K! Chrobria

Dekiel Antoniego Balcerka Nazwa:
Korporacja Akademicka “Chrobria” w Poznaniu
Siedziba:
Poznań
Data powstania:
28 III 1921 r.
Barwy:
czarna – zielona – biała
Dewiza:
“Honori et amicitiae” (”Dla honoru i przyjaźni”)

Rys historyczny

Herb Chrobrii, 1939 r.

Chrobria została założona w pierwszej połowie 1921 r., prawdopodobnie 28 marca, przez 11 studentów Uniwersytetu Poznańskiego.

Dewizka Zygmunta Stryczyńskiego, 1936 r.

Od dnia 6 V 1922 r. korporacja była członkiem rzeczywistym Związku Polskich Korporacji Akademickich (data starszeństwa związkowego: 19 XI 1921 r.) Kwestia starszeństwa Chrobrii była przedmiotem wieloletnich sporów z K! Surma, rozstrzygniętych w początkach lat 20-tych w ramach środowiska poznańskiego na korzyść Surmy, a później na szczeblu ogólnokrajowym na korzyść Chrobrii. Po wyroku Sądu Ogólnokorporacyjnego z 1932 r. data starszeństwa Chrobrii została zmieniona na dzień 28 marca 1921 r.

Uroczystości X-lecia Chrobrii, Poznań 16-17 V 1931 r.

Statut korporacji został zatwierdzony przez uniwersytecki Senat. Kuratorami Chrobrii z ramienia uczelni byli prof. Stanisław Dobrzycki oraz prof. Ludwik Jaxa-Bykowski.

Chrobria była jedną z większych i aktywniejszych korporacji poznańskich. Patronował jej nazwany “Ojcem Korporacji” gen. i prof. Ireneusz Wierzejewski. Członkami kooptowanymi uczyniono znaczące postaci Wielkopolski, między innymi wspomnianego już rektora Uniwersytetu Poznańskiego prof. Stanisława Dobrzyckiego, senatora Bogusława Dobrzyckiego, dyrektora Archiwum Archidiecezjalnego ks. Edmunda Majkowskiego czy prezesa Senatu Sądu Apelacyjnego w Poznaniu Antoniego Müllera. Chrobracy odgrywali znaczącą rolę w poznańskim i polskim ruchu korporacyjnym. Świadczy o tym fakt, że prezesami Poznańskiego Koła Międzykorporacyjnego byli dwaj członkowie korporacji: Michał Jankiewicz (1925 r.) oraz Wiktor Namysł (1934/35 r.), a Zygmunta Stryczyńskiego wybrano na wiceprezesa Związku Polskich Korporacji Akademickich (1938 r.). Znacząca jest także okoliczność, że w Związku Polskich Korporacji Akademickich przy Chrobrii kandydowały K! Hermesia i K! Aesculapia.

Poczet Chrobrii na I Kongresie Chrystusa Króla, Poznań 29 VI 1937 r.

Całkowita ustalona, praktycznie kompletna imienna lista członków obejmuje 328 nazwisk, w tym 24 członków kooptowanych.

Przy relikwiach św. Andrzeja Boboli, Poznań 13 VI 1938 r.

Prawdopodobnie w pierwszych latach powojennych rozważano możliwość zalegalizowania w jakiejś formie działalności korporacji. Poza tym brak informacji dotyczących powojennej działalności Chrobrii, choć wiadomo o spotkaniach towarzyskich niewielkich grup członków. W 2002 r. z inicjatywy Daniela Nowickiego z K! Lechia Chrobria została reaktywowana (www.chrobria.org).

Lista członków

Kartka korporacyjna Chrobrii, 1937 r.

Poniższa, niekompletna lista członków Chrobrii obejmuje ponad 320 nazwisk. Będziemy wdzięczni za jej uzupełnianie i korektę, przesyłanie danych biograficznych i fotografii członków korporacji (vide Kontakt), jak także za pomoc w poszukiwaniach materialnych śladów oraz wszelkich informacji o samej korporacji (vide Poszukiwania).

    Józef Alkiewicz.

  1. Józef Alkiewicz, (8 lipca 1908 w Obozinie pow. Kościerzyna - 19 lutego 1942 w Katowicach) s. Wiktora i Wincentyny z d. Genge, absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu 1928, student i absolwent 1935 med. UP, ukończył Szkołę Podchoążych Rezerwy Sanitarnej, od 1937 ppor. rez., przydzielony do Kadry Zapasowej 7 Szpitala Okręgowego, lekarz w Siemianowicach, uczestnik wojny obronnej 1939, w niewoli niemieckiej, zmarł w więzieniu w Katowicach, pochowany na Starym Cmentarzu w Siemianowicach

    Witold Andrée, 1928 r.

  2. Witold Andrée, (16 maja 1904 w Miejskiej Górce pow. Rawicz - 1 grudnia 1930) s. Anatoniego i Pelagii, uczeń gimnazjów w Rawiczu i Ostrowie, maturę zdał w gimnazjum w Rawiczu 1926, student prawa Wydziału Prawno-Ekonomicznego, a następie Wydziału Rolniczo-Leśnego, zginął tragicznie przypadkowo postrzelony, pochowany w grobie rodzinnym w Miejskiej Górce

  3. Henryk Antoni Andrzejewski, (14 czerwca 1913 w Poznaniu - 1940 w Katyniu) s. Seweryna i Kazimiery z Zielińskich, absolwent Gimnazjum im. Jana Kantego w Poznaniu 1934, student chemii UP 1935-39, c. 1935, skreślony z Chrobrii 1936, absolwent Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 57 Pułku Piechoty 1935, ppor. rez. 1938, przydzielony do 58 Pułku Piechoty, w czasie wojny dostał się do niewoli sowieckiej, zamordowany przez NKWD
  4. Lech Józef Antoszewski, (23 marca 1911 w Berlinie - 1940 w Katyniu) s. Feliksa i Franciszki z Bibrowiczów, być może brat Janusza (Demetria), uczeń gimnazjów w Gnieźnie i Toruniu, absolwent Gimnazjum im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu 1930, od 1929 pracownik poznańskiego magistratu, student prawa UP, dyplomu nie uzyskał, do 1938 student ekonomii UP, c. ok. 1930, wydalony z Chrobrii 1932, absolwent Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 69 Pułku Piechoty 1935, ppor. rez., przydzielony do 56 Pułku Piechoty, w czasie wojny dostał się do niewoli sowieckiej, zamordowany przez NKWD
  5. Antoni Jan Balcerek, (1 czerwca 1912 w Koźminie - 3 sierpnia 1972 w Lesznie) s. Wacława i Marii z Sicińskich, brat Romualda (Chrobria), kuzyn Zygmunta Stryczyńskiego (Chrobria), absolwent gimnazjum w Koźminie 1929, student chemii UP, a następnie student i absolwent 1935 farmacji UP, właściciel rodzinnej apteki “Pod Lwem” w Lesznie, po wybuchu wojny wyrzucony z rodziną z domu pracował w niemieckiej aptece w Poznaniu, po wojnie kierował ponownie rodzinną apteką
  6. Romuald Balcerek, (12 stycznia 1905 w Koźminie - 13 grudnia 1956 w Poznaniu) s. Wacława i Marii z Sicińskich, brat Antoniego (Chrobria), kuzyn Zygmunta Stryczyńskiego (Chrobria), absolwent Gimnazjum im. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie 1923, student med. UP 1923-26, a następnie student i absolwent farmacji UP 1926-30, c. ok. 1923, po studiach właściciel apteki “Pod Orłem” w Koźminie, w czasie wojny pracował w przejętej przez Niemców aptece, po wojnie kontynuował pracę w koźmińskiej aptece
  7. Tadeusz Banach, (8 lipca 1906 w Krakowie - 21 października 1945) s. Stanisława i Stanisławy z Wichłowskich, absolwent Gimnazjum im. Bergera w Poznaniu 1924, początkowo student Wydziału Prawno-Ekonomicznego UP, a następnie student farmacji UP, skreślony z Chrobrii 1930, w czasie studiów z powodu trudnej sytuacji materialnej pracował w aptekach poznańskich i pozapoznańskich, w 1933 zdał egzamin na pomocnika aptekarskiego, w 1930 aresztowany przez Gestapo, od 1943 więziony w obozie koncentracyjnym w Mauthausen, w 1945 wrócił do Poznania, gdzie wkrótce potem zmarł
  8. Bogdan Witold Baranowski, (9 czerwca 1913 w Gnieźnie - 13 kwietnia 1992 w Poznaniu) uczeń gimnazjów w Gnieźnie i Pszczynie, student w Warszawie, członek K! Jagiellonia, do 1939 student med. UP, wstąpił do K! Chrobria, c. 1936, od października 1939 mieszkał w Krakowie, pracował na oddziale chirurgicznym Szpitala oo. Bonifratrów, w 1940 aresztowany przez Gestapo, przez blisko rok więziony w Krakowie i Tarnowie, po zwolnieniu zdał brakujące egzaminy, od 1942 pracował jako lekarz oddziałowy ginekologii w Szpitalu św. Łazarza, w 1945 nostryfikował dyplom na UP, pracował w Klinice Ginekologiczno-Położniczej w Poznaniu, dr med. 1950, od 1950 pracował w szpitalu miejskim w Lesznie, dyrektor szpitala 1955-64, w Lesznie pracował do emerytury w 1978, a później jeszcze na pół etatu do 1985, odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi 1976, pochowany na Cmentarzu Sołackim w Poznaniu
  9. Władysław Barcikowski, (11 września 1902 w Gostyniu - 1941 w Bydgoszczy) s. Mariana i Władysławy z Dabińskich, kuzyn Mariana Dabińskiego (Chrobria), ochotnik w powstaniu wielkopolskim, uczestniczył w walkach w okolicach Ponieca, Leszna, Obry, żołnierz wojny polsko-bolszewickiej, absolwent gimnazjum w Lesznie 1922, student Wydziału Rolno-Leśnego UP, c. ok. 1922, sekretarz 1924, z nieznanych powodów skreślony z Chrobrii bez prawa ponownego wstąpienia 1925, z powodu trudnej sytuacji materialnej przerwał studia, w latach trzydziestych mieszkał w Poznaniu i pracował jako przedstawiciel handlowy firm w branży technicznej, w 1937 przeniósł się do Bydgoszczy, gdzie kontynuował pracę jako kupiec, absolwent Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii w Śremie, ppor. rez., przydzielony do 14 Pułku Artylerii Lekkiej 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Armii “Poznań”, ranny w wojnie obronnej 1939, w niewoli niemieckiej, więziony w oflagach Spittal/Drau i Nieburg, w 1940 zwolniony, w 1941 rozstrzelany w masowej egzekucji w Bydgoszczy
  10. Teodor Wojciech Bartecki, (23 marca 1910 w Chabsku w pow. mogileńskim - 1940 w Charkowie) s. Franciszka (rolnika) i Franciszki z Cieślińskich, absolwent Państwowego Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego w Gnieźnie 1930, student Wydziału Prawno-Ekonomicznego UP 1930-32, a następnie student i absolwent WSH 1932-33, student i absolwent prawa UP 1936-38 (?), c. ok. 1930, skreślony z Chrobrii bez prawa ponownego wstąpienia 1937 z powodu odmowy wystąpienia z organizacji sanacyjnych Związek Narodowców i Klub 11 Listopada, po studiach urzędnik ministerialny w Warszawie, służbę wojskową odbył przy 59 Pułku Piechoty 1933-34, ppor. rez., przydzielony do 56 Pułku Piechoty, w czasie wojny aresztowany przez NKWD, więziony w Starobielsku, zamordowany przez NKWD
  11. Aleksander Bartlitz, (12 stycznia 1899 w Gruszczynie - 22 stycznia 1942 w Wapkend) s. Franciszka i Bronisławy z d. Günther, brat bliźniak Felicjana (Surma), absolwent Gimnazjum im. Jana Kantego w Poznaniu, student PWr., a następnie student i absolwent prawa UP, założyciel Chrobrii 1921, pomysłodawca układu barw Chrobrii, prezes 1922/23, po studiach odbył aplikację sądową w Poznaniu, przez pewien okres był asesorem w okręgu Sądu Apelacyjnego w Poznaniu, naczelnik Sądu Grodzkiego w Łobżenicy 1935-39, po wybuchu wojny ewakuowany na wschód, w nieznanych okolicznościach trafił do niewoli sowieckiej, wywieziony w głąb ZSRR, zmarł w drodze do armii gen. Władysława Andersa w szipitalu w Wapkend w okręgu Buchara

    Kazimierz Bartz.

  12. Kazimierz Bartz, (17 lutego 1899 w Gnieźnie - 15 lipca 1974 w Śremie) s. Macieja (dozorcy dworcowego) i Konstancji z d. Pyzacka, uczeń gimnazjum w Gnieźnie 1912-17, członek Towarzystwa Tomasza Zana i Sokoła, pod koniec wojny wcielony do armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski, student i absolwent prawa 1924/25 UP, założyciel Chrobrii 1921 i pierwszy prezes, po studiach sędzia grodzki w Wągrowcu 1928-32, następnie od 1932 adwokat w Śremie, w czasie okupacji w Kaliszu, w 1942 wysiedlony do Radomska, gdzie pracował w spółdzielni rolniczo-handlowej, po wojnie wrócił do Śremu, gdzie pracował jako adwokat, działacz sportowy, pochowany na cmentarzu parafialnym w Śremie

  13. Zenon Józef Bąbka, (19 marca 1913 w Radomsku - ) s. Józefa i Bronisławy z Gajdów, brat Zdzisława (prawd. Gnomia), absolwent Społecznego Gimnazjum Męskiego w Radomsku 1931, student UJ, od 1933 student med. UP, później student i absolwent 1938 med. UW, skreślony z Chrobrii 1937, odbył przeszkolenie w Szkole Podchorążych Rezerwy Sanitarnej 1938-39, w czasie wojny obronnej 1939 lekarz grupy fortyfikacyjnej, w niewoli niemieckiej, szybko zwolniony, w czasie okupacji lekarz w szpitalu w Radomsku, oficer AK, utrzymywał kontakty z okoliczną partyzantką, po wojnie ginekolog w Klinice Chorób Kobiecych w Warszawie oraz w szpitalu miejskim w Bydgoszczy
  14. Józef Becker, (8 kwietnia 1906 w Krotoszynie - 13 lutego 1983 w Toruniu) s. Stanisława, absolwent gimnazjum w Krotoszynie 1924, student i absolwent 1929 prawa UP, sekretarz 1926/27, odbył przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Śremie, ppor. rez., przydzielony do 66 Pułku Piechoty, po studiach sędzia grodzki w Sępolnie Krajeńskich, Kaliszu oraz w Grudziądzu, w wojnie obronnej 1939 w 66 Pułku Piechoty, w czasie okupacji ukrywał się przed Niemcami w Krotoszynie, a później w Ostrowcu Świętokrzyskim, pracował jako kasjer, po wojnie najpierw sędzia śledczy w Grudziądzu i Toruniu, a następnie po reorganizacji sądów prokurator w Toruniu, wiceprokurator Prokuratury Wojewódzkiej w Bydgoszczy, odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim OOP, pochowany w Toruniu
  15. Jan Behlau, c. 1938, skreślony z Chrobrii 1938
  16. Henryk Bensch, (21 września 1903 w Czerwonaku - ) absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1923, student Wydziału Prawno-Ekonomicznego UP, skreślony z Chrobrii 1924/25

    Julian Karol Bensch.

  17. Julian Karol Bensch, (23 września 1905 w Trzebawiu k. Leszna - 1940 w Katyniu) s. Stefana (nauczyciela) i Julii z d. Freitag, absolwent Gimnazjum w Lesznie 1925, student i absolwent filologii germanistyki UP 1927-36, c. prawd. 1928, sekretarz 1930, prezes 1931, po studiach nauczyciel języka francuskiego i niemieckiego w Prywatnym Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, działacz Ligi Przeciwalkoholowej, przeszedł przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Lotnictwa 1927, por. rez., przydzielony do 3 Pułku Lotnictwa, w wojnie obronnej 1939 brał udział w potyczkach lotniczych samolotów rozmieszczonych na Ławicy, po wycofaniu się na wschód, gdzie w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej, zamordowany przez NKWD, jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu

  18. Henryk Beychler, (25 czerwca 1910 w Poznaniu - 8 października 1982 w Katowicach) s. Henryka (kupca) i Czesławy z d. Ritter, absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny 1928, student i absolwent 1938 med. UP, po studiach lekarz w Szpitalu Hutniczym firmy Giesche S.A. w Szopienicach, w czasie okupacji lekarz w Szopienicach, po wojnie zrobił specjalizację z med. przemysłowej, pochowany w Katowicach
  19. Stefan Białas, (11 sierpnia 1905 w Poznaniu - 14 października 1973 w Wiedniu) s. Jana (zegarmistrza) i Franciszki z d. Kłemczak, absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu 1923, student med., a następnie student i absolwent farmacji UP 1925-29, po studiach pracował w aptekach w Poznaniu, Lwowie i Swarzędzu, przeszedł przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Sanitarnej 1930-31, w końcu lat 30-tych współpracownik naukowy firmy kosmetycznej Roche, w czasie wojny obronnej 1939 przydzielony do 101 Szpitala Polowego, w czasie okupacji w Warszawie, po wojnie aptekarz w Strzelcach Opolskich, a następnie od lat 50-tych we Wrocławiu, od 1958 pracował w Zarządzie Służby Zdrowia wrocławskiej DOKP, w latach 60-tych przeprowadził się do Warszawy
  20. Bielawski, członek Chrobrii ok. 1930, skreślony z Chrobrii [być może Adam Bielawski (23 listopada 1906 w Ostrzeszowie - ) s. Stanisława (przemysłowca) i Praksedy z Olszyńskich, absolwent gimanzjum w Ostrzeszowie, w drugiej połowie lat 20-tych student ekonomii UP]
  21. Feliks Bock (Bok), (20 listopada 1908 w Gnieźnie - 18 marca 1979) s. Franciszka (urzędnika pocztowego) i Katarzyny z Tretkowskich, absolwent gimnazjum w Gnieźnie 1930, student wychowania fizycznego UP, w związku z przerwaniem studiów skreślony z Chrobrii 1932, służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Jarocinie 1930-31, ppor. rez. 69 Pułku Piechoty, w wojnie obronnej 1939 w oddziałach sformowanych z nadwyżek 29 Pułku Piechoty w Armii “Poznań”, a następnie w obronie Warszawy w 69 Pułku Piechoty, więzień oflagów Woldenberg i Murnau, po wojnie pracownik zakładów mięsnych w Gnieźnie, następnie p.o. dyrektora Brodnickiego Domu Kultury, przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej, odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP, pochowany w Brodnicy
  22. Lech Bogacki, (30 grudnia 1913 w Komorowie [wówczas Senftenberg] - 11 kwietnia 1993) s. Franciszka (urzędnika) i Leokadii z Wieruszewskich, brat Bohdana (Aesculapia), absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu 1932, student chemii UP, działął w Kole Chemików oraz w Akademickim Kole Lopp, w czasie okupacji poczatkowo w Poznaniu, później pracował jako pomocnik lekarski w Dąbrowie Tuchowskiej 1940-43, a następnie w od 1943 jako pracownik laboratorium chemicznego w Krakowie, po wojnie ukończył studia chemiczne UP 1946, zawodowo specjalizował się w wyposażeniu laboratoriów chemicznych, asystent w Katedrze Towaroznawstwa na WSH w Poznaniu, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  23. Witold Bogajski, (8 października 1916 w Poznaniu - 1990) s. Leona (kupca) i Marii z d. Godersk, uczeń Gimnazjum św. Marii Magdaleny, a następnie uczeń i absolwent 1936 Gimnazjum im. Jana Kantego, student Wydziału Prawno-Ekonomicznego UP, c. 1936, sekretarz Poznańskiego Koła Międzykorporacyjnego 1938/39, po wojnie zamieszkał w Anglii
  24. Edmund Bogusławski, (7 listopada 1908 w Poznaniu - 18 września 1939 w Dybówce) s. Teodora (kuchmistrza) i Marii ze Stenclów, absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny 1928, student i absolwent 1935 ekonomii UP, c. ok. 1929, sekretarz 1931, prezes 1932/33 i 1934, olderman 1933/34 i 1935/36, wiceprezes Prezydium Koła Filistrów 1939, przeszedł przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Jarocinie 1931/32, por. rez., w wojnie obronnej 1939 dowódca pierwszego plutonu w 8 Batalionie Strzelców 70 Pułku Piechoty 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Armii “Poznań”, uczestnik bitwy nad Bzurą, poległ w w Dybówce w czasie wycofywania się oddziałów w kierunku na Warszawę, pośmiertnie odznaczony Krzyżem Walecznych, pochowany w Modlnej
  25. Jerzy (Jur) Borna, (20 lutego 1917 w Poznaniu - 19 lipca 1947 w Oksfordzie) s. Tadeusza (dentysty i lekarza wojskowego), uczeń Gimnazjum św. Marii Magdaleny, absolwent Gimnazjum im. Jana Kantego 1937, student prawa UP,c. 1939, skreślony z Chrobrii 1939, w czasie wojny przebywał w Anglii, ukończył studia prawnicze i psychologiczne w Oksfordzie, pochowany na cmentarzu Waivercote w Oksfordzie, jego zwłoki rodzice sprowadzili do kraju i pochowali w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu
  26. Tadeusz Borne, (8 września 1877 w Nowym Jasińcu - ) s. Wiktora (ziemianina, a następnie plenipotenta maj. Zielęcin), Anieli z Dembińskich, szwagier Zygmunta Niesiołowskiego (Chrobria), działał w Towarzystwie Filomatów Pomorskich (przewodniczący 1895-98), prawnik, ekonomista, w 1932 przeprowadził się z Warszawy do Poznania, doktor, dyrektor Towarzystwa Ubezpieczeniowego Westa w Poznaniu, Filister kooptowany Chrobrii 1924, skreślony z Chrobrii 1930
  27. Tadeusz Borowski, skreślony z Chrobrii 1924 [być może Tadeusz Borowski (24 października 1902 w Czarnkowie - ) s. Wacława (kierownika młyna parowego) i Jadwigi, uczeń gimnazjum w Kościerzynie i członek Towarzystwa Tomasza Zana, absolwent Gimnazjum w Kościerzynie, ochotnik w wojnie polsko-rosyjskiej 1920, student i absolwent 1925 ekonomii UP, dziennikarz]
  28. Adam Borys, (10 grudnia 1909 w Witkowie - 27 sierpnia 1986 w Witkowie) s. Walentego (właściciel mleczarni) i Heleny z Bartzów, absolwent gimnazjum w Gnieźnie 1928, odbył przeszkolenie w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, ppor. rez., przydzielony do 17 Pułku Artylerii Lekkiej, student i absolwent rolnictwa UP 1929-35, na własną prośbę skreślony z Chrobrii 1931, po studiach referent w Wielkopolskiej Izbie Rolniczej, w 1935 wyjechał na roczne stypendium do USA, w wojnie obronnej 1939 przydzielony do ośrodka zapasowego artylerii w Kielcach, przedostał się na Węgry, gdzie został internowany, przedostał się do Francji, a następnie do Anglii, Cichociemny, ps. “Bryl”, “Buda”, “Dyrektor”, “Kar”, “Pal”, “Pług” zrzucony w październiku 1942 w okolicach Garwolina, dowódca batalionu „Parasol”, w powstaniu warszawskim walcząc na Woli ciężko ranny, dostał się do niewoli i osadzony w oflagu Zeithain, ppłk, w 1945 po powrocie do kraju aresztowany przez służby bezpieczeństwa, wypuszczony po dwóch miesiącach na mocy amnestii, pracował w kilku instytucjach w branży spożywczej, z powodu szykan władzy w latach 1952-54 pozostawał bez pracy, później podjął pracę naukową w Instytucie Przemysłu Mięsnego SGGW, gdzie uzyskał stopień doktora, odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militarii, Krzyżem Walecznych oraz Krzyżem Kawalerskim OOP, pochowany na cmentarzu w Witkowie
  29. Agenor Jerzy Brandt, (1 listopada 1915 w Fastowie k. Kijowa - 18 czerwca 1981 w Katowicach) s. Wilhelma (inżyniera) i Heleny z Piotraszewskich, w 1920 rodzina przyjechała do Polski, od 1927 mieszkał w Poznaniu, uczeń Gimnazjum im. Marii Konopnickiej w Horyniu, a następnie uczeń i absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1934, student i absolwent 1939 prawa UP, c. 1936, w wojnie obronnej w 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich Wielkopolskiej Brygady Kawalerii w ramach Armii “Poznań”, dostał się do niewoli niemieckiej, zwolniony pod pretekstem kuracji zdrowotnej, okupację spędził w Krakowie, po wojnie zamieszkał w Raciborzu, sekretarz w Fabryce Elektrod Węglowych, w latach 70-tych zamieszkał w Katowicach, znając sześć języków obcych pracował jako tłumacz w Instytucie Techniki, pochowany w Katowicach
  30. Bolesław Bresiński, (20 listopada 1916 w Poznaniu - 7 września 1984 w Katowicach) s. Stanisława i Zofii z d. Cugier, absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1934, student fizyki UP, które ukończył po wojnie w 1950, c. 1935/36, sekretarz 1937/38, w czasie okupacji pracował w zakładach Siemensa w Poznaniu, po wojnie pracował w Instytucie Meteorologicznym w Gdyni, później przeniósł się do Katowic, gdzie pracował jako dyrektor Wojewódzkiego Związku Spółdzielni Pracy w Katowicach, pochowany na cmentarzu przy ul. Sienkiewicza w Katowicach

    Bogdan Budzyński, 2007 r.

  31. Bogdan Budzyński, (3 stycznia 1917 w Krotoszynie - 23 maja 2011 we Wrocławiu) s. Stefana (lekarza) i Julii z d. Markwitz, brat Władysława (Chrobria), absolwent Gimnazjum im. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie 1934, student med. UP, c. 1936, akt. 1936-39, prezes Akademickiego Koła Krotoszynian 1939, okupcję spędził w Warszawie, gdzie zakończył studia i rozpoczął praktykę lekarską, formlny dyplom med. uzyskał w 1946, dr med., urolog, chirurg, po wojnie pracował początkowo jako lekarz kolejowy w Gdańsku, a następnie jako lekarz wojskowy, osiadł we Wrocławiu, w 1973 awansowny na pułkownika, wieloletni członek Stowarzyszenia Filistrów Poznańskich Korporacji Akademickich (od 2009 Stowarzyszenia Filistrów Korporacji Akademickich w Poznaniu), zaangażowany w reaktywację Chrobrii 2002, wspierał reaktywacje Magna-Polonii, Masovii i Surmy, Poznańskiego Koła Międzykorporacyjnego oraz działalność Archiwum Korporacyjnego, w 2007 został z nim zarejestrowany wywiad w ramach akcji Ostatni Filistrzy, pochowany na cmentarzu przy ul. Bujwida we Wrocławiu

    Władysław Budzyński.

  32. Władysław Budzyński, (16 września 1911 w Krotoszynie - 4 sierpnia 1944 w Warszawie) s. Stefana i Julii z d. Markwitz, brat Bogdana (Chrobria), absolwent Gimnazjum im. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie 1928, student i absolwent med. UP 1928-34, c. 1929 (?), ukończył Szkołę Podchorążych Sanitarnych Rezerwy, ppor. rez., przydzielony do kadry zapasowej 5 Szpitala Okręgowego, po studiach do 1939 lekarz w szpitalu miejskim w Krotoszynie, w wojnie obronnej 1939 chirurg w przyfrontowym szpitalu, w czasie okupacji lekarz w Warszawie, w czasie powstania warszawskiego z polecenia władz powstańczych zorganizował punkt pomocy medycznej przy Alejach Jerozolimskich, zginął w trakcie udzielania pomocy rannemu, po wojnie szczątki pochowano na Cmentarzu Wojskowym warszawskich Powązek

    Adam Burda, 1929 r.

  33. Adam Burda, (2 stycznia 1907 w Jarosławie - 15 lipca 1988) s. Józefa (oficera) i Adeli z Wikierów, uczeń gimnazjów w Jarosławiu i Chojnicach, absolwent gimnazjum w Inowrocławiu 1926, student i absolwent 1934 med. UP, c. 1926, skarbnik 1928, dwukrotny wiceprezes w latach 1929-31, prezes 1931/32, członek zarządu i wiceprezes Koła Medyków, po studiach pracował w Zakładzie Anatomii Patologicznej UP i praktykował na Oddziale Dermatologicznym Szpitala Miejskiego im. Strusia w Poznaniu, skarbnik Koła Filistrów 1937-38, w czasie okupacji wysiedlony do Generalnej Guberni, zamieszkał w Ostrowcu Świętokrzyskim, żołnierz AK ps. “Omega”, dermatolog i wenerolog, dr med. UP 1949, habilitacja 1961, doc. AM w Poznaniu, prodziekan i kierownik Kliniki Dermatologicznej 1970-87, odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP i Złotym Krzyżem Zasługi, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu

    Henryk Bzyl, 1931 r.

  34. Henryk Bzyl, (1 kwietnia 1914 we Wrocławiu - ) s. Antoniego (inżyniera) i Marii, uczeń gimnazjum w Wągrowcu, absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1933, student Wydziału Prawno-Ekonomicznego UP, c. 1933, skreślony z Chrobrii 1935, do wybuchu wojny studiów nie ukończył, w 1939 mieszkał w Poznaniu, pisał teksty do “Gazetki Starszej Młodzieży”, opracowywał młodzieżowe audycje radiowe, działął w Stronnictwie Narodowym

  35. Edmund Cabański, (20 kwietnia 1917 w Gnieźnie - 1 kwietnia 1984) s. Józefa (pracownika biurowego) i Wiktorii z Kabzińskich, absolwent gimnazjum w Gnieźnie 1936, student med. UP, c. 1937, po wojnie kontynuował studia med. UP, pracował w Poznaniu świadcząc usługi w branży służby zdrowia, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu

    Zdzisław Cerkaski, 1926 r.

  36. Zdzisław Cerkaski, (7 września 1904 w Inowrocławiu - 16 października 1986 w Szczecinie) s. Kazimierza i (mistrza stolarskiego) i Florentyny z Frankowskich, uczeń gimnazjum w Inowrocławiu, członek Towarzystwa Tomasza Zana, student prawa UP 1924-27/28, członek K! Chrobria, skreślony na własną prośbę 1926, wstąpił do K! Lechia, prezes Akademickiego Koła Kujawian, po studiach i aplikacji sądowej sędzia w Gnieźnie, Witkowie i Żninie, od 1933 adwokat w Inowrocławiu, krótko po wybuchu wojny aresztowany przez Gestapo, uniknął śmierci w masowej egzekucji i wysiedlony do Generalnej Guberni, mieszkał w Skarżysku Kamiennej i Starachowicach, po wojnie wrócił do Inowrocławia, skąd przeniósł się w 1954 do Szczecina, pracował jako adwokat, a od 1965 radca prawny, pochowany na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie

  37. Henryk Cetkowski, (7 listopada 1883 w Dusznikach pow. Szamotuły - 27 czerwca 1955) s. Bolesława, studiował med. na uniwersytetach niemieckich, dr med. Uniwersytet w Giessen, ortopeda, chirurg, po studiach pracował w Zakładzie im. Gąsiorowskich w Poznaniu, od ordynator Szpitala Zakładowego w Poznaniu, wykładowca w Zakładzie Anatomii Patologicznej UP i prowadził prywatną lecznicą, od 1936 lekarz w Gdyni, współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego 1928, Filister kooptowany Chrobrii, po wybuchu wojny zorganizował w Gdyni szpital dla ludności polskiej, wysiedlony przeniósł się do Warszawy, w czasie powstania warszawskiego komendant szpitala, ewakuowany przeniósł się do Krakowa, w 1945 wrócił do Gdynii, przez pewien czas był dyrektorem dyrektor szpitala, mjr rez. służby zdrowia
  38. Andrzej Charkiewicz, (8 listopada 1911 w Sarajewie w Bośni - 30 stycznia 2004) s. Adama (prawnika i biologa) i Heleny z d. Musiał, absolwent gimanzjum we Wrześni, student i absolwent 1934 rolnictwa UP, c. ok. 1930, działał w Kole Rolników i Kole Września, po studiach pracował w gospodarstwach rolnych, w 1939 w rodzinnym gospodarstwie w Wycinkach pow. Mogilno, ochotnik w wojnie obronnej 1939, dostał się do niewoli niemieckiej pod Kutnem, jeniec stalagu Schleswig 1939-45, po wyzwoleniu oficer łącznikowy, a następnie pracował jako nauczyciel w Holandii, w 1949 wrócił do kraju, pracował jako agronom w PGR-ach na Dolnym Śląsku, w latach 50-tych przeprowadził się w Oświęcimiu, pracował w szkole rolniczej i był biegłym sądowym, odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim OOP, pochowany na cmentarzu komunalnym w Oświęcimiu
  39. Władysław Chwiałkowski, (15 czerwca 1907 w Poznaniu - 1966 w Niemczech [1967 w Stanach Zjednoczonych ?]) s. Antoniego (kotlarza) i Marii, absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny 1928, absolwent Szkołych Podchorążych Rezerwy Artylerii, student i aboslwent prawa UP, skreślony z Chrobrii, po studiach śedzia, ppor. rez., przydzielony do 14 Pułku Artylerii Lekkiej, w wojnie obronnej 1939 wzięty do niewoli niemieckiej, jeniec oflagów (m.in. Murnau) 1939-45, po wojnie przebywał przez kilka lat w Europie Zachodniej, a w 1951 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych
  40. Aleksander Ciesielski, (22 stycznia 1913 w Żarach - 10 lutego 1996) s. Juliana (urzędnika dyrekcji kolei) i Agnieszki, brat Maksymiliana (Chrobria), kuzyn Jana Ciesielskiego II (Chrobria), absolwent Gimnazjum im. Paderewskiego 1931, student i absolwent 1936 prawa UP, c. 1931, redaktor naczelny “Życia Korporacyjnego”, po studiach ukończył aplikację sądową w Poznaniu, ppor. rez. artylerii, w wojnie obronnej 1939 trafił do niewoli niemieckiej, więzień oflagów, po wyzwoleniu wyjechał do Wielkiej Brytanii, w 1948 wyemigrował do Kanady, a następnie do Stanów Zjednoczonych, początkowo pracował fizycznie, nostryfikował dyplom prawa, uzyskał doktorat z prawa ubezpieczeniowego, jako współpracownik agend federalnych w dziedzinie ubezpieczeń przeprowadził się do McLean na przedmieściach Waszyngtonu
  41. Jan Ciesielski I, (19 lutego 1904 w Krotoszynie - 4 października 1938) s. Jana i Konstancji z Jelinowskich, uczeń gimnazjum w Krotoszynie 1923, członek Towarzystwa Tomasza Zana, student i absolwent 1930 WSH, ppor. rez. sanitarnej, mieszkał w Gdańsku, a następnie w Sopocie, działał społecznie wśród gdańskiej Polonii, pochowany w Sopocie
  42. Jan Ciesielski II, (19 maja 1909 w Krotoszynie - 30 czerwca 1990) s. Stanisława (kierownika szkoły) i Marii, kuzyn Aleksandra i Maksymiliana (obaj Chrobria), absolwent Gimnazjum im. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie 1928, student i absolwent 1934 med. UP, c. prawd. 1928/29, przeszedł przeszkolenie wojskowe, awansowany do stopnia ppor. rez. służby sanitarnej 1935, lekarz chirurg w Poznaniu, w wojnie obronnej 1939 dostał się do niewoli niemieckiej, więzień oflagów 1939-45, po kilku latach przebywania w Europie Zachodniej, a w 1950 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, osiadł w Los Angeles, specjalizował się w kardiologii
  43. Maksymilian Konstanty Ciesielski, (31 lipca 1914 we Wrocławiu - 22 września 1986) s. Juliana (urzędnika dyrekcji kolei) i Agnieszki, brat Aleksandra (Chrobria), kuzyn Jana Ciesielskiego II (Chrobria), absolwent Gimnazjum im. Paderewskiego, student i absolwent 1945 med. UP, członek K! Magna-Polonia, wraz z trzema kolegami wystąpił w 1935 i przeszedł do K! Chrobria, c. 1935/36, skreślony z Chrobrii 1938, w grudniu 1939 wraz z rodziną wysiedlony do Generalnej Guberni, pracował w ambolatorium chirurgicznym w Ostrowcu, później przeniósł się do Warszawy, gdzie uzyskał absolutarium i prawo wykonwyania praktyki jako lekarz stażysta, pracował na Oddziale Chirurgicznym Szpitala św. Ducha, w 1945 uzyskał dyplom lekarza, balneolog, praktykował w Żmigrodzie i Słupsku, a w końcu jako dyrektor sanatorium w Żegiestowie, pod koniec życia zmieszkał w Krakowie, pochowany na cmentarzu Batowickim w Krakowie
  44. Bogdan Cieślawski, (12 kwietnia 1913 w Witkowie pow. Gniezno - 13 grudnia 1963 w Kościanie) s. Jana (bankowca) i Zofii ze Świerczyńskich, brat Romana i Tadeusza (obaj Chrobria), absolwent gimnazjum w Krotoszynie 1934, student prawa UP, a następnie WSH, c. 1936, przeszedł przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 57 Pułku Piechoty, pchor. rez., w wojnie obronnej 1939 wzięty do niewoli, zwolniony 1940, z rodziną wysiedlony do Jędrzejowa w Generalnej Guberni, przeniósł się do Krakowa, po wojnie rewident w licznych przedsiębiorstwach, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  45. Roman Cieślawski, (1906 w Witkowie pow. Gniezno - 7 kwietnia 1973 w Londynie) s. Jana (bankowca) i Zofii ze Świerczyńskich, brat Bogdana i Tadeusza (obaj Chrobria), absolwent gimnazjum w Krotoszynie 1925, student i absolwent prawa UP, ukończył aplikację sądową i został sędzią w Sądzie Grodzkim w Kościanie, odbył przeszkolenie wojskowe, ppor. rez. 1936, od 1938 adwokat w Śmiglu, w wojnie obronnej 1939 w Batalionie Obrony Narodowej “Kościan”, brał udział obronie Warszawy, wzięty do niewoli i osadzony w oflagu Murnau, po wyzwoleniu przez aliantów służył jako tłumacz w przygotowaniach do procesu norymberskiego, pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, wraz z Kazimierzem Blumhofem prowadził aptekę w Londynie, urnę z prochami złożono na cmentarzu w Krotoszynie

    Tadeusz Cieślawski.

  46. Tadeusz Cieślawski, (25 września 1911 w Witkowie pow. Gniezno - 14 września 1978) s. Jana (bankowca) i Zofii ze Świerczyńskich, brat Bogdana i Romana (obaj Chrobria), absolwent Gimnazjum w Krotoszynie 1929, student i absolwent chemii UP 1930-34, w czasie studiów członek Akademickiego Koła LOPP, wiceprezes Koła Farmaceutów, po studiach asystent w Zakładzie Farmacji Stosowanej UP, a następnie pracownik firmy chemicznej “Pebeco”, dr farmacji UP 1939, w czasie okupacji pracował w aptekach w Strzelnie Wlkp., Ostrowi Mazowieckiej, Warszawie i Legionowie, nauczyał farmacji na Tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich, po wojnie jeden z organizatorów przemysłu kosmetycznego, m.in. dyrektor “Pebeco” (późniejsza Pollena-Lechia) 1945?-51, zastępca dyrektora Zarządu Przemysłu Kosmetycznego, naczelny dyrektor Zjednoczenia Przemysłu Zielarskiego 1959-73 (z jego inicjatywy Zjednoczenie zostało nazwane “Herbapol”), od 1973 na emeryturze pracował jako ekspert w Biurze Nasion Rolimpex, od 1956 aktywny działacz Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego, odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, odznaką “Zasłużony Pracownik Handlu Zagranicznego”, pochowany na warszawskich Powązkach

  47. Stanisław Czajka, (14 września 1894 w Trzemesznie - 13 marca 1984 w Poznaniu) s. Wojciecha i Jadwigi, absolwent gimnazjum w Krotoszynie, członek Towarzystwa Tomasza Zana, w powstaniu wielkopolskim uzyskał stopień ppor., student UP, prawdopodobnie Wydziału Prawno-Ekonomicznego, studiów nie ukończył, c. 1921 (pierwszy giermek w Chrobrii), w latach 30-tych pracował w sklepach, prawdopodobnie jako sprzedawca, odbył przeszkolenie wojskowe, awansowany na por. rez. w korpusie oficerów intendentów 1939, w trakcie wojny w nieznanych okolicznościach trafił do niewoli, więzień oflagu w Woldenbergu, po wojnie przeniósł się do Wrocławia, gdzie prowadził sklep, później był kierownikiem cegielni, ostatecznie wrócił do Poznania, gdzie pracował jako sprzedawca w sklepie Społem, pochowany w kwaterze powstańców wielkopolskich na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  48. Antoni Czarnecki, jako giermek skreślony z Chrobrii 1930 [prawd. tożsamy z Antonim Czarneckim (24 lutego 1903 w Nowem w pow. Świecie - ) s. Klemensa (mistrza murarskiego) i Anny z Grzemskich, absolwent gimnazjum w Chełmnie 1922, student i absolwent prawa UP 1922-1932/33, założyciel Masovii 1924]
  49. Bogdan Czarnecki, (15 maja 1904 w Pleszewie - ) s. Leona i Mieczysławy z Mroczkowskich, prawdopodobnie uczeń gimnazjum w Rawiczu, skarbnik Chrobrii 1928, referent naukowy i sportowy, w 1932 przeprowadził się z Poznania do Nieczajnej w pow. obornickim, wydalony z Chrobrii 1936
  50. Stanisław Czasz, (3 grudnia 1884 w Nowym Sączu - ) s. Mariana i Marii z d. Schnitzel, prawnik, w 1921 przeniósł się z Torunia do Poznania, radca miejski w Poznaniu, Filister kooptowany Chrobrii 1925, skreślony z Chrobrii 1932, w 1939 opuścił Poznań ewakuując tabor autobusowy, po wojnie syndyk miejski w Poznaniu
  51. Henryk Ferdynand Czernay, (19 stycznia 1905 w Peczeniżynie w woj. stanisławskim - 1995 w Wielkiej Brytanii) s. Władysława i Michaliny z Zamichowskich, absolwent Gimnazjum w Kołomyi, student i absolwent 1933 leśnictwa UP, sekretarz 1927/28, wiceprezes 1928, po studiach pracownik nadleśnictwa Zielona w woj. stanisławowskim, w 1939 nadleśniczy, przeszedł przeszkolenie wojskowe, ppor. rez., przydzielony do 48 Pułku Piechoty, w wojnie obronnej 1939 służył w Podolskiej Brygadzie Kawalerii, po wojnie na emigracji w Wielkiej Brytanii, prezes Stowarzyszenia Polskich Kombatanów w Hereford
  52. Marian Dabiński, 22 marca 1904 w Gostyniu - 13 lutego 1974) s. Michała (kupca i przemysłowca) i Marii z Barcikowskich, absolwent gimnazjum w Lesznie 1923, aktywny w harcerstwie, student ekonomii UP, a następnie WSH, olderman 1930 i 1932-33, członek Poznańskiego Komitetu Akademickiego 1931, po studiach pracownik Komunalnej Kasy Oszczędnościowej Miasta Poznania, m.in. zastępca Wydziału Bankowego KKO, skarbnik Koła Filistrów, por. rez. 1936, przydzielony kolejno do 58, 84 i 69 Pułku Piechoty, w wojnie obronnej oficer żywnościowy w kwaterze głównej 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty, przeszedł szlak Armii “Poznań” i brał udział w obronie Warszawy, odznaczony srebrnym medalem Zasłużonym na Polu Chwały, dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w oflagu, po powrocie do kraju w 1947 pracował jako urzędnik w Poznaniu, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  53. Józef Danielewicz, (16 lutego 1915 w Żegrzu k. Poznania - 26 czerwca 2000 w Bydgoszczy) s. Michała i Agnieszki z Dembińskich, absolwent Prywatnego Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Poznaniu 1934, student chemii UP, c. 1935, odbył przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, po ukończeniu przeszkolenia mieszkał w domu rodzinnym w Swarzędzu, walczył w wojnie obronnej 1939, po przedostaniu się na Zachód jako oficer ogniowy w 5 Pułku Artylerii Motorowej PSZ na Zachodzie, po wojnie wrócił do kraju, zamieszkał w Bydgoszczy

    Roman Dembiński, lata 30-te.

  54. Roman Dembiński, (3 lutego 1908 w Gostyniu - ) s. Stanisława (siodlarza) i Heleny z Chwiałkowskich, uczeń gimnazjum w Gostyniu, a następnie Gimnazjum św. Marii Magdaleny, gdzie w 1926 uzyskał maturę, odbył przeszkolenie wojskowe 1928/29, ppor. rez., przydzielony do 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich, student prawa UP, a następnie student i absolwent 1933 ekonomii WSH, c. 1927/28, po studiach pracował w Bydgoszczy, Poznaniu i Gdyni, pod koniec lat 30-tych urzędnik ubezpieczeniowy w Poznaniu, w wojnie obronnej 1939 walczył w obronie Warszawy w brygadzie pancerno-zmotoryzowanej, być może brał udział w powstaniu warszawskim, wzięty do niewoli i osadzony w obozie jenieckim, miał wrócić do Polski, ale do domu nie dotarł, zginął w wypadku na peronie kolejowym

  55. Czesław Deutsch (po wojnie Skarbek), (26 stycznia 1902 w Pluskowęsach k. Chełmży - 3 marca 1989 w Koszalinie) s. Kazimierza i Czesławy z Czapskich, absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu 1921, do 1928 student UP, początkowo medycyny, a następnie ekonomiii UP, na własny wniosek skreślony z Chrobrii 1925, ppor. rez., przydzielony do kadry 10 Oddziału Służby Uzbrojenia, w latach 30-tych zamieszkał w Toruniu, gdzie prowadził galanterię, w czasie II wojny światowej jeniec oflagów, po wojnie prowadził dalej sklep w Toruniu do czasu jego zrujnowania przez władze komunistyczne wymierzonym domiarem, później pracował jako księgowy w kilku fimach, w 1948 wraz z rodziną po zmienił nazwisko na „Skarbek”, pochowany w grobowcu rodzinnym w Chełmży

    Witold Dirbach, lata 20-te (?).

  56. Witold Dirbach, (16 lipca 1904 w Piaskach w pow. gostyńskim - ) s. Józefa (lekarza) i Jadwigi z Michalskich, absolwent gimnazjum w Kościanie 1925, do 1932 student UP, skreślony z Chrobrii 1932, po przerwaniu studiów zamieszkał w Kościanie, prowadził własne przedsiębiorstwo handlowe w branży papierniczej 1932-37, instruktor przeciwpożarowy 1937-39, ppor rez., przydzielony do 7 Pułku Artylerii Ciężkiej, w wojnie obronnej 1939 walczył w 4 Pułku Artylerii Ciężkiej, w czasie okupacji w Radomsku i Warszawie, w 1945 wcielony do wojska w stopniu kapitana jako inspektor przeciwpożarowy, w 1947 aresztowany pod fikcyjnym zarzutem włączonymi do tzw. „sprawy bydgoskiej”, w której sądzono grupę oficerów oskarżonych o zawiązanie spisku, więziony w ciężkich warunkach w areszcie GZI WP, w 1949 skazany na półtoraroku więzienia, po zwolnieniu podejmował się różnych zajęć w przedsiębiorstw w Bydgoszczy, w 1956 rehabilitowany

  57. Aleksy Wiktor Długoński, (23 grudnia 1906 w Starogardzie Gdańskim - 3 marca 1957) s. Aleksego (przedsiębiorcy) i Marty z Kitowskich, uczeń gimnazjum w Starogardzie, należał do Towarzystwa Filomatów Pomorskich, student i absolwent 1929/30 prawa UP, kuzyn Franciszka (Chrobria), na własną prośbę skreślony z Chrobrii 1926, po studiach sędzia grodzki w Starogardzie i Gdyni, a następnie prezes Sądu Grodzkiego w Kartuzach, po wojnie prezes sądu w Wałczu, w 1953 usunięty z sądownictwa, rozpoczął pracę jako radca prawny w Miejskim Handlu Detalicznym, po październiku otrzymał propozycję objęcia stanowiska w Sądzie Wojewódzkim w Koszalinie, nie zdążył podjąć pracy
  58. Franciszek Długoński, (20 sierpnia 1906 w Starogardzie Gdańskim - 6 kwietnia 1980) s. Jana (kupca) i Aleksandry ze Świtalskich, kuzyn Aleksego (Chrobria), uczeń gimnazjum w Starogardzie, należał do Towarzystwa Filomatów Pomorskich, student ekonomii UP, a następnie student i absolwent 1930 ekonomii WSH, na własną prośbę skreślony z Chrobrii 1926, po studiach kupiec w Starogardzie, od 1934 pracował w Zakładzie Ubezpieczeń Wzajemnych w Toruniu, Gdynii, Ostrowie Wlkp., Bydgoszczu i Kaliszu, odbył przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, ppor. rez., przydzielony do 65 Pułku Piechoty, w wojnie obronnej 1939 dowódca baterii konnej 65 Pułku Piechoty, w czasie okupacji pracował na kolei w Warszawie, w czasie powstania warszawskiego wywieziony do pracy przymusowej w Austrii, po wojnie był pracownikiem umysłowym Przemysłu Konserwowanego w Gdyni, Centrali Rybnej w Gdyni
  59. Bogusław Dobrzycki, (23 listopada 1875 w Poznaniu - 13 listopada 1948) s. Franciszka i Zofii z Wierzbińskich, absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny, odbył roczną służbę wojskową w armii niemieckiej, studiował inżynierię na politechnice w Brunszwiku, od 1901 pracował w różnych zakładach metalowych w Niemczech, od 1910 dyrektor i współwłaściciel fabryki maszyn rolniczych w Ostrowie, w czasie I wojny światowej służył początkowo w piechocie, lotnictwie, gdzie uzyskał stopień por. obserwatora, w czasie powstania warszawskiego mianowany przez Naczelną Radę Ludową szefem Wydziału Komunikacji organizował komunikację kolejową i pocztową, od 1920 dyrektor DOKP w Poznaniu, Katowicach, Gdańsku i Toruniu, ppor. rez. Korpusu Oficerów Aeronautyki, zainteresowany problematyką ochrony zabytków, Filister kooptowany Chrobrii 1924, prezes Zarządu Okręgu Pomorskiego PCK w Toruniu, w 1938 został zastępcą senatora województwa pomorskiego, po wojnie ekspert Banku Gospodarstwa Krajowego w Poznaniu, odznaczony Krzyżem Komandorskim OOP 1923, pochowany na cmentarzu Jeżyckim w Poznaniu, odznaczony Krzyżem Komandorskim OOP 1923, pochowany na cmentarzu Jeżyckim w Poznaniu
  60. Stanisław Dobrzycki, (30 marca 1875 w Krzęcinie k. Skawiny - 15 lipca 1931 w Poznaniu) s. Marcina (organisty) i Heleny z Podolskich, absolwent Gimnazjum Św. Anny w Krakowie 1885-93, student i absolwent filologii UJ1893-97, doktorat UJ 1898, historyk literatury polskiej, slawista, od 1901 prof. nadzw. i kierownik Katedry Języków i Literatur Słowiańskich Uniwersytetu we Fryburgu, od 1906 prof. zw., w 1911/12 dziekan Wydziału Filologicznego, od 1919 prof. UP, dziekan Wydziału Filozoficznego 1920/21, rektor UP 1924/25, kurator i Filister kooptowany Chrobrii, pozostawił znaczący dorobek naukowy z dziedziny historii literatury polskiego średniowiecza i odrodzenia, literaturą ludową oraz metodologią badań literackich, członek korespondent PAU, członek PTPN, odznaczony m.in. francuską Legią Honorową, pochowany na nieistniejącym już cmentarzu przy ul. Głogowskiej w Poznaniu
  61. Edmund Drecki, (24 lipca 1897 w Miłosławiu w woj. poznańskim - 1940 w Katyniu) s. Franciszka (architekta) i Kazimiery z Szymańskich, brat Konrada (Lechia), wuj Zygmunta Kapałczyńskiego (Chrobria), uczeń szkoły powszechnej w Miłosławiu, wziął udział w strajku szkolnym przeciwko polityce germanizacyjnej władz pruskich 1906, uczęszczał do gimnazjum w Krotoszynie, członek Towarzystwa Tomasza Zana, żołnierz armii niemieckiej w I wojnie światowej, w powstaniu wielkopolskim w batalionie wrzesińskim i 1 Batalionie Telegrafistów Wielkopolskich i wojny polsko-rosyjskiej 1921 jako telegrafista w Syberyjskiej Brygadzie Piechoty, uczestniczył w pracach plebiscytowych na Warmii, student i absolwent 1926 leśnictwa UP, c. 1921/22 (?), po studiach pracował w nadleśnictwach Gołąbek (pow. tucholski), Gniewowo (pow. morski), a następnie do wybuchu wojny nadleśniczy w nadleśnictwie Kościerzyna, por. rez., przydzielony do 8 Baonu Telegraficznego, uczestnik wojny obronnej 1939, w niewoli sowieckiej, zamordowany przez NKWD
  62. Władysław Jan Dworczak, (18 czerwca 1902 we Wrocławiu - 4 listopada 1956 w Poznaniu) s. Idziego (krawca) i Ludwiki z Taborskich, uczeń gimnazjum we Wrocławiu, a następnie Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, gdzie zdał maturę 1922, student i absolwent 1928 med. UP, c. 1923, lekarz w szpitalach w Gostyniu i Marysinie 1928-30, od 1930 lekarz w Krzywinie w pow. kościańskim, w wojnie obronnej 1939 lekarz w obronie Warszawy, okupację spędził w Krzywiniu, po wojnie kierownik Ośrodka Zdrowia w Krzywiniu, od 1954 kierował Izbą Porodową w Jurkowie, pochowany na cmentarzu w Krzywiniu
  63. Józef Dymiński, (20 stycznia 1898 w Krotoszynie - 20 stycznia 1971 w Poznaniu) s. Piotra i Władysławy z Opielińskich, uczeń gimnazjum w Krotoszynie, członek Towarzystwa Tomasza Zana, w czasie I wojny światowej w armii niemieckiej, w czasie Powstania Wielkopolskiego walczył na odcinku Krotoszyn-Zduny-Kępno, uczestnik Akademickiego Komitetu Plebiscytowego na Górnym Śląsku, , student med. UP, a później w latach 30-tych med. USB (studiów nie ukończył), c. 1921, po studiach pracował dorywczo w biurze porad prawnych u ojca w Krotoszynie i udzielał korepetycji, później przeprowadził się do Wilna, korespondent Towarzystwa Lniarskiego w Wilnie 1935-37, a następnie mieszkał w Grodzisku Wlkp. i Poznaniu, rozpoczął pracę w Zakładzie Ubezpieczeń Wzajemnych, przeszedł przeszkolenie wojskowe, ppor. rez., przydzielany kolejno do 70 Pułku Piechoty, 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich oraz 69 Pułku Piechoty, 5 Pułku Piechoty Legionów, por. rez. 1939, w czasie okupacji pracował w biurze firmy Leonowicz w Warszawie, po wojnie referent statystycznym Izby Przemysłowo-Handlowej, w 1952 wrócił do Poznania, pracował m.in. w Poznańskich Zakładach Mięsnych i w administracji Zarządu Ośrodków Akademickich, pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu
  64. Leonard Erazm Fibak, (29 sierpnia 1903 w Żninie - 1940 w Katyniu) s. Michała (kupca) i Marii z Groszkiewiczów, absolwent Gimnazjum im. ks. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie 1923, jako harcerz wspierał walczących w okolicach Krotoszyna powstańców wielkopolskich, student farmacji UP (studiów nie skończył), skreślony z Chrobrii 1932, po studiach jako technik farmacji pracował w aptece w Poznaniu, członek Związku Zawodowego Farmaceutów, absolwent Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 6a w Rawie Ruskiej, ppor. rez., przydzielony do 70 Pułku Piechoty, uczestnik wojny obronnej 1939, w niewoli sowieckiej, zamordowany przez NKWD
  65. Jan Figas, (24 czerwca 1912 w Hamborn - maj 1979) s. Stanisława (urzędnika kolejowego) i Heleny z Majewskich, absolwent Gimnazjum w Gnieźnie 1931, student Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego UP, a następnie student i absolwent 1939 Wydziału Lekarskiego UP, c. 1931/32 Chrobria, skreślony z Chrobrii 1932, później prawd. w korporacji Sigismundia, sekretarz sem. let. 1935/36, wiceprezes sem. let. 1936/37, w czasie okupacji wysiedlony do Generalnej Guberni, praktykował jako lekarz w Jabłonnej Lackiej w pow. Sokołów Podlaski, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  66. Roman Fijałkowski, (7 sierpnia 1905 w Słupcy w woj. łódzkim - 4 stycznia 1929) s. Feliksa (rolnika) i Kazimiery z Matuszewskich, absolwent gimnazjum w Uniejowie 1926,
    student farmacji UP 1926-28, c. prawd. 1927, z powodu pogarszającego się stanu zdrowia przerwał studia i wyjechał do Zakopanego na długotrwałą kurację, zmarł po długiej chorobie

  67. Władysław Filisiewicz, (22 czerwca 1898 w Mogilnie - 27 stycznia 1973 w Mogilnie) s. kupca Kazimierza (kupca) i Joanny z Bylskich, brat stryjeczny Janusza (Lechia), uczeń gimnazjum w Trzemesznie, a następnie w Wągrowcu, gdzie zdał maturę, członek Towarzystwa Tomasza Zana, w 1917 zmobilizowany do armii niemieckiej, wlaczył na froncie zachodnim, ochotnik w wojnie polsko-rosyjskiej 1920, student i absolwent prawa 1920-23, c. ok. 1921, po odbyciu aplikacji od 1926 sędzia, sędzia grodzki w Witkowie i Strzelnie 1926-29, sędzia okręgowy w Gnieźnie 1929-31, następnie adwokat w Mogilnie, w czasie okupacji wysiedlony do Generalnej Guberni, zamieszkał w Częstochowie, pracował w sekretariacie Centrali Spółdzilni Spożywców Jedność, po wojnie kontynuował praktykę adwokacką, a od 1963 radcoską w Mogilnie, pochowany w Mogilnie
  68. Wiktor Frankowski, (27 grudnia 1904 w Promnie - 14 czerwca 1972) s. Andrzeja (rolnika) i Józefy z Jaśkiewiczów, uczęszczał do gimnazjów poznańskich, a następnie do gimnazjum w Inowrocławiu, gdzie zdał maturę (1924), student rolnictwa UP (zakończył studia nie uzyskawszy dyplomu inżyniera), po studiach administrator majątków ziemskich (Smażewo, Sielinko, Łąki Wielkie, Jedlew), pod koniec lat 30-tych został plenipotentem Izabeli Czartoryskiej w maj. Macew pod Gołuchowem, przeszedł przeszkolenie wojskowe, por. rez., przydzielony do 64 Pułku Piechoty, w wojnie obronnej 1939 drugi adiutant dowódcy 8 Batalionu Strzelców 69 Pułku Piechoty 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty, a następnie adiutant dowódcy dywizji, w czasie okupacji wysiedlony do Generalnej Guberni, mieszkał w maj. Kodrąb k. Radomska, żołnierz AK, po wojnie uzyskał dyplom inż. rolnictwa (1945), początkowo pracował w Tulcach, a od 1949 dyrektor administracyjny Instytutu Dendrologii PAN w Kórniku, pochowany na cmentarzu parafialnym w Kórniku

    Wiktor Frączczak, 1928 r.

  69. Wiktor Frączczak, (18 maja 1907 w Berlinie - 6 stycznia w Bredzie w Holandii) absolwent gimnazjum w Inowrocławiu 1926, student medycyn UP, a następnie ekonomii WSH, których także nie skończył, c. ok. 1926, sekratarz 1928/29, skreślony z Chrobrii 1929, przeszedł przeszkolenie oficerskie w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Jarocinie 1930-31, ppor. rez., przydzielony do 62 Pułku Piechoty, w pierwszej połowie lat 30-tych mieszkał w Inowrocałwiu, urzędnik cywilny w Cechówce na Podkarpaciu, w 1940 znalazł się we Francji, w czerwcu 1941 przedostał się przez Pireneje do Hiszpanii, a później Portugalii, skąd przez Gibraltar został uwakuowany do Wielkiej Brytanii, wlaczył w Dywizji Pancernej gen. S. Maczka, awansowany do stopnia kpt., trzykrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych, pochowany w rodzinnym grobowcu na warszawskich Powązkach

    Wiktor Gadziński, 1931 r.

  70. Wiktor Gadziński, (3 października 1909 we Wrocławiu - 22 lutego 1995 w Katowicach) s. Wincentego (mistrza krawieckiego) i Klary z Nowratów, uczeń Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, gdzie zdał maturę (1929), student prawa UP i poznańskiego konserwatorium, c. 1931, pod koniec lat 30-tych pracował w Toruniu, w czasie okupacji w Katowicach, gdzie grał w orkiestrze, po wojnie został profesorem i rektorem 1965-72 Akademii Muzycznej w Katowicach, wirtuoz gry na kontrabasie i kompozytor, pochowany na cmentarzu Batowickim w Krakowie

  71. Czesław Galas, (16 czerwca 1902 w Poznaniu - maj 1985) s. Antoniego (mistrza krawieckiego) i Józefy z Wesołowskich, uczeń Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, gdzie zdał maturę (1923), członek Towarzystwa Tomasza Zana, początkowo student ekonomii UP 1923-25, które przerwał, następnie student i absolwent farmacji UP 1930-1936, prezes Koła Farmaceutów, pracował w głównym magazynie sanitarnym w Gdyni i w aptece Szpitala Morskiego w Gdyni, przeszedł przeszkolenie w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii w Śremie, ppor. rez., przydzielony do 2 Pułku Artylerii Ciężkiej, w wojnie obronnej 1939 dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł i przez Węgry przedostał się na Bliski Wschód, kierował apteką wojskową, awansowany do stopnia kpt., po wojnie pozostał w Szkocji, a następnie wyemigrował do Kanady, skąd przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, pracował jako aptekrz w Nassau w stanie Nowy Jork
  72. Jan Gałęzewski, (24 maja 1905 w Żydówku w pow. gnieźnińskim - 26 maja 1987) s. Jana (zarządcy dóbr) i Stanisławy z Głuszaków, uczeń gimnazjum w Gnieźnie, gdzie zdał maturę (1923), student i absolwent 1928 prawa UP, c. 1924, ukończył aplikcję sądową w Gnieźnie, od 1931 sędzia w sądach grodzkich w Ostrowie, Mogilnie i Poznaniu, w czasie okupacji ukrywał się przed gestapo, w 1945 wrócił do Poznania, pracował jako sędzia, a następnie jako adwokat w Zespole Adwokackim nr 10 w Poznaniu, o od lat 70-tych radca prawny, odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, pochowany na cmentarzu Sołackim w Poznaniu
  73. Tadeusz Gantkowski, (24 września 1899 w Gnieźnie - 12 sierpnia 1981 we Wrocławiu) s. Stefana (aptekarza) i Marii z Kuglerów, uczeń gimnazjum w Gnieźnie, świadectwo maturalne (tzw. wojenne) uzyskał w 1919, powołany do wojska, odbywał służbę jako starszy ułan w 17 Pułku Ułanów, zwolniony do rezerwy 1920, student i absolwent prawa UP 1919-1924/25, założyciel Chrobrii 1921, skreślony z Chrobrii 1924, ukończył aplikację sądową w Gnieźnie, począktowo pracował jako sędzia grodzki w Poznaniu, od 1933 był adwokatem w Wyrzysku, a następnie w Szubinie, przeszedł przeszkolenie oficerskie w 15 Pułku Ułanów, ppor. rez., przydzielony do 67 Pułku Piechoty, w wojnie obronnej 1939 wzięty do niewoli niemieckiej, wojnę spędził w oflagach, m.in. w Grossborn i Woldenberg, po wojnie pracował jako urzędnik w Gnieźnie, a później ponownie jako adwokat w Szubinie, po przejściu na emeryturę przeniósł się do Wrocławia
  74. Leon Gapiński, (5 kwietnia 1907 w Legnicy - ) s. Jana (prokurenta banku) i Teodozji ze Styczyńskich, uczeń gimnazjów poznańskich, a następnie gimnazjum w Pyzdrach, gdzie zdał maturę (1929), od 1930 przynajmniej do 1938 student Wydziału Prawno-Ekonomicznego UP, c. 1931, na własną prośbę skreślony z Chrobrii 1933, w czasie przerwy w studiach prowadził przedsiębiorstwo handlowe rodziców, odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Jarocinie, przydzielony do 55 Pułku Piechoty [prawd. tożsamy z Leonem Gapińskim, c. ok. 1931 Masovia, skreślony 1932]
  75. Zbigniew Gęsikowski, (11 lutego 1919 we Wrocławiu - 17 grudnia 1992) absolwent Prywatnego Gimnazjum i Liceum Towarzystwa Salezjańskiego w Ostrzeszowie 1936, student matematyki, a następnie med. UP, c. 1938, skreślony z Chrobrii 1938, w wojnie obronnej 1939 walczył w obronie Warszawy, wysiedlony z Poznania do Generalnej Guberni, zamieszkał w Nowym Targu, działał w AK, awansowany do stopnia ppor., po wojnie w 1948 uzyskał dyplom magistra farmacji, aptekarz i działacz społeczny w Alwernii pod Krakowem, raktywował i był prezesem Ochtoniczej Straży Pożarnej w Alwarni 1952-1991, założył jedno z pierwszych w kraju muzeum pożarnictwa, odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Walecznych z Mieczami, na jego imieniem nazwano główną ulicę w Alwarni
  76. Jan Marian Gibasiewicz, (8 grudnia 1900 w Krotoszynie - 1940 w Charkowie) s. Ludwika (kupca) i Zofii z Szymańskich, brat Stanisława (Chrobria), uczeń gimnazjum w Krotoszynie, prezes koła Towarzystwa Tomasza Zana w Krotoszynie, powstaniec wielkopolski, żołnierz WP, odznaczony Krzyżem Walecznych, maturę otrzymał na mocy deyzji Naczelnej Rady Ludowej (1920), przeniseiony do rezerwy w stopniu ppor., student i absolwent prawa UP 1922-29, c. prawd. 1921, wiceprezes 1923/24, wiceprezes
    1923/24, od połowy lat 20-tych prowadził przedsiębiorstwo rodzinne w Krotoszynie, a po jego likwidacji i ukończeniu aplikacji od 1939 adwokat w Krotoszynie, w 1938 wybrany burmistrzem Krotoszyna, przeszedł przeszkolenie wojskowe, por. rez., przydzielony do 62, a następnie do 56 Pułku Piechoty, w wojnie obronnej 1939 w batalionie zapasowym 56 Pułku Piechoty w ośrodku dywizyjnym w Kielcach, w okolicach Lwowa dostał się do niewoli sowieckiej, zamordowany przez NKWD, odznaczony Krzyżem Walecznych

  77. Stanisław Gibasiewicz, (6 listopada 1904 w Krotoszynie - 25 września 1986 w Kórniku) s. Ludwika (kupca) i Zofii z Szymańskich, brat Jan Marian (Chrobria), uczeń Gimnazjum im. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie, działał w harcerstwie i Towarzystwie Tomasza Zana, jako 14-letni harcerz wziął udział w powstaniu wielkopolskim, student i absolwent prawa UP 1922-27, c. ok. 1922, wiceprezes 1924/25, prezes 1925/26, olderman 1926/27, prezes Poznańskiego Komitetu Akademickiego, po studiach odbył aplikację w Zarządzie Miejskim Poznania, od 1930 referent ekonomiczny w konsulatach w Berlinie i Lille, po zwolnieniu przez władze sanacyjne z funkcji wrócił w 1933 do Poznania, rozpoczął pracę w administracji UP, od 1937 sekretarz generalny UP, w czasie okupacji mieszkał w Poznaniu, pracował jako motorniczy tramwajowy, a później w Wydziale Nieruchomości Zarządu Miejskiego, od ostatnich dni walk o Poznań zaangażowany w odbudowę Uniwersytetu i renowację Biblioteki Kórnickiej, od 1945 pracownik Biblioteki Kórnickiej, w tym od 1954 do emerytury dyrektor administracyjny, prowadził badania z zakresu numizmatyki i medalierstwa, opublikował kilkadziesiąt artykułów specjalistycznych, odznaczony Krzyżem Powstańców Wielkopolskich, Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim OOP, w 1974 poznańskie środowisko numizmatyczne wybiło medal pamiątkowy z podobizną Stanisława Gibasiewicza

    Ludwik Gliwa, lata 30-te.

  78. Ludwik Gliwa, (12 sierpnia 1916 w Makowie Podhalańskim - 2 lipca 2002 w Poznaniu) s. Józefa i Emilii z domu Altner, absolwent Gimnazjum im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu 1934, student prawa UP, a następnie od 1938/39 UJK, c. 1936, w czasie okupacji z rodzicami na wysiedleniu w Kotuniu w pow. siedleckim, pracował w w mleczarni, po wojnie ukończył prawo UP 1946, student i absolwent budownictwa sanitarnego PP 1952-56, inż. budownictwa sanitarnego, w pierwszych latach po wojnie Okręgowy Inspektor Pracy, po ukończeniu studiów politechnicznych pracownik m.in. Biura Projektów Budownictwa Wiejskiego, członek NOT-u, autor kilku prac z dziedziny budownictwa wiejskiego (sanitarnego), wielokrotnie odznaczany za projekty racjonalizatorskie, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu

  79. Tadeusz Głogowski, (17 lutego 1916 w Marcelinie w woj. warszawskie - 1972) s. Stanisława i Franciszki z Cichoniów, absolwent Gimnazjum im. Braci Śniadeckich w Żninie 1934, student rolnictwa UP, c. 1936, w wojnie obronnej 1939 w zwiadznie rowerowym w okolicach Grudziądza, w czasie okupacji wysiedlony do Generlanej Buerni, pracował w maj. ziemskim w okolicach Hrubieszowa, a następnie przeprowadził się do Warszawy, po wojnie ukończył studia uzyskując dyplom magistra rolnictwa, pracował jako agronom-doradca w różnych firmach i spółdzielniach rolniczych, w 1967 odziedziczył gospodarstwo rolne (sad) pod Żninem, w którym gospodarował do końca życia, pochowany w Żninie
  80. Antoni Głowacki, c. 1933, wystąpił 1933 [być może tożsamy z Antonim Janem Głowackim]

    Antoni Jan Głowacki, 1939 r.

  81. Antoni Jan Głowacki, (4 czerwca 1913 w Poznaniu - 18 września 1939 w miejsc. Cisowe w Puszczy Kampinowskiej) s. Henryka (przedsiębiorcy) i Gabrieli z Sierodzkich, brat Stefana (Lechia), szwagier Witolda Górnego (Filomatia Posnaniensis), absolwent Gimnazjum im. Jana Ignacego Paderewskiego w Poznaniu 1931, student i absolwent farmacji UP, przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim 1933/34, ppor. rez., przydzielony do 31 Pułku Artylerii Lekkiej, po studiach asystent przy Katedrze Farmakologii Stosowanej UP, w wojnie obronnej 1939 dowódca 2 plutonu 6 baterii w 17 Pułku Artylerii Lekkiej 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Armii “Poznań”, poległ w czasie walk w Puszczy Kampinoskiej, pochowany na cmentarzu we wsi Granica [być może tożsamy z Antonim Głowackim, który w 1933 wystąpił z Chrobrii]

  82. Marian Głowacki I, (17 listopada 1900 w Witkowie - 28 czerwca 1985 we Wronkach) s. Jana (ziemianina) i Józefy z Bruzdów, uczeń gimnazjum w Śremie, członek Towarzystwa Tomasza Zana, powstaniec wielkopolski w Szwadronie Nadgoplańskim, walczył na froncie północnym, później żołnierz WP, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, uzyskał świadectwo maturalne kursu wojennego w Ostrowie 1922, student i absolwent prawa UP 1922-26, c. ok. 1922/23, sekretarz 1924/25, aplikant sądowy poczatkowo w Sądzie Grodzkim w Inowrocławiu, a nastepnie w Sądzie Apelacyjnym w Poznaniu, później sędzia powiatowy w Żninie i Gnieźnie, od 1933 kierownik Banku Ludowego w Janowcu Wielkopolskim, odbył przeszkolenie oficerskie, ppor. rez., przydzielony do 57 Pułku Piechoty, w wojnie obronnej 1939 walczył w 4 Dywizji Piechoty w ramach Armii “Pomorze”, wzięty do niewoli nad Bzurą, osadzony w oflagu Woldenberg, gdzie działał w Kole Prawników i Kole Wielkopolan, po wojnie pracował w branży pszczelarskiej, później wznowił wykonywanie zawodu prawniczego pracując jako radca prawny w przedsiębiorstwach w Janowcu, Strzelnie i Mogilnie, w ostatnich latach życia wydał wspomnienia z Powstania Wielkpolskiego, pochowany we Wronkach

    Marian Głowacki II.

  83. Marian Głowacki II, (17 czerwca 1906 w Książu w pow. śremskim - 18 września 1939 w Ruszkach) s. Franciszka (inwalidy wojennego) i Marii z d. Szymańska (właścicielki składu bławatnego), absolwent Gimnazjum w Inowrocławiu 1926, student i absolwent 1933 prawa UP, c. ok. 1926, wiceprezes 1928/29, olderman 1930, prezes 1930/31, współopiekun Hermesii 1930, aplikant adwokacki w Inowrocławiu, w 1939 został adwokatem, odbył przeszkolenie oficerskie, w 1939 awansowany na por. rez., przydzielony do 59 Pułku Piechoty Wielkopolskiej z Inowrocławia, w wojnie obronnej 1939 w 59 Pułku Piechoty Wielkopolskiej 15 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w ramach Armii “Pomorze”, poległ w bitwie nad Bzurą, pochowany na Cmentarzu Wojennym w Juliopolu

  84. Janusz Goebel, (22 czerwca 1899 w Doruchowie w pow. Ostrzeszów - 30 stycznia 1989) s. Tadeusza (leśnika) i Franciszki z Boruckich, uczestniczył w powstaniu wielkopolskim i plebiscycie na Śląsku, świadectwo maturalne (tzw. wojenne) uzyskał w 1919, student i absolwent leśnictwa 1926 UP, członek Magna-Polonii, wydalony 1922, c. 1923 Chrobria, po studiach referent Izby Rolniczej w Poznaniu, a po 1930 pracował w Nadleśnictwie Pszczyna, w czasie wojny nadleśniczy w Nadleśnictwie Ojców 1940-44, a później w nadleśnictwach Bogacica i Zameczek, po wojnie pionier polskiego leśnictwa na Śląsku Opolskim, specjalizował się w zagospodarowywaniu lasu, jego imieniem w 2006 nazwano Leśną Ścieżkę Edukacyjną w Lasowicach Małych w Nadleśnictwie Kluczbork
  85. Zygmunt Gosieniecki, (18 sierpnia 1909 w Gnieźnie - 1940 w Charkowie) s. Wiktora (profesora Szkoły Sztuki Zdobniczej w Poznaniu) i Marceli z Powidzkich, absolwent Gimnazjum im. Marii Magdaleny w Poznaniu 1928, student historii UP, później architektury PL i ASP w Warszawie, c. 1928, skreślony z Chrobrii 1936, tworzył rzeźby, grafiki i ceramikę ozdobną, odbył przeszkolenie wojskowe, ppor. rez. broni pancernej, przydzielony do 5 Batalionu Czołgów i Samochodów Pancernych, walczył w wojnie obronnej 1939, w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej, zamordowany przez NKWD
  86. Stefan Górzyński, (19 sierpnia 1897 w Nakle - 27 sierpnia 1965 w Poznaniu) s. Jana (urzędnika) i Elżbiety z Żubrowiczów, absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu 1920, student ekonomii UP (brak informacji o zakończeniu studiów), założyciel Chrobrii, pomysłodawca nazwy „Chrobria”, współautor statutu korporacji, kilkukrotny olderman 1921-23, wiceprezes 1923/24, w latach 30-tych prokurent banku, skarbnik Koła Filistrów Chrobrii 1929-34, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  87. Konrad Grabianowski, (2 stycznia 1903 w Poznaniu - po 1945) s. Michała (urzędnika pocztowego) i Marii, brat Romana (Gnomia), świadectwo maturalne uzyskał w Gimnazjum Bergera 1920, student i absolwent 1930 ekonomii WSH, c. prawd. ok. 1921, w 1930 wyjechał do Lozanny na studia przygotowujące do doktoratu, po powrocie do kraju rozpoczął działalność gospodarczą w branży żeglugowej, w 1935 kierownik oddziału gdyńskiego Przedsiębiorstwa Żeglugowego Wisła, później mieszkał w Warszawie, w 1939 współzałożył Gdyńskie Towarzystwo Przeładunkowe i Sztauerskie, w czasie wojny trafił do Francji, działał w ruchu oporu, aresztowany przez gestapo i więziony w Montluc, po wojnie pozostał na emigracji we Francji
  88. Józef Graczyk, (17 marca 1907 w Pakości w pow. inowrocławskim - 29 października 1967) s. Wojciecha (aptekarza) i Marii z Hankiewiczów, maturę typu matematyczno-przyrodniczego zdał w gimnazjum w Inowrocławiu 1927, student i absolwent 1934 farmacji UP, c. 1927/28, sekretarz 1929/30, po studiach praktykował w Aptece św. Marcina w Poznaniu oraz w Aptece pod Lwem w Gnieźnie, pod koniec międzywojnia pracował w firmie Roche w Warszawie, gdzie pracował w okupacji, po wojnie zamieszkał w Kluczborku, gdzie otworzył Aptekę pod Gryfem, której pozostał kierownikiem po nacjonalizacji 1951
  89. Lech Gregrowicz (po wojnie Gregorowicz), (12 marca 1914 w Berlinie - 20 czerwca 1994 w Świeciu) s. Ludwika i Heleny z d. Morgenstern, absolwent gimnazjum w Bydgoszczy 1933, student med. UP, a od 1937 USB, na własną prośbę skreślony z Chrobrii 1935, w czasie okupacji w Bydgoszczy i Warszawie, po wojnie w 1950 dokonał korekty nazwiska na “Grogorowicz”, uzyskał w 1951 dyplom lekarski, odbył służbę wojskową, awansowny na mjra rez., pracował w Bydgoszczy, specjalizował się w chorbach płuc i chirurgii, w 1969 złożył podanie o zezwolenie na emigrację do Izraela, które wycofał
  90. Herbert Grochut, c. 1936, skreślony z Chrobrii 1937
  91. Adam Gruchalski, (15 sierpnia 1908 w Kleczewie - 18 października 1981 w Warszawie) s. Adama (lekarza) i Ireny ze Staniszewskich, brat Jana (Chrobria), student i absolwent 1931 polonistyki UP, na własną prośbę skreślony z Chrobrii 1930, nauczyciel polonista w Warszawie, w czasie wojny prowadził tajne komplety w Warszawie
  92. Jan Gruchalski, (30 grudnia 1909 w Kleczewie -) s. Adama (lekarza) i Ireny ze Staniszewskich, brat Adama (Chrobria), absolweng gimnazjum we Włocławku 1926, student i absolwent 1934 med. UP, c. ok. 1931, skreślony z Chrobrii 1932 (?), po skończeniu studiów odbył służbę w Szkole Podchorążych Sanitarnych Rezerwy, awansowany na ppor. rez. 1936, jako lekarz ginekolog i internista pracował we Włocławku, w wojnie obronnej 1939 walczył pod Mełnem w 14 Pułku Piechoty, wzięty do niewoli niemieckiej, a następnie zwolniony, w 1941 aresztowany przez Niemców, więzień obozów koncentracyjnych, w tym m.in. Auschwitz i Neuengamme, gdzie przebywał do końca wojny, do kraju wrócił w 1947, początkowo kontynuował praktykę lekarską we Włocławku, a od 1950 w Elblągu
  93. Antoni Włodzimierz Gruetzmacher, (21 listopada 1907 w Wiatce w Rosji - 1940 w Charkowie) s. Włodzimierza (Welecja) i Kazimiery z Czyżewskich, bratanek Kazimierza (Welecja), brat Henryka (Chrobria), absolwent Gimnazjum w Ostrzeszowie 1928, student med. 1930-31, następnie biologii UP (studiów nie ukończył), c. ok. 1930, olderman 1933, sekretarz 1934, od 1937 pracował w Środzie, przeszedł przeszkolenie oficerskie, ppor. rez., przydzielony do 57 Pułku Piechoty w Armii “Poznań”, w nieznanych okolicznościach trafił do niewoli sowieckiej, zamordowany przez NKWD
  94. Henryk Gruetzmacher, (2 lipca 1913 w Jarosławiu nad Wołgą - 12 września 1944 w Lubówcu) s. Włodzimierza (Welecja) i Kazimiery z Czyżewskich, bratanek Kazimierza (Welecja), brat Antoniego (Chrobria), uczeń Gimnazjum im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu, ukończył gimnazjum w Gdańsku 1933, student rolnictwa UP (brak wiadomości o ukończeniu studiów), c. ok. 1934/35, na własną prośbę skreślony z Chrobrii 1935, od 1938 pracował w maj. Chrząszczewskich w Broniewicach pod Radziejowem, absolwent Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii w Włodzimierzu Wołyńskim 1933/34, ppor. rez., przydzielony 15 Pułku Artylerii Lekkiej, w wojnie obronnej 1939 w Armii “Poznań”, żołnierz i dowódca AK, ps. “Michał” i “Duży Michał”, pełnił funkcję Szefa Wydziału Łączności Komendy Okręgowej AK Pomorze oraz członek Sztabu Komendy Okręgowej, awansowany do stopnia kapitana, poległ w walce z żandarmerią niemiecką, w 2007 zawieszono w klasztorze Benedyktynów w Skępem tablicę poświęconą jego pamięci
  95. Telesfor Gryczyński, (18 października 1912 w Kobylinie - po 1945) s. Wenancjusza (kupca) i Stanisławy z Chybickich, absolwent Prywatnego Gimnazjum im. Adama Mickiewicza 1932, student i absolwent 1938/39 prawa UP, c. 1932/33, skreślony z Chrobrii 1934, w czasie okupacji w AK ps. “Tęgi”, działał w powiecie dębickim i w Pilźnie, po wojnie był prezesem klubu piłkarskiego Victoria Ostrzeszów
  96. Łucjan Grześkowiak, (31 grudnia 1906 w Dolsku w pow. śremskim - 4 lipca 1962 w Poznaniu) s. Stanisława (kupca i przemysłowca) i Marii z d. Paprzycka, absolwent gimnazjum w Krotoszynie 1927, student ekonomii WSH (dyplomu nie uzyskał), c. 1927/28, wiceprezes 1928, od 1934 właściciel młyna i tartaku w Połajewie pow. Czarnków, w 1939 zmobilizowany jako szeregowiec, wzięty do niewoli sowieckiej pod Tarnopolem, zwolniony, dołączył do rodziny wysiedlonej w 1940 do Nowego Targu, później pracował w Mielcu, w czasie wojny w konspiracji prawd. w Narodowej Organizacji Bojowej, po wojnie w 1953 po znacjonalizowaniu młyna w Połajewie przeniósł się do Poznania, podejmował różne zajęcia m.in. produkcji zabawek oraz akwizycji sprzętu AGD, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  97. Marian Haberko, (31 marca 1913 w Strzemieszycach w pow. olkuskim - 25 września 1993 we Wrocławiu) s. Jana (maszynisty) i Władysławy z Sznajderów, absolwent gimnazjum w Gnieźnie 1932, student prawa UP, członek Akademickiego Koła Gnieźnian i chóru akademickiego,w czasie okupacji pracował fizyczenia, a następnie w Urzędzie Katastralnym w Gnieźnie, po wojnie ukończył studia, urzędnik na kolei, a następnie w Urzędzie Skarbowym w Gnieźnie i w Zakładach Budownictwa Przemysłowego nr 2 w Poznaniu, w późniejszych latach życia zamieszkał we Wrocławiu
  98. Edward Hantke, (8 stycznia 1908 w Poznaniu - 17 stycznia 1988 w Poznaniu) absolwent gimnazjum w Królewskiej Hucie (obecnie Chorzów) 1928, student prawa UP, które przerwał w 1931 ze względu na trudną sytuację materialną, c. prawd. 1930/31, wystąpił z Chrobrii 1932/33, przeszedł przeszkolenie w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie, ppor. rez. 1935, pracował jako urzędnik w Poznaniu, w wojnie obronnej 1939 w 7 Batalionie Strzelców, dostał się do niewoli niemieckiej, jeniec oflagów Itzchoe, Sandbostel, Woldenberg, Lubeka, po wojnie pracownik Urzędu Akcyzowego, Urzędu Skarbowego i Urzędu Miasta Poznania, pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu
  99. Kazimierz Hańczewski, (26 listopada 1916 w Poznaniu - sierpień 1994) s. Władysława (nauczyciela) i Mariii, absolwent Prywatnego Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Poznaniu 1934, student prawa UP, c. 1937, sekretarz 1938/39, w czasie wojny przebywał w Poznaniu pracując fizycznie, a następnie w biurze fabryki samolotów Focke-Wulf, w 1945 ukończył prawo UP, był sędzią-referendarzem w Biurze Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej 1945-50, a później prokuratorem, pracował w Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich, po wojnie sędzia, następnie prokurator w Poznaniu, członek Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  100. Franciszek Hempowicz, (29 listopada 1879 w Sulmierzycach - 30 stycznia 1964) s. Pawła (kupca) i jego pierwszej żony Antoniny z Garyantesiewiczów, przyrodni brat Tomasza (Chrobria), uczeszczał do gimnazjum w Krotoszynie, matura 1901, należał do Towarzystwa Tomasza Zana, studiował prawo w Warszawie i Berlinie, w Berlinie udzielał się w organizacjach polonijnych, m.in. w Związku Akademików Polaków, ok. 1911 rozpoczął praktykę adwokacką w Środzie, w 1919 zaangażował się w tworzenie struktur władzy powstańczej w Środzie, naczelnik Wydziału Przemysłu i Handlu w Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu, należał do grona założycieli rozgłośni Polskiego Radia w Poznaniu, Filister kooptowany Chrobrii 1924, odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, w czasie okupacji wysiedlony do Generalnej Guberni, po wojnie był prezesem Związków Emerytów i Rencistów, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  101. Tomasz Hempowicz, (22 marca 1898 w Sulmierzycach - 29 września 1979 w Poznaniu) s. Pawła (kupca) i jego drugiej żony Natalii, przyrodni brat Franciszka (Chrobria), uczęszczał do gimnazjum w Krotoszynie, prezesował miejscowemu oddziałowi Towarzystwa Tomasza Zana, zmobilizowany do armii pruskiej, wlączył na froncie zachodnim, ciężko ranny pod Verdun, stracił władzę w prawej ręce, mimo inwalidztwa wstąpił do służb powstania wielkopolskiego, wysłany z misją specjalną na Górny Śląsk, gdzie został złapany przez Niemców i skazany na karę śmierci, uciekł z transportu, w wojnie polsko-rosyjskiej 1920 dowodził kompanią piechoty, odznaczony Krzyżem Walecznych, otrzymał świadectwo maturalne tzw. wojenne w 1920, student i absolwent prawa 1921-23/24, wiceprezes 1921/22, prezes 1922, po studiach pracował jako etatowy aplikant sądowy w Czersku i Starogardzie, od 1928 adwokat w Poznaniu, a od 1930 w Tczewie, w wojnie obronnej 1939 dostał się do niewoli sowieckiej, uciekł z transportu, okres okupacji spędził w Warszawie, a po wybuchu powstania na wsi pod Łowiczem, po wojnie kontynuował praktykę adwokacką, pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu

    Ireneusz Herdach.

  102. Ireneusz Herdach, (25 stycznia 1914 w Kobylinie - 1996 w Miliczu) s. Alfonsa i Marii z Wendlikowskich, absolwent Gimnazjum im. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie 1933, student chemii UP, a następnie student i absolwent 1945 med. UP, wiceprezes 1938/39, członek Akademickiego Koła Krotoszynian, śpiewał w Akademickim Chórze Włada, w czasie okupacji mieszkał w Generalnej Guberni w Krakowie i okolicach, po wojnie lekarz chirurg i ginekolog we Wrocławiu i Miliczu, po przejściu na emeryturę wrócił do Wrocławia, w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych zaangażowany w odrodzeniu ruchu korporacyjnego w Poznaniu i Wrocławiu, pochowany na cmentarzu w Miliczu

  103. Wiktor Hildebrand, (19 lutego 1912 w Ostrzeszowie - ) s. Romana i Stanisławy (przemysłowców), absolwent Miejskiego Gimnazjum Humanistycznego w Ostrzeszowie 1929, student med., a następnie Wydziału Prawno-Ekonomicznego UP, c. ok. 1929, wystąpił z Chrobrii 1930
  104. Kazimierz Hoffmann (po wojnie Hoffman), (4 marca 1901 w Jutrkowie w pow. kępińskim - 19 lipca 1975 w Warszawie) s. Andrzeja (nauczyciela) i Pelagii z Janeckich, uczeń gimnazjów w Kępnie i Ostrowie, należał do hufca skautowskiego, w 1918 brał udział w przejmowaniu przez Polaków kontroli nad Ostrowem, od maja 1919 służył jako ochotnik przydzielony do służb radiotelegraficznych WP, walczył na froncie litewsko-białoruskim, maturę kursu wojennego zdał w 1922, student Wydziału Prawno-Ekonomicznego UP, których nie ukończył, zamieszkał w Toruniu, stypendysta Ministerstwa Rolnictwa na “fachowych studiach” w zakresie międzynarodowego handlu zbożem w Kopenhadze, od 1934 prowadził własną firmę zbożową, w czasie okupacji i po wojnie w Warszawie, zmienił nazwisko na “Hoffman” pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie

    Włodzimierz Hofman.

  105. Włodzimierz Hofman, (4 stycznia 1918 w Krotoszynie - 27 czerwca 2002 w Krakowie) s. Zbigniewa i Marii ze Steczkowskich, absolwent Gimnazjum im. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie 1936, student i absolwent 1946 med. UP, c. 1938, w 1940 wyjechał do Warszawy, aby uniknąć domniemanego poboru do armii niemieckiej, w Warszawie pracował w Instytucie Radowym, poważnie ranny w wypadku tramwajowym, asytent w szpitalu w Łowiczu 1941-45, lekarz ftyzjatra i internista, dyrektor Szpitala w Miliczu, później wyjechał na 10-letni kontrakt do Afryki, po powrocie osiedlił się w Krakowie, pochowany w Miliczu

  106. Edmund Hoja, (18 grudnia 1906 w Kępnie - 20 sierpnia 2001) s. Jana (nauczyciela) i Bronisławy z Biedów, brat Jana (Chrobria), absolwent gimnazjum w Krotoszynie, student i absolwent chemii UP, c. 1928, dr chemii 1938, odbył przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu 1931/32, przydzielony do 17 Pułku Artylerii Lekkiej, ppor. rez. 1935, został asystentem na Wydziale Chemii Fizycznej UP, w wojnie boronnej przydzielony do Chemicznego Instytutu Badawczego w Warszawie, w niewoli niemieckiej, okupację spędził w oflagu w Woldenbergu, po wojnie pozostał na emigracji we Francji, dokąd sprowadził rodzinę, w 1951 wyemigrowali do Kanady, kierownik laboratorium chemicznego w koncernie przemysłowym RCA Victor/SPAR Aerospace w Montrealu, członek Koła Filistrów Polskich Korporacji Akademickich w Montrealu, pochowany na cmentarzu weteranów Field of Honour w Pointe-Claire w Kanadzie
  107. Jan Michał Hoja, (29 października 1915 - 23 lutego 1991 w Edynburgu) s. Jana (nauczyciela) i Teresy z Gorzelów, brat Edmunda (Chrobria), absolwent Gimnazjum im. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie 1934, c. ok. 1936, student med. UP, członek Koła Medyków i Akademickeigo Koła Krotoszynian, taternik, uczestnik światowego zlotu wspinaczkowego w Zakopanym 1938, po wybuchu wojny przez Węgry i Rumunię przedostał się do Turcji, a później Libanu, gdzie dogłączył do armii brytyjskiej, a następnie przez Portugalię i Hiszpanię dostał się do Francji, upadku Francji znalazł się wśród żołnierzy ewakuowanych przez Dunkierkę do Wielkiej Brytanii, po wojnie pozostał na emigracji w Szkocji, pracował jako deweloper i inwestor w branży nieruchomości, przez pewien czas pracował jako pośrednik w handlu nieruchomościami w Missuri w Stanach Zjednoczonych, jego prochy zostały rozrzucone w ogrodzie pamięci na cmentarzu w Edynburgu
  108. Józef Szulc-Holnicki, (1 października 1914 w Warszawie - 3 maja 1972 w Warszawie) s. Józefa i Marii z Marcinkowskich, absolwent Gimnazjum im. Piotra Skargi w Pułtusku 1934, służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim 1934/35, przydzielony do 12 Dywizjonu Artylerii Konnej, awanwsowny na ppor. rez. 1937, student rolnictwa UP, c. 1935, skreślony z Chrobrii 1937, po wybuchu wojny dostał się do niewoli niemieckiej, wojnę spędził w oflagu, po wojnie ukończył w Poznaniu studia, a później rozpoczął pracę w Zakładach Cukierniczych (obecnie Wedel) w Warszawie, pochowany na warszawskich Powązkach

    Gerard Hüttner, 1931 r.

  109. Gerard Paweł Hüttner, (30 czerwca 1910 w Trzemesznie - styczeń 1978) s. Stefana i Marty z d. Prellwitz, pochodził z rodziny polsko-niemieckiej, absolwent gimnazjum w Szamotułach 1930, student i absolwent 1939 med. UP, c. 1930, członek Koła Medyków i Akademickiego Koła Szamotulan, w czasie okupacji początkowo pracował w szpitalu miejskim w Poznaniu, a w latach 1941-45 jako asystent w Szpitalu św. Zofii w Kościanie, w 1945 zmobilizowany do Volkssturmu, wzięty do niewoli przebywał w obozie blisko rok, oczyszczony z zarzutu kolaboracji, kontynuował praktykę lekarską specjalizując się w psychiatrii, ordynator Państwowego Sanatorium dla Nerwowo Chorych w Kościanie, pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu

    Lech Idzior, 1931 r.

  110. Lech Idzior, (25 grudnia 1912 w Ostrowie Wlkp. - 4 lipca 2009 w Kluczborku) s. Jana (kupca) i Marii z Marcinkowskich, absolwent Gimnazjum w Ostrowie 1931, od 1932 student i absolwent med. UP, równolegle uczeń w klasie fortepianu w poznańskim konwersatorium, c. 1932, sekretarz 1934/35, w czasie okupacji wraz z rodziną wywieziony z Ostrowa do Generalnej Guberni, początkowo przebywał w Tomaszowie Mazowieckim i Warszawie, gdzie zdał egzaminy dyplomowe i rozpoczął praktykę lekarską, dalszy okres wojny spędził w Polsce Południowej w Przeginie i Żarnowcu k. Olkusza, po wojnie lekarz w Ostrowie, a od około 1947 w Kluczborku, zrobił specjalizację z ginekologii, orydnator Oddziału Położniczego w Szpitalu Powiatowym w Kluczborku, jako pianista okazjonalnie występował w telewizji i radiu, członek Stowarzyszenia Filistrów Poznańskich Korporacji Akademickich (od 2009 Stowarzyszenia Filistrów Korporacji Akademickich w Poznaniu), w 2007 został z nim zarejestrowany wywiad w ramach akcji Ostatni Filistrzy, pochowany na cmentarzu parafialnym w Kluczborku

  111. Maksymilian Iwicki, (30 stycznia 1897 w Wągrowcu - 10 lutego 1986 we Wrocławiu) s. Władysława (właściciela domu) i Pelagii z Boińskich, absolwent gimnazjum w Wągrowcu 1916, powołany do armii niemieckiej, walczył na froncie zachodnim, 28 grudnia 1918 wstąpił do oddziału powstańczego w Wągrowcu, żołnierz WP 1919-21, w wojnie polsko-rosyjskej walczył na froncie białoruskim w oddziałach telegrafistów, odznaczony Krzyżem Walecznych, awansowny na ppor, student i absolwent prawa UP, c. prawd. 1922/23, na własną prośbę skreślony z Chrobrii 1938 (?), przydzielony jako por. rez. do 7 Batalionu Telegraficznego, po studiach pracował został sędzią, sędzia okręgowy w Ostrowie, a następnie sędzia apelacyjny w Poznaniu , po wybuchu wojny wraz z rodziną wysiedlony do Generalnej Guberni, w styczniu 1945 powołany do wojska do Sądu 1 Armii WP, sędzia wojskowy w randze majora we Wrocławiu 1945-47, w 1947 przeniesiony do rezerwy, radca prawny we Wrocławiu, pochowany na cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu
  112. Roman Iwicki, (21 stycznia 1904 w Ostrowie w pow. inowrocławskim - grudzień 1969) s. Anastazego (nauczyciela) i Zofii z Jackowskich, absolwent gimnazjum we Wrześni 1926, przeszedł przeszkolenie w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926/27, przydzielony w stopniu ppor. rez. do 8 Pułku Strzelców Konnych, student i absolwent prawa UP 1927-33, skreślony z Chrobrii 1929, po studiach radca prawny w Toruniu, od 1937 doktorant w Katedrze Prawa Cywilnego, aplikant adwokacki, w wojnie obronnej 1939 w 8 Pułku Strzelców Konnych Pomorskiej Brygady Kawalerii w ramach Armii “Pomorze”, ranny dostał się do niewoli sowieckiej, więziony w Szepietówce, skąd zbiegł i w grudniu 1939 przedostał się do Warszawy, od 1940 w konspiracji w wywiadzie Tajnej Armii Polskiej i ZWZ-AK ps. “P.15″, “Roman Wirzebowski”, “Zygmunt”, w 1943 awansowany do stopnia por., w powstaniu warszawskim kierownik referatu Wydziału Bezpieczeństwa i Kontrwywiadu, wzięty do niewoli i osadzony w obozach Gross-Born, Sandbostel i Lubeka, odznaczony Krzyżem Walecznych 1942 i Złotym Krzyżem Zasługi 1944, po wojnie pozostał na emigracji, przebywał początkowo w Niemczech, Włoszech i Wielkiej Brytanii, skąd w 1955 wyjechał do Stanów Zjednoczonych, osiadł w Los Angeles
  113. Bogdan Jaeschke (po wojnie Jaeszke), (4 listopada 1912 w Poznaniu -) s. Stanisława (kupca) i Konstancji z Matysiaków, absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu 1930, student chemii UP, c. prawd. 1930, wystąpił z Chrobrii 1932, członek Koła Chemików, po trzecim roku studiów rozpoczął pracę w fabryce Balsk w Poznaniu, w 1937 wyjechał na Śląsk, pracował jako laborant w firmie Lignoza, w czasie okupacji zmieniał wielokrotnie miejsce zamieszkania przebywając m.in. we Lwowie i Warszawie, po wojnie osiadł na Śląsku pracował jako generalny projektant, a następnie dyrektor naczelny w przedsiębiorstwie Biprotwol w Gliwicach, specjalizował się w organicznych tworzywach powłokowych, był autorem prac na ten temat, używał nazwiska “Jaeszke”
  114. Henryk Jakliński, (25 maja 1884 w Komarnie - 1948 w Londynie) s. Leona i Marii z Paszkowskich, student med. UL 1912, pracował jako starszy lekarz w 3 Pułku Wojsk Kolejowych w Poznaniu, lekarz referent w poznańskim Urzędzie Wojewódzkim 1930-36, a następnie praktykował prywatnie, od 1929 przydzielony do 14 Pułku Artylerii Polowej, a w latach 30-tych w stopniu mjr rez. do kadry zapasowej 7 Szpitala Okręgowego, Filister kooptowany Chrobrii 1924, skreślony z Chrobrii 1929, w czasie wojny trafił na Zachód, służył jako lekarz w 1 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej 1 Dywizji Pancernej gen. Maczka, po wojnie pozostał na emigracji w Londynie
  115. Artur Jakubowski, (6 stycznia 1910 w Eickel w Niemczech - styczeń 1986) s. Michała (górnika) i Anny z Kalinów, rodzina przejechała do Polski w 1920, absolwent gimnazjum w Lesznie 1929, student ekonomii UP, której nie ukończył, skreślony z Chrobrii 1931, w latach 30-tych pracował w Lesznie, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  116. Michał Jankiewicz, (18 września 1900 w Gostyniu - 26 sierpnia 1927) s. Kaliksta (kupca) i Zofii z d. Heinsch, brat Wojciecha (Chrobria), uczeń gimnazjum w Krotoszynie, prezes koła Towarzystwa Tomasza Zana, ochotnik w powstaniu wielkopolskim, walczył w okolicach Leszna, agitował w plebiscycie na Warmii, student i absolwent 1923/24 prawa UP, założyciel, pierwszy wiceprezes, a następnie prezes Akademickiego Towarzystwa “Surma”, założyciel Surmy, akt. 1920-21, sekretarz sem. let. 1920/21, w nieznanych okolicznościach wystąpił z Surmy i przeszedł do Chrobrii, prezes 1924/25, prezes Poznańskiego Koła Międzykorporacyjnego 1924/25, redaktor działu “Korporant Polski” w “Akademiku”, prezes Młodzieży Wszechpolskiej 1922/23, po studiach odbył aplikację sądową, sędzia powiatowy w Pobiedziskach, a w 1927 kierownik tego sądu, przeszedł przeszkolenie oficerskie, ppor. rez., przydzielony do 55, a następnie do Pułku Piechoty, zmarł po krótkiej chorobie

    Wojciech Jankiewicz.

  117. Wojciech Jankiewicz, (1 października 1904 w Gostyniu - 23 czerwca 1959) s. Kaliksta (kupca) i Zofii z d. Heinsch, brat Michała (Chrobria), absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu 1923, student med. UP, student i absolwent 1945 (prawd. studia skończył przed wojną) med. UP, prezes 1927, olderman 1929/30, członek Koła Medyków i jego prezes 1930 oraz Akademickiego Koła Gostynian i jego prezes 1929/30, po odbyciu przeszkolenia wojskowego przydzielony do kadry zapasowej 7 Szpitala Okręgowego, po studiach rozpoczał pracę w Zakładzie Psychiatrycznym “Dziekanka”, po wybuchu wojny przydzielony do 12 Szpitala Ewakuacyjnego, dostał się do niewoli niemieckiej, z której został zwolniony i skierowany do pracy w szpitalu powiatowym w Przasnyszu, nie chcąc podpisać volkslisty uciekł do Warszawy, gdzie praktykował jako lekarz-internista, aresztowany przez Niemców w 1943 i osadzony w obozie koncentracyjnym Mauthausen-Gusen, po wojnie przez krótki czas kierował szpitalem w Poniecu, osiadł w Żninie, pochowany w Gostyniu

  118. Józef Jankowski, (20 stycznia 1904 w Hamborn w Niemczech - 13 października 1984 w Poznaniu) s. Wacława (piekarza) i Antoniny ze Słomów, absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1923, student i absolwent med. UP 1923-29, c. prawd. 1923, skreślony z Chrobrii 1924, sekretarz Związku Niezależnej Mlodzieży Socjalistycznej, lekarz w Poznaniu, w 1940 wysiedlony do Generalnej Guberni, pracował w Ubezpieczalni Społecznej w Warszawie, a po Powstaniu w Podkowie Leśnej, po wojnie wrócił do Poznania, fizykoterapeuta i balneolog, od 1952 dyrektor Państwowego Instytutu Balneoklimatycznego, prof. nadzw. 1961, odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi
  119. Witold Jankowski, (9 lipca 1919 w Ostrowie Wlkp. - 3 marca 2000 w Warszawie) s. Władysława (urzędnika) i Pelagii ze Szczepaniaków, absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu 1937, student prawa i ekonomii UP, c. 1938, członek Koła Prawników i Ekonomistów, student prawa UP, w okresie wojny wysiedlony do Lublina, aktywny działacz konspiracyjny ps. “Siwek”, oragnizował prasę podziemną, po wojnie ukończył prawo, pracował jako dziennikarz, był związany ze środowiskiem PAX-u, red. naczelny „Słowa Powszechnego”, angażował się we wspieraną hasłami antysemickimi nagonkę na elity partyjne i społeczne w 1968, czterokrotnie poseł na Sejm PRL z ramienia PAX-u 1969-85, członek Zarządu Głównego i Prezydium Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, odznaczony m.in. krzyżem Komandorskim OOP oraz Krzyżem AK, pochowany na cmentarzu na Służewcu w Warszawie
  120. Adam Janowski, (23 grudnia 1912 w Kruszwicy - ) absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1931, student biologii, następnie medycyny UP, c. ok. 1932, wiceprezes 1933/34 oraz 1934/35, w 1935 z nieznanych powodów odwołany z funkcji wiceprezesa i skreślony z Chrobrii, członek Koła Medyków, Awangardy, Młodzieży Wszechpolskiej, OWP, ZMN, redaktor “Młodej Polski” 1938-39 [prawd. w wojnie obronnej 1939 walczył w 37 Pułku Piechoty i poległ 16 września 1939 w Sochaczewem, pochowany na cmentarzu w Mnichu]
  121. Alfred Antoni Janowski, (4 grudnia 1903 w Szymborzu w pow. inowrocławskim - 1962) s. Jana (dyrektora szkoły) i Wandy z Hundtów, absolwent Gimnazjum im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu 1923, student i absolwent 1929 prawa UP, przeszedł przeszkolenie w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Jarocinie, przydzielony do 62 Pułku Piechoty, por. rez. 1939, sędzia grodzki w Zbąszynie, następnie w Bydgoszczy, kierownik Oddziału Opiekuńczo-Spadkowego w Bydgoszczy, w wojnie 1939 walczył jako dowódca plutonu moździerzy w 1 Batalionie 62 Pułku Piechoty, w czasie okupacji członek Korpusu Obrońców Polski, a następnie Polskiej Armii Ludowej, w 1945 zmobilizowany do wojska, sędzia i szef Wydziału II, a od kwietnia 1949 sędzia Najwyższego Sądu Wojskowego, awansowany na ppłka 1946, orzekał w procesach pokazowych: “okręgu lubelskiego NZW” 1946, dowództwa NSZ 1947-48, “francuskiej siatki szpiegowskiej” 1950, “angielskiej siatki szpiegowskiej” 1950, wchodził w skład sądów odwoławczych zatwierdzających wyroki m.in. w sprawie Leona Dziubeckiego 1948 oraz sierdmiu członków zarządu WiN 1951, w 1951 przeniesiony do rezerwy, dyrektor biura w Naczelnej Radzie Zrzeszeń Prywatnego Handlu i Usług 1951-57, sędzia Sądu Najwyższego 1957-62, członek Stronnictwa Demokratycznego i jego Rady Naczelnej, odznaczony Srebrnym 1938 i Złotym 1956 Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim OOP
  122. Mieczysław Jarczewski, (13 grudnia 1909 w Starogardzie - wrzesień 1939 ?) s. Tadeusza, absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1931, student med. UP, której do 1939 nie ukończył, c. 1932, przeszedł przeszkolenie wojskowe, ppor. rez. 1935, przydzielony do 70 Pułku Piechoty, w wojnie obronnej 1939 dowódca 3 Plutonu 1 Batalionu 70 Pułku Piechoty 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Armii “Poznań”, zaginął w nieznanych okolicznościach, prawdopodobnie poległ
  123. Leonard Jarociński, (4 listopada 1877 w Mińsku Litewskim - 30 grudnia 1950) absolwent gimnazjum oraz studiów medycznych 1903 w Moskwie, w 1905 lekarz wojskowy w wojnie rosyjsko-japońskiej w Mandżurii, do wybuchu I wojny światowej lekarz w Mińsku Litewskim, od 1919 w WP, lekarz wojskowy w wojnie polsko-rosyjskiej, w latach 20-tych osiadł w Poznaniu, szef służby sanitarnej VII DOK, Filister kooptowany Chrobrii 1925, wiceprezes Koła Filistrów 1929-31, na własną prośbę skreślony z Chrobrii 1935, w połowie lat 30-tych przeniesiony w stan spoczynku w stopniu pułkownika, przeprowadził się do Warszawy, pracował jako lekarz ogólny, dyrektor Szpitala Ubezpieczalni Społecznej, w czasie okupacji mieszkał w Warszawie i szefował Szpitalowi Ubezpieczalni, po wojnie zamieszkał w Gdyni, dyrektor szpitala miejscowego w Gdyni, prezes Gdyńskiego Towarzystwa Lekarskiego
  124. Leon Jastrzębski, (25 marca 1903 w Radziejowie Kujawskim - ) s. Franciszka i Marii (właścicielki domu), absolwent gimnazjum w Inowrocławiu 1924, student i absolwent 1929/30 prawa UP, skreślony z Chrobrii prawd. ok. 1935
  125. Lucjan Jaworski, (13 września 1915 w Gnieździłowie w woj. wileńskim - 1942) s. Ignacego (adwokat) i Janiny, absolwent Gimnazjum Czajkowskiego w Poznaniu, student prawa UP, c. 1937, w czasie okupacji wysiedlony z rodziną ze Słupcy do Generalnej Guberni, zamieszkał w Bochni, zarabiał grając na pianinie w kawiarniach
  126. Jerzy Jerzykowski, dr, filister kooptowany, mieszkał w Chodzieży, skreślony z Chrobrii 1926 [być może Jerzy Józef Jerzykowski (1893 we Wrześniu - 1940 w Katyniu) uczeń gimanzjum w Wągrowcu, działacz Towarzystwa Tomasza Zana, dzierżawca maj. Koło Kościerzyny, por. rez. 8 Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej]
  127. Leon Jesionowski, (16 kwietnia 1900 w Kozłowie w pow. grodziskim - 2 maja 1940 w Mauthausen) s. Ignacego (nauczyciela) i Praksedy z Dezorów, absolwent gimnazjum w Gnieźnie, członek Towarzystwa Tomasza Zana, matura 1918, walczył w kompanii gnieźnieńskiej w powstaniu wielkopolskim, żołnierz WP, walczył na froncie litewsko-białoruskim, student i absolwent 1924 ekonomii UP, założyciel Chrobrii 1921, urzędnik bankowy w Poznaniu, a od około 1937 w Warszawie, przeszedł przeszkolenie wojskowe, ppor. rez., przydzielony do 7 Dywizjonu Taborów, według relacji przyjaciół aresztowany przez Gestapo i uwięziony na Pawiaku, w 1940 wywieziony do obozu koncentracyjnego w Mauthausen, symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Jeżyckim w Poznaniu
  128. Witold Jeske, (3 lipca 1914 w Graboszewie pod Wrześnią - 7 września 1989) s. Wojciecha (dzierżawcy maj. ziemskiego) i Magdaleny z Palaczów, brat Józefa (Baltia), absolwent Prywatnego Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Poznaniu 1933, student med. UP, c. 1934, wiceprezes 1937/38, członek Koła Medyków, w czasie okupacji w 1941 w Warszawie uzyskał dyplom lekarza, asystent na Oddziale Chirurgicznym w Szpitalu im. Karola i Marii, w czasie powstania warszawskiego chirurg w szpitalu powstańczym przy ul. Marszałkowskiej, po wojnie w Poznaniu, od 1965 dyrektor szpitala ortopedycznego im. Ireneusza. Wierzejewskiego w Poznaniu, przewodniczył Polskiemu Komitetowi Pomocy Społecznej w Poznaniu, pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu, odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP i Warszawskim Krzyżem Powstańczym
  129. Feliks Kaczmarek, (10 listopada 1908 w Puszczykowcu pow. Śmigiel - po 1958) s. Piotra i Antoniny z d. Matysiak, absolwent gimnazjum w Kościanie 1928, c. ok. 1930, student i absolwent 1935 med. UP, sekretarz 1932/33, pediatra, do 1939 lekarz w Choczu pow. Kalisz, od 1939 lekarz domowy i kierownik Miejscowego Ośrodka Zdrowia w Aleksandrowie k. Łodzi, w czasie wojny mieszkał w Gidlach i Radomsku, po wojnie ponownie w Aleksandrowie, za opanowanie miejscowej epidemii duru brzusznego odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, od 1958 lekarz w ośrodku zdrowia w Zgierzu
  130. Józef Kałużny, (11 marca 1913 w Pniewach - 13 sierpnia 1979 w Milano Maritima nad Adriatykiem) s. Franciszka (nauczyciela) i Wiktorii z Łysińskich, absolwent Gimnazjum Bergera w Poznaniu, student med. UP, c. 1933, prezes 1937, olderman 1938, wiceprezes 1939/40 (ostatnie Prezydium przed wojną), w czasie okupacji mieszkał w Warszawie, po wojnie uzyskał dyplom lekarza stomatologa UP i rozpoczął praktykę w Poznaniu, w 1959 wraz z rodziną wyemigrował do Szwajcarii, zamieszkał w Lozannie, gdzie prowadził praktykę dentystyczną, zmarł na urlopie nad Adriatykiem, pochowany na cmentarzu miejskim Bois-de-Vaux w Lozannie
  131. Zygmunt Kapałczyński, (25 marca 1915 w Poznaniu - 1992 w Argentynie) s. Kazimierza (drogerzysty) i Adminy z Dreckich, bratanek Edmunda Dreckiego (Chrobria) i Konrada Dreckiego (Lechia), uczeń Gimnazjum św. Marii Magdaleny, a następnie Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie zdał maturę 1934, student i absolwent 1939 prawa UP, c. 1935, przeszedł przeszkolenie wojskowe na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy Piechoty w Brodnicy, w wojnie obronnej 1939 ranny w rękę w Puszczy Kampinoskiej, uwięziony w oflagu Eichstätt, pracował jako tłumacza w obozie jeńców sowieckich, po wyzwoleniu w Niemczech, skąd wyemigrował do Argentyny, zamieszkał w San Juan, pracował w hotelu
  132. Stefan Kapuściński, (12 lipca 1900 w Kordosie (?) w pow. gnieźnieńskim - ?) s. Władysława i Albertyny z Szudzińskich, brat Zbigniewa (Chrobria), uczeń gimnazjum w Rogoźnie, członek Towarzystwa Tomasza Zana, w powstaniu wielkopolskim w oddziałach artylerii, student prawa UP, skreślony z Chrobrii 1924, komornik sądowy
  133. Zbigniew Feliks Kapuściński, (17 grudnia 1904 w maj. Kordos pow. Witkowo - 1940 w Katyniu) s. Władysława i Albertyny z Szudzińskich, brat Stefana (Chrobria), absolwent gimnazjum w Trzemesznie 1923, student i absolwent 1929 chemii UP, skreślony z Chrobrii 1932, dr chemii 1932, współorganizator Poznańskiego Aeroklubu Akademickiego i Aeroklubu Poznańskiego, jeden z pierwszych pilotów w Poznaniu 1929, po studiach starszy asystent w Zakładzie Technologii Organicznych PW, jednocześnie pracownik Laboratorium Pirotechnicznego Instytutu Technicznego Uzbrojenia, por. rez. aeronatuyki 1936, przydzielony do 3 Pułku Lotniczego, w wojnie 1939 zmobilizowany do 3 Pułku Lotniczego, dostał się do niewoli sowieckiej, zamordowany przez NKWD
  134. Florian Karpiński, (4 maja 1906 w Poznaniu - 16 września 1939 w Lipnicach k. Rybna) s. Józefa i Władysławy z Kurowskich, absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1925, student med. UP, które przerwał po czterech semestrach, skreślony z Chrobrii 1927, przeszedł przeszkolenie wojskowe, ppor. rez., przydzielony do 65, a następnie do 70 Pułku Piechoty, w wojnie obronnej 1939 walczył w 8 Batalionie Strzelców, poległ w wojnie obronnej 1939, pośmiertnie odznaczony Krzyżem Walecznych, pochowany na cmentarzu w Lipnicach
  135. Stefan Kasztelan, (1 września 1908 w Dopiewie - 30 września 1979) absolwent gimnazjum w Wągrowcu 1931, od 1933 student biologii UP, c. 1934, członek Koła Biologów, Akademickiego Koła Pałuczan, Akademickiego Koła LOPP, Młodzieży Wszechpolskiej, w czasie okupacji pracował w fabryce w Poznaniu, po wojnie pracownik Stacji Ochrony Roślin, a następnie “Herbapolu”, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  136. Stefan Kaszyński, (9 sierpnia 1902 w Popielewie w pow. mogileńskim - ) s. Wincentego (rolnika) i Sebastiany z Kłonieckich, absolwent gimnazjum w Trzemesznie 1922, ochotnik w wojnie polsko-rosyjskiej 1920, student i absolwent 1930 prawa UP, skreślony z Chrobrii 1931
  137. Franciszek Kierzkowski, (19 czerwca 1912 w Świeciu nad Wisłą - 20 stycznia 1964 w Poznaniu) s. Walentego (mistrza piekarskiego) i Ludwiki z Wróblewskich, absolwent gimnazjum w Świeciu 1933, służba wojskowa w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 65 Pułku Piechoty 1933-34, student med. UP, do wybuchu wojny ukończył pięć lat studiów, c. 1937, w 1939 aresztowany przez Niemców, uciekł do Generalnej Guberni, w 1942 uzyskał dyplom med. na kursach zorganizowanych przez Niemców we Lwowie, prowadził praktykę lekarską w Warszawie, w powstaniu warszawskim służył w AK ps. “Dr. Feliks”, po powstaniu wywieziony do obozu jenieckiego, gdzie ciężko chorował na gruźlicę, po wyzwoleniu pracował przez kilka lat w szpitalach na terenie okupowanych Niemiec, do kraju wrócił w 1948, pracował w sanatorium w Kamiennej Górze, a później jako lekarz ftyzjatra w Poznaniu, z powodu postępującej choroby płuc zaprzestał wykonywania zawodu, pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu
  138. Edward Klaman, (19 września 1913 w Berlinie - ) s. Jana (poległego w I wojnie światowej) i Jadwigi z Trawińskich, wychowany przez matkę i ojczyma Antoniego Musielskiego (urzędnika kolejowego), absolent gimnazjum w Ostrowie Wlkp. 1933, przeszedł przeszkolenie oficerskie w 69 i 70 Pułku Piechoty, student i absolwent 1939 prawa UP
  139. Leon Klessa, (26 maja 1912 - ) absolwent gimnazjum w Czarnkowie 1933, służba wojskowa w 57 Pułku Piechoty, awansowany na ppor. rez. 1937, od 1934 student farmacji UP, c. 1936, skarbnik 1939, pomagał prowadzić rodzinny młyn i tartak w Czarnkowie, w Poznaniu posiadał skład drewna budowlanego, po wojnie prowadził dalej rodzinny mły i tartak w Czarnkowie, później pracował jako taksówkarz w Czarnkowie, prezes Zarządu Oddziału Powiatowego Straży Pożarnej w Czarnkowie, inspirator powstania i mecenas orkiestry w Czarnkowie
  140. Kłos, skreślony z Chrobrii [być może Witold Kłos (21 grudnia 1907 w Poznaniu - 1939 pod Kutnem) s. Tadeusza, urzędnika, absolwent prawa UP 1929/30]
  141. Kazimierz Kokoszczyński, (1916 w Wyczałkowie w woj. warszawskim - ) od 1934 student med. UP, c. 1934, w 1938 mieszkał w Warszawie
  142. Witold Koller, (28 września 1910 w Poznaniu - 13 kwietnia 1974 w Poznaniu) s. Stefana i Joanny z Śmiechowskich, absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1929, student Wydziału Prawno-Ekonomicznego UP, a w latach 1935-37 WSH, c. prawd. 1930, wystąpił z Chrobrii 1932/33, służba wosjkowa w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Jarocinie, awansowany na ppor. rez. 1935, nie ukończywszy studiów podjął pracę jako księgowy w bankach w Grudziądzu i Warszawie, w wojnie obronnej 1939 dowodził plutonem w obronie Warszawy, dostał się do niewoli niemieckiej, wojnę spędził w oflagach w Braunschweig Woldenberg, po wojnie pracował w Banku Gospodarstwa Krajowego w Poznaniu, a od 1950 w Dziale Planowania Miejskiego Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowlanego, pochowany na cmentarzu Miłostowskim w Poznaniu

    Bogumił Kołaczkowski, 1931 r.

  143. Bogumił Kołaczkowski, (1 kwietnia 1912 w Żerkowie - 1985) s. Jana (urzędnika kolejowego) i Jadwigi z Cegielskich, brat Zdzisława i brat stryjeczny Józefa (obaj Chrobria), absolwent gimnazjum w Gnieźnie, student i absolwent 1937 med. UP 1930-37, c. 1930, olderman 1933/34, członek Akademickiego Koła Gnieźnian, po ukończeniu studiów przeszedł przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Sanitarnych Rezerwy w Warszawie, pracował jako lekarz w szpitalu miejskim w Gnieźnie, dr med. UP 1939, w wojnie obronnej 1939 w 3 Batalionie 68 Pułku Piechoty 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Armii “Poznań”, ranny, odznaczony Krzyżem Walecznych, w czasie okupacji mieszkał do 1943 w Witkowie, a następnie w Zgierzu, pracował jako lekarz, po wojnie powołany do wojska, awansował do stopnia pułkownika, prof. Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi

    Józef Kołaczkowski, 1931 r.

  144. Józef Antoni Kołaczkowski, (6 lutego 1910 w Trzemesznie - 20 grudnia 1980) s. Józefa (mistrza rzeźnickiego) i Heleny, brat stryjeczny Bogumiła i Józefa (obaj Chrobria), absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu 1928, student i absolwent 1936 med. UP, c. prawd. 1930, sekretarz 1931/32, po ukończeniu studiów do wybuchu wojny lekarz w uzdrowisku Tuszynek k. Łodzi, przeszedł przeszkolenie wojskowe, ppor. rez. 1937, uczstnik wojny obronnej 1939, więzień oflagu Woldenberg, po wojnie w Poznaniu, dr med. UP 1949, docent 1954 i prof. nadzw. 1961 AM w Poznaniu, w pracy naukowej zajmował się maianownictwem anatomicznym, morfologią układu nerwowego i medycyną sportową, odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu

  145. Zdzisław Kołaczkowski, (9 marca 1910 w Żerkowie - 6 czerwca 1985 w Gnieźnie) s. Jana (urzędnika kolejowego) i Jadwigi z Cegielskich, brat Zdzisława i brat stryjeczny Józefa (obaj Chrobria), absolwent gimnazjum w Gnieźnie 1928, student i absolwent 1934 med. UP, c. 1928/29, olderman 1934, po ukończeniu studiów asystent młodszy w Zakładzie Anatomii Prawidłowej i Topograficznej, przeszedł przeszkolenie wojskowe, w wojnie obronnej lekarz eskadry myśliwskiej Armii “Poznań”, wzięty do niewoli niemieckiej, z której został zwolniony, w czasie okupacji pracował jako dermatolog i wenerelog w Gnieźnie, po wojnie lekarz-dermatolog w Poznaniu i Gnieźnie, dr med. 1960, habilitacja 1963, prof. AWF w Poznaniu, pochowany na Cmentarzu św. Piotra w Gnieźnie, odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Eugeniusza Piaseckiego
  146. Władysław Komorowski, (3 czerwca 1895 w Kładach pow. Ostrów - 27 listopada 1966 w Londynie (?) s. Stanisława (posiedziciela folwarku) i Julianny z Cieślińskich, szwagier Edmunda Piechockiego (Chrobria), absolwent gimnazjum w Ostrowie 1914, członek Towarzystwa Tomasza Zana, w pierwszej wojnie światowej w armii niemieckiej, walczył na froncie wschodnim, student i absolwent prawa UP 1919-21, przeniesiony do rezerwy w stopniu kapitana korpusu oficerów łączności, przydzielony do 6 Batalionu Telegraficznego, adwokat w Poznaniu, w 1934 wybrany do Rady Adwokackiej w Poznaniu, dziekan Rady Adwokackiej, członek honorowy Bratniej Pomocy WSH, Filister kooptowany Chrobrii 1931, po wybuchu wojny trafił do Wielkiej Brytanii, od 1943 szef Wydziału Prawno-Rozrachunkowego Sztabu Głównego, awansowany na ppłk., po wojnie pozostał na emigracji, odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami 1945, pochowany na cmentarzu South Ealing w Londynie
  147. Wiktor Kompf, (25 lutego 1901 w Inowrocławiu - 16 września 1923) s. Adama (księgarza) i Agnieszki z d. Fiedler, w okresie gimnazjalnym członek Towarzystwa Tomasza Zana, student i absolwent prawa UP 1919-1923, służył w 214 Pułku Artylerii Polowej, uczestniczył w agitacji plebiscytowej na Warmii, założyciel Chrobrii 1921, wiceprezes 1921, prezes 1921/22, sekretarz 1922, olderman 1922/23, aplikant sędziowski, zmarł po chorobie
  148. Czesław Kończal, (6 kwietnia 1904 w Murczynie w pow. żnińskim - marzec 1952 w Grudziądzu) s. Franciszka (rolnika) i Salomei z Zabłockich, uczęszczał do gimnazjum w Starogardzie, członek Towarzystwa Filomatów Pomorskich, ochotnik w wojnie polsko-rosyjskiej 1920, matura 1922, student i absolwent 1927 prawa UP, skreślony z Chrobrii 1930, po studiach adwokat w Tucholi, prezes Stronnictwa Narodowego w pow. tucholskim, po wojnie zamieszkał w Grudziądzu
  149. Kazimierz Kopeć, (2 marca 1900 w Rawiczu - 5 maja 1953) s. Antoniego (obuwnika) i Walentyny z Jasiewiczów, uczeń gimnazjum w Rawiczu, w powstaniu wielkopolskim służył w oddziałach artylerii, maturę otrzymał z nadania Naczelnej Rady Ludowej, ochotnik w wojnie polsko-rosyjskiej 1920, student i absolwent prawa UP 1920-26, skreślony z Chrobrii 1924, po odbyciu aplikacji sędzia w Czersku i Skarszewach, a od 1932 adwokat w Czersku, odbył przeszkolenie wojskowe w 25 Pułku Artylerii Lekkiej, ppor. rez., przydzielony do 3 Pułku Artylerii Ciężkiej, po wybuchu wojny przedostał się na Węgry, a stamtąd przez Jugosławię i Turcję do Palestyny, żołnierz Brygady Strzelców Karpackich, obrońca Tobruku, w 1948 wrócił do kraju, osiadł w Gdyni, gdzie kierował Oddziałem Prawnym Zjednoczenia Stoczni Polskich
  150. Bernard Koszewski (Koszowski?), skreślony z Chrobrii ok. 1924-25
  151. Stanisław Kowalczyk, (22 marca 1899 w Kowalewie w pow. pleszewskim - 21 września 1925) s. Marcina (nadzorcy toru w Kępnie), uczeń gimnazjum w Ostrowie, członek i prezes 1916-17 Towarzystwa Tomasza Zana, uczestnik wojny 1919-20, matura 1920, student i absolwent prawa UP 1920-23, c. prawd. 1921, aplikant sądowy w Rogoźnie, por. rez., pochowany w Ostrowie
  152. Jan Kowalewicz, (19 kwietnia 1898 w Dzielicach w pow. krotoszyńskim - 22 maja 1946 w ZSRR) s. Franciszka (rolnika) i Józefy z d. Barczak, uczeń gimnazjum w Krotoszynie, członek Towarzystwa Tomasza Zana, od 1916 w armii niemieckiej, od lutego 1919 uczestnik powstania wielkopolskiego, walczył pod Zdunami, Inowrocławiem i Rawiczem, żołnierz WP w wojnie polsko-rosyjskiej, za zatrzymanie natarcia nieprzyjaciela ogniem artyleryjskim k. Płorkowicz w lipcu 1920 odznaczony Krzyżem Walecznych, awansowany na por. rez., przydzielony do 7 Pułku Artylerii Ciężkiej, maturę tzw. wojenną uzyskał w 1920, student i absolwent prawa UP 1920(?)-23, c. 1921 (jeden z dwóch pierwszych giermków), w 1930 naczelnik sądu w Pobiedziskach, następnie od drugiej połowy lat 30-tych wiceprezes Sądu Okręgowego w Ostrowie Wlkp., w wojnie obronnej 1939 w Armii “Poznań”, awansowany do stopnia kapitana, po wybuch wysiedlony do Generalnej Guberni, zamieszkał w Skarżysku Kamiennej, a od 1941 w Jędrzejowie, pracował jako sędzia w miejscowym sądzie, dwa dni po wyzwoleniu aresztowany przez NKWD, przetrzymywany w Krakowie, a następnie wywieziony do Donbasu, gdzie pracował w kopalni węgla a następnie ze względu na postępującą chorobę płuc w administracji
  153. Antoni Kowalski, (8 kwietnia 1902 w Kandytach w pow. iławskim - 13 września 1958 w Warszawie) s. Władysława (urzędnika) i Leokadii z Gołębiewskich, matura w Inowrocławiu 1922, student med. UP, które po kilku latach z powodu trudnych warunków materialnych przerwał, c. prawd. ok. 1922, olderman, 1926, prowadził drogerię w Inowrocławiu, przeszedł przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Sanitarnej w Warszawie, przydzielony do kady zapasowej 8 Szpitala Okręgowego, walczył w wojnie obronnej 1939, w czasie okupacji i po wojnie w Warszawie, zginał tragicznie w wypadku drogowym, pochowany na warszawskich Powązkach
  154. Joachim Kowalski, (22 grudnia 1906 w Smoszewie w pow. krotoszyńskim - 24 sierpnia 1972 w Szadku) absolwent gimnazjum w Krotoszynie 1927, student i absolwent 1934 med. UP, c. Chrobria prawd. ok. 1927, skreślony z Chrobrii 1928, później członek Aesculapii, akt. 1935, po studiach lekarz w Szadku, gdzie pozostał także po wojnie, społecznik, pochowany na cmentarzu w Szadku, uhonorowany tablicą epitafijną w kruchcie kościoła parafialnego w Szadku
  155. Lech Kowalski, (24 listopada 1919 w Poznaniu - 25 kwietnia 1979 w Whitehaven w Cumbrii) s. Bolesława (lekarza ginekologa, prof. UP, Aesculapia) i Franciszki z d. Bernhöft, absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego 1937, student med. UP, c. prawd. 1938, w czasie wojny walczył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, po wojnie pozostał na emigracji w Anglii, pracował jako chemik, prezes koła w Huddersfield Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, pochowany w Whitehaven, odznaczony Krzyżem Walecznych oraz wojskowymi odznaczeniami angielskimi i francuskimi

    Roman Kowalski.

  156. Roman Kowalski, (12 grudnia 1907 w Wolsztynie - 16 września 1939 w Bronisławach) student prawa UP, s. Ignacego (urzędnika ubezpieczeniowego) i Joanny z Drwęskich, absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1927, student Wydziału Prawno-Ekonomicznego (absolutorium 1937/38), c. 1927/28, skarbnik 1929-31, od 1927 urzędnik Dyrekcji Lasów Państwowych w Poznaniu, przeszedł przeszkolenie wojskowe, ppor. rez., przydzielony do 69 Pułku Piechoty, poległ w wojnie obronnej 1939, pochowany na cmentarzu wojskowym w Rybnie, symboliczny nagrobek znajduje się na cmentarzu Jeżyckim w Poznaniu

  157. Ignacy Kozłowski, (24 października 1904 w Inowrocławiu - listopad 1971) s. Ludwika (kupca) i Praksedy z Drzewieckich, absolwent gimnazjum w Inowrocławiu, student prawa UP 1923-29 i 1931-32, mgr praw 1932, skreślony z Chrobrii 1928, po wojnie pracował jako sędzia na Ziemii Lubuskiej, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  158. Mieczysław Kozłowski, (1 stycznia 1913 w Kcyni - marzec 2000) s. Alojzego (kupca) i Marii, absolwent gimnazjum w Bydgoszczy 1932, student i absolwent 1938 prawa UP, członek Koła Prawników i Ekonomistów, awansowany na ppor. rez. piechoty 1937, walczył w kampanii wrześniowej, po wojnie urzędnik miejski i kierownik działu w Poznaniu

    Zdzisław Kozłowski (?), 1928 r.

  159. Zdzisław Kozłowski, (8 maja 1907 w Grodzisku w pow. nowotomyskim - 1940 w Katyniu) s. Franciszka, absolwent gimnazjum w Kościanie 1926, student i absolwent 1932/33 med. UP, skreślony na własną prośbę z Chrobrii 1928, lekarz szkolny i wojskowy w Kościanie i Trokach k. Wilna, przeszedł przeszkolenie wojskowe, przydzielony w stopniu por. do Korpusu Ochrony Pogranicza, po wybuchu wojny dostał się do niewoli sowieckiej, zamordowany przez NKWD

  160. Stanisław Krajewski, (20 sierpnia 1915 w Junoszycach w pow. płockim - 29 sierpnia 1996 w Düsseldorfie) student med. UP, c. 1936, w czasie okupacji w Warszawie, gdzie ukończył med. 1940 (dyplom lekarza wydano mu 1945), po wojnie w Gdańsku, dr med. Gdańsk 1947, dermatolog, przebywał na kontrakcie lekarskim w Libii
  161. Witold Krajewski, (21 stycznia 1913 w Lubczyni w pow. Kępno - 16 września 1939 ?) s. Jana (nauczyciela) i Apolonii, absolwent gimnazjum w Wągrowcu 1932, przeszedł przeszkolenie wojskowe 1932-33, ppor. rez. 1935, przydzielony do 62, a następnie do 68 Pułku Piechoty, student i absolwent 1938/39 prawa UP, wiceprezes 1937, c. ok. 1933 Magna Polonia, sekretarz sem. let. 1934/35, wraz z trzema kolegami wystąpił w 1935 i przeszedł do K! Chrobria, c. 1935/36, sekretarz 1937, sekretarz Koła Filistrów 1939, w końcu lat 30-tych urzędnik Banku Krajowych Ubezpieczeń Wzajemnych w Poznaniu, walczył w wojnie obronnej 1939, według jednych przekazów poległ 16 września 1939, według innych zaginął
  162. Feliks Kreutzinger, (20 maja 1903 w Marzelewie pow. Września - 5 stycznia 1964 we wsi Gierzwałd) s. Romana (leśnika) i Joanny z Kozłowskich, daleki kuzyn Maksymiliana (Chrobria), jako piętnastolatek wziął udział w Powstaniu Wielkopolskim, ochotnik WP 1920, maturę uzyskał w Bydgoszczy, student rolnictwa UP, a następnie w SGGW w Warszawie, sekretarz 1925, skreślony z Chrobrii 1927, inż. rolnictwa, przeszedł przeszkolenie wojskowe, ppor. rez., przydzielony do 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskim, a następnie do 7 Pułku Strzelców Konnych Wielkopolskich Wielkopolskiej Brygady Kawalerii w ramach Armii “Poznań”, po studiach pracował jako agronom, walczył w wojnie obronnej 1939, dostał się do niewoli sowieckiej, z której uciekł, odmówił podpisania volkslisty i wraz z rodziną uciekł do Generalnej Guberni, pracował w maj. Kosowo k. Łowicza, aresztowany przez Niemców za sabotaż gospodarczy, odbity przez partyzantów, później pracował w maj. Seroczyn w pow. siedleckim, w czasie powstania warszawskiego służył w ochotniczej straży pożarnej, w latach 50-tych aresztowany przez UB, staraniem znajomych zwolniony, zrehabilitowany po 1956, ponownie pracował jako agronom, pochowany na cmentarzu komunalnym w Olsztynku
  163. Maksymilian Kreutzinger, (3 grudnia 1904 w Kiełczewie w pow. kościańskim - 15 sierpnia 1969 w Warszawie) s. Feliksa i Leokadii z d. Kraska, daleki kuzyn Feliksa (Chrobria), uczeń Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego, maturę zdał w gimnazjum w Kościanie 1923, student i absolwent 1929 leśnictwa UP, c. ok. 1924, prezes 1927/28, członek AZS-u, szermierz, przeszedł przeszkolenie Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu 1929-30, ppor. rez. 1938, przydzielony do 7 Pułku Artylerii Ciężkiej, do wybuchu wojny pracował urzędnik w Dyrekcji Lasów Państwowych w Toruniu, w wojnie obronnej 1939 oficer ogniowy w pierwszej baterii 88 Dywizjonu Artylerii Ciężkiej, odznaczony Krzyżem Walecznych jeniec niemieckich oflagów 1939-45, w obozie Woldenberg w organizacji konspiracyjnej “Odra”, w 1944 zdekonspirowany, aresztowany i torturowany przez Gestapo, po zakończeniu śledztwa odesłny do obozu jenieckiego, w 1947 wrócił do kraju, dyrektor Instytutu Badawczego Leśnictwa, od 1952 docent na Wydziale Leśnym WSR w Poznaniu, doktorat 1961, autor licznych publikacji naukowych, w 1963 mianowany z ramienia ONZ i FAO organizatorem Leśnego Instytutu Dydaktyczno-Badawczego w Peshawar w Pakistanie, z uwagi na ciężką chorobę musiał wrócić do kraju, od 1964 profesor, odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim i Komandorskim OOP
  164. Stanisław Krokowski, (1 października 1910 w Poznaniu - 17 października 1969) s. Antoniego (kupca) i Mieczysławy z d. Fischbach, uczeń Gimnazjum św. Marii Magdaleny, matura 1929, student i absolwent polonistyki UP 1929-36, c. 1929/30, olderman 1934/35, po studiach uzupełniał wykształcenie we Włoszech i Francji, literat i publicysta, zatrudniny w Drukarni Św. Wojciecha, w czasie okupacji w Generalnej Guberni, mieszkał w Ostrowcu Świętokrzyskim i Radomiu, w 1945 wrócił do Poznania, pracował m.in. jako kierownik literacki Polskiego Radia w Poznaniu, kierownik biura prasowego Przydium Miejskiej Rady Narodowej, red. naczelny Kroniki Miasta Poznania 1950-51, współracował z “Głosem Wielkopolskim”, w 1954 ze względu na pogarszający się stan zdrowia przeszedł na emeryturę, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  165. Zdzisław Królikowski, (30 czerwca 1903 w Poznaniu - 15 czerwca 1979 w Gosport) s. Kazimierza (elektrotechnika) i Anny z Rotnickich, uczęszczał jako hospitant do Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, zdał maturę jako ekstern 1922, student Wydz. Prawno-Ekonomicznego oraz chemii UP, których prawdopodobnie nie ukończył, skreślony z Chrobrii 1926, przeszedł przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Lotnictwa 1927, przydzielony do 3 Pułku Lotniczego, adiutant dowódcy Pułku 1931-32, a następnie dowódca 131 Eskadry Myśliwskiej, dowódca Eskadry Terenowej i 35 Eskadry Liniowej, awansowany na kapitana 1938, w 1939 odkomenderowany na instruktora uzbrojnie WSP, w czasie wojny trafił do Wielkiej Brytanii, służył w Dywizjonie Bombowym 301 “Ziemi Pomorskiej” 1942-43, oficer uzbrojenia w sztabie 84 Grupy Myśliwców, awansowany do stopnia majora, służbę wojskową zakończył w 1938, pochowany na cmentarzu Newark, odznaczony Krzyżem Walecznych

    Marian Kryzan, 1920 r.

  166. Marian Kryzan, (5 września 1878 w Ostrowie Wlkp. - 19 października 1934) s. Józefa (budowniczego) i Marii z Żukowskich, brat Stanisława (Aesculapia), ojciec Zdzisława (Primislavia), absolwent Gimnazjum w Ostrowie Wlkp., członek Towarzystwa Tomasza Zana, studiował na politechnice w Charlottenburgu, dr inż. mechaniki, pierwszy po odzyskaniu niepodległości prezes Urzędu Patentowego RP, od 1928 radca miasta Poznania, wykładowca mechaniki UP, członek zarządu wojewódzkiego Chrześcijańskiej Demokracji, Filister kooptowany Chrobrii 1931, pochowany w Poznaniu

  167. Józef Krzyżagórski (po wojnie Górski), (16 kwietnia 1904 w Stęszewie - 15 maja 1961) s. Józefa i Emilii z Czarneckich (dentystki), absolwent gimnazjum w Rawiczu 1923, student i absolwent 1927/28 prawa UP, sekretarz 1927, po studiach mieszkał w Katowicach i Chorzowie, sędzia grodzki w Katowicach, w wojnie obronnej 1939 w 73 Pułku Piechoty, dostał się do niewoli sowieckiej, więzień łagrów, sędzia polowy w 3 Dywizji Strzelców Karpackich II Korpusu PSZ, po wojnie pozostał na emigracji Wielkiej Brytanii, gdzie używał nazwisko „Górski”, pochowany na londyńskim cmentarzu Streatham Park

    Józef Krzyżaniak, 1931 r.

  168. Józef Krzyżaniak, (16 lutego 1911 w Szamotułach - 26 marca 2008) s. Antoniego i Heleny z d. Sterczyńska, absolwent Gimnazjum im. Piotra Skargi w Szamotułach 1930, student i absolwent 1939 med. UP, sekretarz 1935/36 oraz 1936/37, członek Akademickiego Koła Szamotulan, po wybuchu wojny pracował jako lekarz w pogotowiu ratunkowym i prowadził niezarejestrowaną praktykę prywatną w Poznaniu, od 1941 sprawował opiekę lekarską w obozach dla Żydów w Antoninku i Kobylempolu, od 1939 aktywny w konspiracji w Wielkopolskiej Organizacji Zbrojnej ps. “Ster”, po wojnie wcielony do wojska, służył jako lekarz w garnizonach w Biedrusku i Jarocienie, przeniesiony do rezerwy w stopniu majora, wiceordynator oddziału w szpitalu kolejowym w Poznaniu 1948-97 i w tym okresie także lekarz orzecznik ZUS, wieloletni członek Stowarzyszenia Filistrów Poznańskich Korporacji Akademickich, zaangażowany w reaktywację K! Chrobria 2002, K! Magna-Polonia 2004 oraz Poznańskiego Koła Międzykorporacyjnego 2006, Filister honoris causa Magna-Polonii, był pierwszą osobą, która czynnie wsparła powstanie Archiwum Korporacyjnego, w 2007 został z nim zarejestrowany wywiad w ramach akcji Ostatni Filistrzy, odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim OOP, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu

  169. Edmund Krzyżański, (21 listopada 1906 w Oberhausen w Niemczech - 20 sierpnia 1988) s. Stanisława (właściciel domu) i Heleny z Maćkowiaków, brat Hipolita (Chrobria), absolwnet gimanzjum w Krotoszynie 1925, student fizyki 1926/27, a następnie ekonomii WSH (studiów nie ukończył), urzędnik bankowy w Poznaniu, pochowany w Puszczykowie pod Poznaniem
  170. Hipolit Krzyżański, (15 czerwca 1905 w Oberhausen w Niemczech - 10 grudnia 1979) s. Stanisława (właściciel domu) i Heleny z Maćkowiaków, brat Edmunda (Chrobria), uczeń gimanzjum w Krotoszynie, ochotnik WP 1920, matura 1922, student prawa UP, po studiach ukończył aplikację sądową w Ostrowie, adwokat w Chojnicach, przeszedł przeszkolenie wojskowe, awansowany na ppor. rez. piechoty 1935, po wojnie kontynuował praktykę adwokacką w Chojnicach
  171. Stanisław Kubiak, (9 października 1894 w Mieszkowie w pow. jarocińskim - 1940 w Charkowie) s. Andrzeja (gospodarza) i Marii z Filipiaków, uczeń gimnazjum w Krotoszynie, gdzie należał do Towarzystwa Tomasza Zana, powstaniec wielkopolski, uczestnik II powstania śląskiego, od 1919 żołnierz WP na froncie litewsko-białoruskim, student i absolwent prawa UP 1919-25, adwokat w Ostrowie Wlkp., kpt. rez. piechoty, przydzielony do Centrum Wyszkolenia Łączności, po wybuchu wojny w nieznanych okolicznościach wzięty do niewoli sowieckiej, zamordowany przez NKWD, odznaczony Medalem Niepodległości i Srebrnym Krzyżem Zasługi
  172. Mieczysław Kubicki, (22 maja 1910 w Kawiarach w pow. gnieźnińskim - 12j października 1977) s. Stanisława i Marii z d. Olek, absolwent gimnazjum w Gnieźnie 1930, student prawa Wydziału Prawno-Ekonomicznego UP, a następnie WSH, c. 1931/32, skreślony z Chrobrii 1934, przeszedł przeszkolenie wojskowe w 5 Pułku Strzelców, a następnie w 15 Pułku Ułanów, ppor. rez., przydzielony do 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich, w czasie okupacji w konspiracji ps. “Miecz”, aresztowany w 1943, skazany na siedem lat i wysłany do obozu koncentracyjnego Mauthausen-Gusen, po wojnie osiadł w Szczecinie, urzędnik i działacz społeczny, położył duże zasługi dla budowy polskich struktur administracyjnych w Szczecinie, prezes Zakładu Doskonlenia Zawodowego, działał w Towarzystwie Przyjaciół Dzieci, pochowany w alei zasłużonych na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie
  173. Gwidon Küchler, absolwent Gimnazjum Klasycznego i Humanistycznego w Toruniu 1929, student farmacji UP, c. 1932, skreślony z Chrobrii 1938, członek Koła Farmaceutów
  174. Stanisław Kuczkowski, (25 kwietnia 1904 w Broniszewicach - 16 marca 1956 w Żninie) s. Ignacego (rolnika) i Józefy z d. Kubasik, uczeń gimnazjum w Ostrowie, a następnie w Chorzowie, gdzie zdał maturę 1923, student med. 1923, a następnie student i absolwent prawa UP 1924-1929, wiceprezes 1927, skreślony z Chrobrii 1936, odbył aplikację sądową w Ostrowie i Poznaniu, sędzia grodzki w Dąbrowie Górniczej, a następnie do wybuchu wojny kierownik Sądu Grodzkiego w Żninie, przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Jarocinie, ppor. rez., przydzielony do 70, a następnie do 74 Pułku Piechoty, w czasie wojny wcielony do Żnińskiego Batalionu Obrony Narodowej w ramach Armii “Poznań”, którego resztki zostały wcielone do Armii “Pomorze”, walczył nad Bzurą, ranny dostał się do niewoli niemieckiej, jeniec w oflagu Woldenberg, po wojnie notariusz i kierownik Sądu Grodzkiego w Żninie
  175. Marian Kuczyński, (15 sierpnia 1901 w Kórniku - 8 czerwca 1982 w Katowicach) s. Stanisława (aptekarza) i Heleny z Mierzejewskich, uczeń gimnazjum w Gnieźnie, członek Towarzystwa Tomasza Zana, walczył w powstaniu wielkopolskim, w wojnie polsko-rosyjskiej w 3 Pułku Ułanów Wielkopolskich, uczestniczył w pracach Polskiego Komitetu na Warmii i Mazurach 1920, student i absolwent 1924 nauk prawnych i ekonomicznych UP, założyciel Chrobrii 1921, sędzia grodzki w Bydgoszczy, od 1931 adwokat w Inowrocławiu, a od 1935 w Katowicach, odbył przeszkolenie wojskowe, ppor. rez., przydzielony do 69 Pułku Piechoty, w 1935 uznany za niezdolnego do służby wojskowej, w czasie okupacji w Polskim Związku Powstańców na Śląsku 1940-42, w 1943 pracował w biurze w Cieszynie, po wojnie adwokat w Zespole Adwokackim nr 5 w Katowicach
  176. Gerard Kujanek, (9 marca 1909 w Poznaniu - 15 sierpnia 1967) s. Wiktora (urzędnika) i Marii z d. Gasny, absolwent Gimnazjum im. K.Marcinkowskiego 1928, student i absolwnet 1938 prawa UP, skreślony z Chrobrii 1931, po studiach pracował jako referendarz w Izbie Skarbowej, krótko przed wybuchem wojny został radcą w Prokuratorii Generalnej, przeszedł przeszkolenie wojskowe, awansowany na ppor. rez. 1935, przydzielony 57 Pułku Piechoty, w wojnie obronnej 1939 walczył w Armii “Poznań”, jeniec niemieckich oflagów, po wojnie w 1945 wrócił do kraju, do 1953 pracownik Wojewódzkiej Rady Narodowej, a następnie adwokat w Zespole Adwokackim nr 5, m.in. obrońca w procesach Poznańskiego Czerwca 1956, odznaczony Krzyżem Komandorskim OOP, w holu Sądu Okręgowego w Poznaniu umieszczona jest tablica upamiętniająca odważną postawę obrońców w procesach uczestników Poznańskiego Czerwca - adwokatów Stanisława Hejmowskiego, Michała Grzegorzewicza i Gerarda Kujanka, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  177. Marian Kujawski, (19 maja 1912 - ok. 1975) s. Józefa (malarza i kupca) i Walentyny z Szukalskich, absolwent gimnazjum w Gostyniu 1932, student prawa UP, od 1935 student i absolwent prawa UJ, c. ok. 1932, skreślony z Chrobrii 1933, w czasie wojny mieszkał w Warszawie, po wojnie prokurator na ziemiach odzyskanych, a następnie sędzia w Lesznie
  178. Henryk Kurzawa, (21 listopada 1908 w Żegowie pow. Grodzisk - 19 września 1998 w Bytomiu) s. Stanisława (nauczyciel) i Władysławy z d. Majcherczak, brat Józefa (Chrobria), absolwent Gimnazjum im. K. Marcinkowskiego, student i absolwent prawa UP 1927-31, c. 1927/28, sekretarz 1929, wiceprezes 1931, w 1935 zdał egzamin sędziowski, pracował w sądach grodzkich w Szamotułach, Nakle, Grudziądzu, Nowem nad Wisłą, od 1938 kierownik Sądu Grodzkiego w Żorach, w czasie okupacji we Lwowie i Krakowie, po wojnie osiadł w Bytomiu, początkowo radca miejski, a następnie adwokat w Bytomiu, członek Stowarzyszenia Filistrów Poznańskich Korporacji Akademickich, autor wspomnienia o Chrobrii, pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu

    Józef Kurzawa, ok. 1937 r.

  179. Józef Kurzawa, (4 stycznia 1902 w Żegowie w pow. Grodzisk - 1 lutego 1954) s. Stanisława (nauczyciel) i Władysławy z d. Majcherczak, brat Henryka (Chrobria), uczeń Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, w 1920 ochotnik WP, maturę zdał eksternistycznie w gimnazjum w Wągrowcu 1923, student Wydziału Prawno-Ekonomicznego UP, olderman 1928/29 oraz 1931, prezes 1931, do wybuchu wojny kierownik Działu Ubezpieczeń Na Życie w P.K.O. w Poznaniu, kilkukrotny wiceprezes Koła Filistrów Chrobrii, w grudniu 1939 wyjechał do Warszawy, w czasie okupacji tłumacz w Komendzie Głównej, po wojnie kontynuował pracę w P.K.O w Poznaniu, a następnie jako dyrektor oddziału w Szczecinie, od 1949 naczelnik Wydziału Oszczędności Społecznych P.K.O. w Warszawie, z nieznanych przyczyn zwolniony z pracy w lipcu 1953, zmarł w tragicznych okolicznościach, pochowany na cmentarzu Górczyńskiego w Poznaniu

  180. Bolesław Kwiatkowski, skreślony 1935 [być może Bolesław Kwiatkwoski (27 czerwca 1913 - ) uczeń Gimnazjum św. Jana Kantego w Poznaniu, student med.. UP, wydzieldony do Generalnej Guberni, po wojnie lekarz w Poznaniu, a następnie w Szczecinie]
  181. Witold Lakner, (19 maja 1916 w Poznaniu - 30 października 1983) s. Mariana (farmaceuty i działacza społecznego) i Teresy z Nawrockich, absolwent Państwowego Gimnazjum Humanistycznego w Bydgoszczy 1938, student i absolwent 1949 farmacji UP, w czasie wojny wywieziony na roboty przymusowe do Niemeic, w 1944 wcielony do armii niemieckiej, podpisał volkslistę, ciężko ranny w ostatniej fazie walk na froncie zachodnim, służył w wojsku 1950-67, prowadził aptekę wojskową w Szczecinie, w 1967 przeniesiony do rezerwy w stopniu majora, od 1969 pracował w Zjednoczeniu Przemysłu Farmaceutycznego “Polfa”, po wojnie zamieszkał w Szczecinie, pochowany na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie
  182. Tadeusz Lasecki, (17 września 1909 w Kicku w pow. Strzelno - po 1948) s. Andrzeja (rolnika) i Wiktorii z Dobrzyńskich, absolwent gimnazjum w Inowrocławiu 1929, student med. UP, absolwent med. w Grazu 1939, c. 1929, prawd. skreślony z Chrobrii (?), krótko przed wybuchem wojny po powrocie do kraju został lekarzem w sanatorium w Inowrocławiu, ochotnik w obronie Warszawy, wysiedlony z rodziną do Chełma Lubelskiego, po wojnie odbył służbę wojskową, praktykował jako lekarz w Sopocie, a następnie w Inowrocławiu
  183. Aleksander Mikołaj Laurentowski, (18 października 1903 w Poznaniu - 29 marca 1974 w Mysłowicach) s. Stanisława (restauratora) i Julii z d. Gramsé, absolwent św. Marii Magdaleny 1924, student prawa UP, a następnie student i absolwent 1931 med. UP, c. prawd. 1924, skreślony z Chrobrii 1925, po studiach lekarz w Chorzowie, a następnie w Mysłowicach, w czasie wojny wysiedlony z rodziną do Tarnowa, aresztowany i przez krótki czas więziony w Dachau, po wojnie kierował poradnią przeciwgruźliczą w Mysłowicach, pochowany w Mysłowicach
  184. Antoni Lesiński, (7 czerwca 1917 w Czarnkowie - 30 lipca 1994 w Szczecinku) s. Antoniego, absolwent gimnazjum w Czarnkowie 1935, odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 57 Pułku Piechoty, student leśnictwa, a następnie med. UP, c. 1937, walczył w wojnie obronnej 1939, pracował przymusowo jako robotnik rolny w Prusach Wschodnich, po zwolnieniu pracował jako urzędnik w Radzyniu Podlaskim, po wojnie ukończył med. UMCS 1947, służył w wojsku 1950-56, przeniesiony do rezerwy w stopniu kapitana, pracował jako chirurg w Pile, Wałczu i Szczecinku, pochowany w Szczecinku
  185. Alojzy Lewandowski, (1906 w Kołdrąbiu pow. Żnin - 7 maja 1928 w Poznaniu) s. Kazimierza i Kunegundy z Dobickich, absolwent gimnazjum w Inowrocławiu 1926, student med. UP, c. ok. 1926, zginął tragicznie śmiercią samobójczą
  186. Antoni Lewandowski, (1900 w Gnieźnie - ) absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1922, student i absolwent 1927/28 med. UP, c. prawd. 1922/23, sekretarz 1924, skreślony z Chrobrii 1931
  187. Alfons (Antoni) Lisewski, (30 stycznia 1902 w Gostyniu - 8 kwietnia 1962 w Zielonej Górze) s. Franciszka (maszynisty) i Marii z Salwarów, uczeń gimnazjum w Gostyniu, w 1919 walczył w powstaniu wielkopolskim pod Pniecem, Janiszewem i Gościejewicami, maturę zdał w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu 1923, student i absolwent 1930 prawa UP, wiceprezes 1925 oraz 1927, prezes 1928/29, członek Koła Prawników i Ekonomistów, prezes Poznańskiego Komitetu Akademickiego, za zaangażowanie w prace nad zbliżeniem polsko-czechosłowackim odznaczony czeskim Medalem Złotego Lwa, po ukończeniu studiów przeszedł przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Śremie, w 1939 awansowany na por. rez. i dowódcę kompanii w Batalionie Obrony Narodowej “Kościan”, po odbyciu aplikacji sądowej sędzia grodzki w Kościanie i Bojanowie, nie brał udziału w wojnie obronnej 1939, po wkroczeniu Niemców miał być rozstrzelany, ukrywał się u brata w Berlinie, dalsze lata wojny spędził w Krakowie pracując jako buchalter w fabryce 1941-45, w maju 1945 wcielony do wojska, pracował w Wojskowej Prokuraturze Okręgowej w Katowicach, a następnie w Wydziale Nadzoru Prokuratorskiego do spraw Specjalnych Naczelej Prokuratury WP w Warszawie, awansowany do stopnia kapitana 1946, zdemobilizowany na własną prośbę 1946, osiadł w Zielonej Górze, gdzie pracował jako sędzia, od 1948 należał do PPR/PZPR, z której w 1950 został wykluczony za przynależność przed wojną do korporacji akademickiej, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu, w 2008 prochy przeniesiono na cmentarz parafialny w poznańskich Naramowicach
  188. Bronisław Lompa, (9 października 1900 w Śremie - 5 września 1965) s. Władysława (drogerzeysty) i Władysławy z d. Ganowicz, brat Witolda (Chrobria), uczeń gimanzjum w Śremie, gdzie należał do harcerstwa i Towarzystwa Tomasza Zana, maturę kursu wojennego zdał w 1922 w Gimnazjum im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu, student i absolwent ok. 1926/27 prawa UP, c. ok. 1922, egzamin sędziowski 1929, sędzia grodzki w Krotoszynie 1930, od drugiej połowy lat 30-tych adwokat w Kościanie, w czasie okupacji przebywał w krakowie, po wojnie kontynuował praktykę adwokacką
  189. Witold Lompa, (6 września 1896 w Śremie - 1 maja 1975) s. Władysława (drogerzysty) i Władysławy z d. Ganowicz, brat Bronisława (Chrobria), absolwent gimnazjum w Śremie 1915, gdzie uczestniczył w strajku szkolnym 1907 i należał do Towarzystwa Tomasza Zana, student prawa Uniwersytet w Monachium, gdzie aktywnie działał w organizacjach polskich, walczył w powstaniu wielkopolskim na froncie leszczyńskim, student i absolwent UP, c. prawd. 1921, po studiach odbył aplikację sądową w Śmiglu, w latach 30-tych adwokat w Poznaniu, będąc na niemieckich listach proskrypcyjnych (z uwagi na przynależność do Związku Zachodniego) po wybuchu wojny uciekł do Krakowa, w czasie okupacji mieszkał w Przemyślu, gdzie udzielał porad prawnych, po wojnie wrócił do Poznania, gdzie pracował jako adwokat w Zespole Adwokackim nr 9, w 1969 przeszedł na emeryturę, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  190. Julian Lorkiewicz, (23 maja 1909 w Konarzewie pow. Krotoszyn - 8 lipca 1965 w Czarnkowie) s. Albina (nauczyciela) i Augustyny, brat stryjeczny Michała (Chrobria), szwagier Henryka Sokoła (Chrobria), uczeń gimnazjów w Krotoszynie i Ostrzeszowie (matura 1933), student leśnictwa, a następnie med. UP, członek K! Magna-Polonia, wraz z trzema kolegami wystąpił w 1935 i przeszedł do K! Chrobria, c. 1936, przez kilka lat skarbnik korporacji, członek Akademickiego Koła Krotoszynian, w czasie okupacji wysiedlony do Generalnej Guberni, asystent lekarza w Krasnobrodzie, urzędnik w nadleśnictwie Opole w Lubelskim, dwukrotnie aresztowany i zwalniany przez Gestapo, pod koniec wojny mieszkał w Rembertowie, gdzie pracował w miejskim ośrodku zdrowia, w 1945 pracował w lazarecie frontowym w Krotoszynie, po wojnie pracował jako lekarz odbywający służbę wojskową w Strzelcach i Grudziądzu, od 1950 dyrektor szpitala w Czarnkowie, chirug, pochowany w Krotoszynie
  191. Michał Lorkiewicz, (3 września 1897 w Bułakowie w pow. koźmińskim - 30 grudnia 1991) s. Franciszka (nauczyciela) i Salomei z Przystańskich, brat stryjeczny Juliana (Magna-Polonia, Chrobria), uczeń gimnazjum w Krotoszynie, gdzie aktywnie działał w harcerstwie i Towarzystwie Tomasza Zana, zmobilizowany do armii pruskiej walczył w jednostkach saperskich na froncie zachodnim, w powstaniu wielkopolskim dowodził Kompanią Koźmińską w 11 Pułku Strzelców Wielkopolskich, żołnierz wojny polsko-rosyjskiej, po demobilizacji student i absolwent prawa UP, c. 1921, sekretarz 1921/22, wiceprezes 1923/24, po ukończeniu studiów aplikacja sędziowska w Zbąszyniu, sędzia okręgowy w Poznaniu, a następnie od 1933 adwokat w Poznaniu, przeszedł przeszkolenie oficerskie, kpt. rez., przydzielony do 7 Batalionu Saperów, w 1939 prezes Okręgu Poznańskiego Związku Oficerów Rezerwy, wiceprezes 1934-36 oraz prezes 1939 Koła Filistrów Chrobrii, w wojnie obronnej 1939 dowodził 174 Kompanią Saperów, która przygotowywała drogi odwrotu Armii “Poznań”, wzięty do niewoli okupację spędził w oflagach, po wyzwoleniu pracował w Misji do Ścigania Zbrodni Wojennych w Bad Oeynhausen, po powrocie w 1946 do Poznania adwokat, w początkach lat 90-tych awansowany do stopnia pułkownika, autor wspomnień z Powstania Wielkopolskiego i z okresu uwięzienia w oflagach, odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim OOP, Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  192. Witold Ludwik Łuczyński, (27 maja 1901 w Inowrocławiu - 1 sierpnia 1975) s. Tertuliana (komisarza policji) i Heleny z d. Czapla, uczeń gimnazjum w Inowrocławiu, gdzie należał do Towarzystwa Tomasza Zana, walczył w powstaniu wielkopolskim i w wojnie polsko-rosyjskiej, uczestniczył w wyprawie kijowskiej, maturę w tzw. kursie wojennym zdał w 1922 w Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, student i absolwent prawa UP, egzamin sędziowski 1929, sędzia powiatowy w Grodzisku, a następnie od 1932 adwokat w Poznaniu, przeszedł przeszkolenie wojskowe, ppor. rez., przydzielony do 57 Pułku Piechoty, w wojnie obronnej 1939 w sądzie polowym, ewakuował się przez Rumunię do Francji, członek Resistance we Francji, aresztowany i więziony w więzieniu Montluc w Lyonie, a następnie zesłany do obozów koncentracyjnych Netzweiler i Dachau, po wojnie wrócił do kraju, adwokat w Poznaniu, w 1968 przeszedł na emeryturę, odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, pochowany na Cmentarzu Miłostowskim w Poznaniu
  193. Edmund Łukaszewicz, (23 sierpnia 1902 w Pakosławie w pow. nowotomyskim - 13 października 1955 w Olsztynie) s. Ignacego (kołodzieja) i Konstancji z Lecińskich, uczeń gimnazjum w Grodzisku Wlkp. i Gimnazjum im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu, student i absolwent ekonomii UP, c. 1923, wiceprezes 1925/26, prezes 1926/27, po studiach pracownik banku w Poznaniu, a od 1936 Banku Cukrownictwa w Poznaniu, ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim 1928/29, ppor. rez. 1932, por. rez. 1939, przydzielony do 14 Pułku Artylerii Lekkiej, uczestnik kampanii zaolziańskiej i wojny obronnej 1939, walczył jako oficer ogniowy w 8 baterii 15 Pułku Artylerii Lekkiej 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Armii “Poznań”, jeniec niemieckich oflagów w Zaigenhain i Weilburgu, Ostrzeszów, Silberg, Sandbostel, Lubeka, Woldenberg, po wojnie wrócił do kraju, dyrektor oddziału NBP w Gdańsku, członek PPS, z której został usunięty w okresie jednoczenia tzw. ruchu robotniczego , organizował i szefował oddziałowi NBP w Olsztynie, po wojnie dyrektor banków w Gdańsku, następnie w Olsztynie, pochowany w Olsztynie, w latach 70-tych prochy przeniesiono na cmentarz Junikowski w Poznaniu
  194. Marian Łysiński, (13 stycznia 1911 w Krotoszynie - 9 lutego 1978 w Katowicach) s. Stefana (kupca) i Leokadii z Pomorskich, brat Tadeusza (Chrobria), kuzyn Józefa Kałużnego (Chrobria), szwagier Witolda Jeskego (Chrobria), absowlent Gimnazjum im. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie 1929, student ekonomii UP, c. 1929, śpiewał w Akademickim Chórze Włada, pracował jako urzędnik prywatny w Krotoszynie i w Poznaniu, w czasie okupacji wysiedlony wraz z rodziną do Generalnej Guberni, zamieszakał w Krakowie, gdzie pracował w firmie węglowej, po wojnie uzupełnił wykształcenie ekonomiczne, od 1954 zamieszkał i pracował jako ekonomista w Katowicach, pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu

    Tadeusz Łysiński, 1931 r.

  195. Tadeusz Łysiński, (17 sierpnia 1913 w Krotoszynie - 23 marca 1982) s. Stefana (kupca) i Leokadii z Pomorskich, brat Mariana (Chrobria), kuzyn Józefa Kałużnego (Chrobria), absolwent Gimnazjum im. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie 1932, student i absolwent 1937/38 prawa UP, c. 1933, w czasie okupacji mieszkał w Krakowie, po wojnie odbył praktyki w Sądzie Grodzkim w Poznaniu, a później pracował jako urzędnik sądowy w Krakowie, pochowany na cmentarzu Batowickim w Krakowie

  196. Edmund Majkowski, (5 listopada 1892 w Grodzisku Wlkp. - 5 kwietnia 1951 w Śremie) s. Leona (księgarza) i Stanisławy ze Steanowiczów, uczeń gimnazjów w Gostyniu i Śremie, członek Towarzystwa Tomasza Zana, matura 1912, alumn seminariów duchownych w Gnieźnie i Poznaniu 1912-16, święcenia kapłańskie 1916, wikariusz w Bninie i Kórniku, od 1916 członek PTPN, w 1919 w Straży Ludowej, student i absolwent historii UP 1919-22, od 1919 archiwaliusz i bibliotekarz Poznańskiego Seminaraium Duchownego, jeden z inicjatorów utworzenia i pierwszy dyrektor 1925-33 Archiwum Archidiecezji Poznańskiej, honorowy kapelan Zakonu Rycerzy Maltańskich, Filister kooptowany Chrobrii 1931, następnie duszpasterz polonijny w Belgii 1933-34, od 1934 proboszcz w Kopanicy, w początkach wojny aresztowany przez Niemców i osadzony m.in. w Forcie VII w Poznaniu, zwolniony i wysiedlony do Tarnobrzega, dalszą część okupacji spędził w klasztorze dominikańskim w Tarnobrzegu, w 1945 osiadł na probostwie w Kórniku, dr historii KUL 1947, odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Korony Belgijskiej, Krzyżem Oficerskim Orderu Leopolda i Złotym Krzyżem Zasługi, pochowany na cmentarzu w Kórniku
  197. Michał Majorek, (16 sierpnia 1902 w Mijanowie pow. Mogilno - 1939-45) s. Ludiwka (chlebownika) i Katarzyny z Solibiedów, absolwent gimnazjum w Trzemesznie 1922, ochotnik w wojnie polsko-rosyjskiej 1920, student i absolwent 1927 prawa UP, aplikant sądowy w Trzemesznie i Poznaniu, asesor w Sądzie Powiatowym w Śmiglu, w 1932 adwokat w Witkowie, do wybuchu wojny prowadził praktykę adwokacką, poległ w czasie drugiej wojny światowej
  198. Heliodor Małyszczyk, (14 maja 1911 w Grodzisku Wlkp. - 15 sierpnia 1988 w Gostyniu) s. Franciszka (dentysty) i Anny z d. Beier, absolwent gimnazjum w Lesznie 1935, student ekonomii Wydziału Prawno-Ekonomicznego UP, od 1937 student stomatologii Akademii Stomatologicznej w Warszawie, c. 1935, w czasie okupacji mieszkał w Rembertowie, członek AK, walczył w powstaniu warszawskim, po wojnie powołany do wojska, w 1949 przeniesiony do rezerwy w stopniu porucznika, absolwent stomatologii na łódzkim Wydziale Stomatologicznym 1954, lekarz stomatolog w Bojanowie i Gostyniu
  199. Aleksander Markowski, (30 grudnia 1916 w Biezdrowie w pow. szamotulskim - 30 stycznia 1997) s. Stefana (technika gorzelniczego) i Zofii z d. Biela, absolwent Gimnazjum im. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie 1934, przez jeden rok alumn Seminarium Duchownego w Gnieźnie, odbył ochotniczo służbę wojskową na Dywizyjnym Kurskie Podchorążych Rezerwy we Lwowie, student prawa UP, które ukończył po wojnie, c. 1938, w wojnie obronnej 1939 walczył w obronie Lwowa, dostał się do sowieckiej niewoli, z której uciekł, w czasie okupacji mieszkał w Warszawie i w Mińsku Mazowieckim, żołnierz AK, kontynuował studia prawa na Tajnym Uniwersytecie Zeim Zachodnich w Warszawie, utrzymywał się z pracy w tartaku i drobnego handlu, absolwent prawa UP 1947, po wojnie adwokat w Poznaniu i Swarzędzu, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  200. Marceli Maryński, (7 grudnia 1890 we Wrześni - po 1939) s. Leopolda i Julianny z Janickich, brat Mariana (Chrobria), uczeń gimannzjum we Wrześni, gdzie był członkiem niejawnej organizacji polskiej Koło Mariackie, matura 1910, redagował wraz z Władysławem Hedingerem “Brzask”, członek organizacji patriotycznych Zet i Pet, student ekonomii Berlin, studia ukończył na UP w 1929, w dwudziestoleciu dyrektor banku, od 1929 mieszkał w Bydgoszczy, w latach 30-tych dyrektor Lloydu Bydgoskiego, Filister kooptowany Chrobrii 1925, skreślony z Chrobrii 1931, odznaczony Medalem Niepodległości 1933
  201. Marian Maryński, (10 lipca 1883 w Kościanie - 18 października 1938 w Bydgoszczy) s. Leopolda i Julianny z Janickich, brat Marcelego (Chrobria), absolwent Gimnazjum Bergera w Poznaniu 1904, student med. w Królewcu, działacz organizacji polonijnej „Zet”, za prowadzenie propolskiej działalności wśród Mazurów relegowany z uczelni, dyplom med. 1910, w czasie wojny służył w armii niemieckiej jako chirurg, po wojnie lekarz w Bydgoszczy, mjr rez., przydzielony do 7 Szpitala Okręgowego, Filister kooptowany Chrobrii, skreślony z Chrobrii prawd. 1926, członek Towarzystwa Miłośników Miasta Bydgoszczy, odznaczony Medalem Niepodległości 1931

    Bronisław Masłowski.

  202. Bronisław Masłowski, (2 października 1911 w Raduchowie w pow. ostrowskim - 7 października 1984) s. Antoniego (rolnika) i Marii z Szewczyków, absolwent Gimnazjum im. I. Paderewskiego w Poznaniu 1931, student leśnictwa UP 1931-32, a następnie student i absolwent med. UP 1932-37, c. 1932, sekretarz 1933/34, prezes 1936/37, po studiach asystent w Instytucie Chirurgii Urazowej w Warszawie, por. rez., w wojnie obronnej 1939 lekarz w szpitalu polowym, dostał się do niewoli sowieckiej, z której dzięki ukryciu faktu bycia oficerem zwolniony i odesłany do Generalnej Guberni, w czasie okupacji lekarz w Radomiu i Warszawie, aresztowany przez Gestapo za kontakty z AK, od 1945 lekarz w Ostrowie Wlkp., ortopeda i chirurg, m.in. ordynator Oddziału Urazowo-Ortopedycznego Szpitala Miejskiego w Ostrowie Wlkp., działacz społeczny, m.in. łowczy powiatowy i wicełowczy wojewódzki, odznaczony najwyższym wyróżnieniem łowieckim “Złomem”, ponadto odznaczony m.in. “Krzyżem Powstańczym”, medalem “Za wojnę obronną 1939 r.”, pochowany na Cmentarzu przy ul. Limanowskiego w Ostrowie Wlkp.

  203. Janusz Mazurek, (7 lutego 1904 w Wysokiej w pow. wyrzyskim - ) s. Jana (kupca) i Jadwigi, absolwent gimnazjum w Środzie 1925, student Wydziału Prawno-Ekonomicznego UP, skreślony z Chrobrii 1927, odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim 1932-33

    Bogusław Mączyński, 1937 r.

  204. Bogusław Mączyński, (21 marca 1915 we Lwowie - 2 lutego 1981) s. Józefa (urzędnika) i Marii z Leśniaków, uczeń Gimnazjum im. Szajnochy we Lwowie, a od 1926 Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1934, student i absolwent med. UP 1934-39, c. 1937, po wybuchu wojny dojechał rowerem do Warszawy, gdzie pracował w szpitalu polowym PCK, w czasie okupacji pracował w szpitalach w Nowym Targu, a od 1943 w Częstochowie, po wojnie powróicł do Poznania, dr med. UP 1947, pracował jako chirurg, w 1956 adiunkt w Klinice Chirurgii AM w Poznaniu, w 1958 przeprowadził się do Katowic, gdzie był ordynatorem Szpitala Miejskiego nr 5, ze względu na stan zdrowie nie mógł kontynuować praktyki chirurgicznej i od 1968 zaczął się specjalizować w balneologii, przygotował rozprawę habilitacyjną, pochowany na cmentarzu Miłostowskim w Poznaniu

  205. Marian Mądroszkiewicz, (7 grudnia 1906 w Krotoszyn - 11 maja 1982 w Krakowie) s. Czesława (rolnika) i Klary z d. Kołodziej, absolwent gimnazjum w Krotoszynie 1925, student med. UP, członek Chrobrii, na własną prośbę skreślony z Chrobrii 1928, student i absolwent med. UJ 1929-33, założyciel Vesalii (?), akt. 1929-31, olderman sem. zim. 1930/31, prezes sem. let. 1930/31, dr med. UJ 1935, okulista, w 1938 w Klinice Okulistycznej w Krakowie, w czasie okupacji w Krakowie, orydnator Oddziału Okulistycznego Szpitala im. Naruszewicza w Krakowie 1946-54, od 1954 do emerytury kierownik Katedry i Kliniki Okulistycznej Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu, tytuł profesora 1959, autor wielu artykułów naukowych z zakresu okulistyki, jedenastu patentów i dyplomów racjonalizatorskich, pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie
  206. Bronisław Mądry, (22 kwietnia 1901 w Dusznie pow. Mogilno - 16 sierpnia 1964 w Zbąszyniu) s. Franciszka (właściciela ziemskiego) i Agnieszki z Ziętarów, brat Celestyna (Chrobria), absolwent gimnazjum w Trzemesznie 1922, ochotnik w wojnie polsko-rosyjskiej 1920, student i absolwent 1927 prawa UP, po studiach odbył aplikację sądową w Poznaniu, od 1931 sędzia w Strzelnie, następnie od 1932 adwokat w Zbąszyniu, w czasie okupacji początkowo ukrywał się, a od 1940 pracował jako kasjer-rachmistrz w niemieckim maj. ziemskim w Samklęskach Wielkich w pow. szubińskim, po wojnie adwokat w Zbąszyniu, a od 1950 w Nowym Tomyślu, pochowany w Witkowie
  207. Bolesław Michalski, (20 lipca 1909 w Gnieźnie - 14 czerwca 1994) s. Stanisława (urzędnika magistratu) i Antoniny z Wawrzyniaków, absolwent Gimnazjum im. Bolesława Chrobrego w Gnieźnie 1928, student i absolwent 1934, prawa UP, c. 1929, członek zarządu Koła Prawników i Ekonomistów 1931, po studiach mieszkał w Gnieźnie, Gdyni i Toruniu w 1939 aplikant adwokacki w Gnieźnie, w czasie okupacji w Generalnej Guberni, w 1942 urzędnik w Zakładach Lotniczych w Rzeszowie, od 1943 radca prawny w Rzeszowie, w 1945 wrócił do Poznania, gdzie pracował jako adwokat, od 1950 do emerytury adwokat w Wałbrzychu i Złotoryi, działał w Stronnictwie Demokratycznym, odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi
  208. Edmund Michałowski, (26 sierpnia 1919 w Opolu -) s. Stefana i Stefanii z Przepierzyńskich, po plebiscycie rodzina przeniosła się do Polski, uczeń Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, a następnie gimnazjum w Gostyniu 1936, student WSH, c. 1937
  209. Aleksy Misiak, (15 lipca 1906 w Poznaniu - 1945) s. Antoniego (kupca) i Stanisławy z Ludwiczaków, uczeń gimnazjów w Lesznie i Pyzdrach, student i absolwent 1934 med. UP, c. 1929, prezes Koła Leszczynian 1932/32, skarbnik Koła Medyków 1932, po studiach lekarz w Lecznicy Spółki Brackiej w Katowicach, a nastepnie pracował jako lekarz ogólny w Siemianowicach, po wybuchu wojny dostał się do niewoli sowieckiej, zesłany do pracy w kopalni, w związku z umieszczeniem na liście wymiany jeńców między Niemcami a ZSRR zwolniony, ukrywał się wśród partyzantów na Śląsku, zapadł na gruźlicę i zmarł
  210. Henryk Mnichowski, (11 lutego 1903 w Juńcewie - 30 października 1951) s. Ludwika (kupca) i Franciszka z Tomaszewskich, absolwent gimnazjum w Gnieźnie 1922, ochotnik WP 1920, przez cztery lata student med. UP, później alumn seminarium duchownego, święcenia 1930, od 1930 wikariusz w Bydgoszczy Szwederowie, od 1935 proboszcz w Kołaczkowie k. Borzykowa, w czasie okupacji mieszkał w maj. Wilkoszewskich w Grabowej Królewskiej i sprawował posługę na terenie kilku powiatow, po wojnie od 1945 do śmierci proboszcz w Gniewkowie
  211. Ignacy Mreła, (13 stycznia 1895 w Solcu - 4 maja 1976 w Bydgoszczy) s. Tomasza (organisty) i Marianny z Jaworskich, uczeń gimnazjum w Krotoszynie i Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, gdzie należał do Towarzystwa Tomasza Zana, przez całą I wojnę światową służył w armii niemieckiej, od 1919 telegrafista WP, wlaczył w wojnie polsko-rosyjskiej, matura w Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1921, student prawa UP, c. prawd. 1921, skreślony z Chrobrii 1925, po przerwaniu studiów został żołnierzem zawodowym, służył m.in. w 3 Pułku Wojsk Łączności, 1 Pułku Wojsk Łączności i 9 Samodzielnym Batalionie Łączności, awansowany do stonia majora, w wojnie obronnej 1939 oficer łączności, po wojnie mieszkał w Bydgoszczy, spisał wspomnienia z czasów przynależności do Towarzystwa Tomasza Zana
  212. Antoni Müller, (19 maja 1868 w Gnieźnie - wrzesień 1955) s. Emila (nauczyciela gimnazjalnego) i Bolesławy z d. Nehring, absolwent gimnazjum w Gnieźnie i prawa na Uniwersytecie w Gryfii, po powrocie do Poznania otworzył praktykę adwokacką, dr praw, po odzyskaniu niepodległości angażował się w organizację sądownictwa polskiego w Wielkopolsce, prezes Sądu Okręgowego w Toruniu, a następnie do emerytury do prezes Senatu Sądu Apelacyjnego w Poznaniu, odznaczony Krzyżem Komandorskim OOP 1923, Filister kooptowany Chrobrii (prawd. ok. 1924), prezes Koła Filistrów 1929/30 i 1930/31, po wybuchu wojny poszukiwany przez Niemców przedostał się do Generalnej Guberni, ukrywał się w Częstochowie, a później w Puszczy Kampinowskiej, po wojnie do 1948 syndyk i radca Kurii Metropolitalnej w Poznaniu, uhonorowany tytułem szambelana papieskiego 1948, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu

    Franciszek Münzberg, 1931 r.

  213. Franciszek Münzberg, (7 marca 1911 w Kaczanowie pow. Września - ) s. Antoniego (nauczyciela) i Cecylii z Chudzińskich, absolwent gimnazjum w Koźminie 1928, student chemii, a od 1930 prawa UP, c. prawd. ok. 1930, skreślony z Chrobrii 1932/33, przeszedł przeszkolenie wojskowe, awansowany na ppor. rez. piechoty 1936, w czasie wojny w oflagu Murnau

  214. Maksymilian Muszyński, (27 maja 1912 w Wągrowcu - ) s. Jana (mistrza kamieniarskiego) i Jadwigi, absolwent gimnazjum we Wrześni, odbył służbę wojskową w Zambrowie, przydzielony do 70 Pułku Piehcoty, awansowany na ppor. rez. 1935, student med. 1932-34, następnie ekonomii i prawa UP (studiów przed wojną nie skończył), c. 1933, skreślony z Chrobrii 1935/36
  215. Stanisław Muszyński, (22 grudnia 1906 w Duisburgu nad Renem w Niemczech - ) s. Stanisława (kupca) i Stanisławy, absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego 1928, student i absolwent 1933 prawa UP, w 1938 asesor sądowy w Ostrowie Wlkp., w 1939 mianowany sędzią grodzkim w Jarocinie
  216. Jerzy Nagler, (3 kwietnia 1918 w Gostyniu - 1 listopada 1974) s. Edmunda (lekarza weterynarii) i Pelagii z Woziwodzkich, absolwent Prywatnego Koedukacyjnego Gimnazjum Ziemi Gostyńskiej 1936, student med., a następnie med. UP, c. 1937, w okresie okupacji oglądacz mięsa w rzeźni miejskiej, absolwent med. AM w Poznaniu 1951, lekarz we wrocławskim szpitalu kolejowym, a następnie po powołaniu do wojska lekarz wojskowy we Wrocławiu, następnie lekarz w Poznaniu, szef Służby Zdrowia Korpusu we Wrocławiu, po zwolnieniu z wosjka ordynator oddziału chirurgii w szpitalu kolejowym, pochowany w Gostyniu
  217. Wojciech Nagler, (9 lutego 1903 w Ostrowie Wlkp. - 11 sierpnia 1930) s. Hieronima (inżyniera miernictwa) i Józefy z Biegańskich, absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu 1923, student i absolwent 1928/29 prawa UP, c. prawd. 1923/24, skerbnik 1925, pochowany na cmentarzu przy ul. Bluszczowej w Poznaniu

    Roman Namysł, 1931 r.

  218. Roman Namysł, (30 czerwca 1910 w Ostrowie Wlkp. - 1993) s. Stanisława (kupca) i Elżbiety z d. Heinsch, brat Wiktora (Chrobria), absolwent gimnazjum w Ostrowie 1928, student i absolwent 1939 rolnictwa UP, skreślony z Chrobrii 1931/32, członek Koła Rolnictwa, c. 1928/29, przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu 1929/30, ppor. rez., przydzielony do 25 Pułku Artylerii Lekkiej, w 1939 asystent w Katedrze Ekonomii Rolniczej UP, w wojnie obronnej 1939 oficer ogniowy w 17 Pułku Artylerii Lekkiej 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Armii “Poznań”, jeniec oflagów m.in. w Woldenbergu, po wojnie wrócił do kraju, osiadł w Poznaniu, pracował w branży infrastruktury rolniczej, pochowany w Przeźmierowie k. Poznania

    Wiktor Namysł.

  219. Wiktor Namysł, (12 kwietnia 1913 w Ostrowie Wlkp. - 1 sierpnia 1944 w Warszawie) s. Stanisława (kupca) i Elżbiety z d. Heisch, brat Romana (Chrobria), absolwent neoklasycznego Gimnazjum w Ostrowie 1931, student i absolwent 1936/37 prawa UP, c. 1932, sekretarz 1934, prezes 1934/35 oraz 1935/36, wiceprzewodniczący XV Zjazdu ZPKA 1935, członek Koła Prawników i Ekonomistów UP, po studiach prowadził prywatne przedsiębiorstwo w Warszawie, w czasie okupacji w konspiracji AK, zaangażowany w pomoc ludności żydowskiej w getcie, w Powstaniu Warszawskim ppor. Dywizjonu Jeleń 7 Pułku Ułanów Lubelskich AK, poległ w ataku na sztab policji przy Alei Szucha

  220. Władysław Namysł, (15 czerwca 1904 w Gostyniu - 26 maja 1971 w Sosnowcu) s. Adama (mistrza krawieckiego) i Marii z Bogackich, absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu 1923, student i absolwent 1931 med. UP, c. ok. 1923, po studiach lekarz w Siemianowicach i Sosnowcu, w czasie okupacji lekarz ubezpieczalni społecznej, po wojnie chirurg i laryngolog w Sosnowcu, dr med.
  221. Bolesław Nawrocki, (14 sierpnia 1907 w Gostyniu - 24 sierpnia 1934 w Gostyniu) s. Władysława (budowniczego) i Kazimiery z d. Okupnik, uczeń gimnazjum w Gostyniu, a następnie od 1924 Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, gdzie zdał jako ekstern maturę 1926, odbył przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierz Wołyńskim, ppor. rez., przydzielony do 7 Dywizjonu Artylerii Konnej, od 1928 student rolnictwa, a następnie ekonomii UP, c. ok. 1929, na własną prośbę skreślony z Chrobrii 1931
  222. Zygmunt Neumann, (29 stycznia 1911 w Poznaniu - październik 1984) s. Romana (mistrza blacharskiego) i Marii z d. Płotkowiak, absolwent Gimanzjum im. Ignacego Paderewskiego w Poznaniu 1931, student Wydziału Prawno-Ekonomicznego UP 1931-33, a następnie student i absolwent WSH, c. 1931, wystąpił z Chrobrii 1932/33, przeszedł przeszkolenie wojskowe w Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy przy 57 Pułku Piechoty, przydzielony do 58 Pułku Piechoty, ranny w wojnie obronnej 1939, w czasie okupacji prowadził w Poznaniu rodzinny zakład blacharski, po wojnie ukończył studia ekonomiczne (mgr ekonomii), pracował w przedsiębiorstwach państwowych w Poznaniu, pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu
  223. Zygmunt Niesiołowski, (31 lipca 1877 w Pszczółczynie - 31 grudnia 1925) szwagier Tadeusza Borne (Chrobria) przez większość życia na emigracji w Stanach Zjednoczonych, powrócił do kraju po odzyskaniu niepodległości, dyrektor kopalni na Śląsku, Filister kooptowany Chrobrii, pochowany na cmentarzu Jeżyckim w Poznaniu
  224. Bernard Ludwik Nowak, (28 lipca 1909 w Rosku w pow. czarnkowskim - 1940 w Charkowie) s. Józefa i Bronisławy z Kalickich, absolwent gimnazjum w Czarnkowie 1928, student i absolwent 1934 med. UP, c. ok. 1930/31, wystąpił z Chrobrii 1931/32, po studiach asystent w Szpitalu im. Karola i Marii w Warszawie, pediatra, absolwent Szkoły Podchorążych Rezerwy Sanitarnej 1935, ppor. rez. służby zdrowia, przydzielony do 8 Baonu Saperów, w niewoli sowieckiej, zamordowany przez NKWD
  225. Henryk Nowak, (9 kwietnia 1910 w Poznaniu - ) s. Władysława i Bronisławy z Linkowskich, absolwent gimnazjum w Pyzdrach 1930, odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty, ppor. rez., przydzielony do 58 Pułku Piechoty, student prawa UP, c. 1933, skreślony z Chrobrii 1937

    Józef Nowak, 1931 r.

  226. Józef Nowak, (17 marca 1903 w Żydowie pow. Witkowo - 1940 w Charkowie) s. Franciszka (urzędnika pocztowego) i Marii z Groblewskich, uczeń gimnazjum w Gnieźnie, ochotnik WP 1920, matura 1921, od 1921 student prawa, a następnie od 1924 med. UP, którą ukończył 1935, działacz akademicki, trzykrotny prezes Bratniej Pomocy Studentów UP, prezes Koła Medyków i Wszechsłowiańskiego Związku Medyków, odznaczony czechosłowackim medalem Złotego Lwa, członek Młodzieży Wszechpolskiej i Stronnictwa Narodowego, po studiach lekarz ogólny w Poznaniu, specjalizował się w rentgenologii, pracownik Zakładu Radiologicznego Ubezpieczalni Społecznej, przeszedł przeszkolenie wojskowe, ppor. rez. służby zdrowia, przydzielony do rezerwy sanitarnej 1 Szpitala Okręgowego, po wybuchu wojny dostał się do niewoli sowieckiej, zamordowany przez NKWD

    Tomasz Nowicki, ok. 1937 r.

  227. Tomasz Nowicki, (31 lipca 1901 w Drossen [Ośnie Lubuskim] - 27 czerwca 1952) s. Tomasza (naczelnika poczty), uczeń gimnazjum w Cottbus 1911-19, zdał maturę w Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1919, po zwolnieniu z wojska student i absolwent prawa UP 1923-27/28, sekretarz 1925/26, wiceprezes 1926, dwukrotnie olderman 1927-28, po studiach referendarz miejski w Poznaniu, egzamin referendarski zdał w 1929, przeszedł przeszkolenie wojskowe, ppor. rez., przydzielony do 58 Pułku Piechoty, od 1935 asystent wolontariusz przy Katedrze Administracji i Prawa Administracyjnego UP, dr prawa 1937, dwukrotnie sekretarz 1930-32 oraz wiceprezes 1933/34 oraz prezesa 1937-39 Koła Filistrów, w drugiej połowie lat 30-tych naczelnik wydziału w Zarządzie Miejskim, w 1939 wybrany na wiceprezydenta Poznania (nominacja niezatwierdzona przez władze sanacyjne), w wojnie obronnej 1939 oficer żywnościowy w 58 Pułku Piechoty w Armii “Poznań”, dostał się do niewoli niemieckiej, więzień oflagów m.in. w Woldenbergu, po wojnie wrócił do kraju, pracował w Prezydium Miejskiej Rady Narodowej specjalizując się w zagadnieniach planowania gospodarczego, przygotowywał rozprawę habilitacyjną, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu

  228. Zbigniew Nowiński, (6 marca 1910 w Olszance w gub. kijowskiej - 1990) s. Józefa (agronoma) i Jadwigi z Kaleńskich, absolwent gimnazjum w Inowrocławiu, student agronomii w Warszawie, a następnie w Poznaniu, absolwent leśnictwa UP 1935, skreślony z Chrobrii 1931, przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie, ppor. rez., przydzielony do 77 Pułku Piechoty, urzędnik w Bydgoszczy, Poznaniu i Jarocinie, w wojnie obronnej 1939 w 18 Pułku PIechoty, w czasie okupacji początkowo w Warszawie, a od 1942 asystent w Instytucie Agronomicznym, po wojnie kierownik domu dziecka, asystent w Instytucie Agronomicznym w Szepietowie, od 1953 nauczyciel zawodu w domu wychowawczym w Węgorzewie, pochowany na cmentarzu komunalnym w Węgorzewie

    Tadeusz Nożyński.

  229. Tadeusz Nożyński, (28 października 1904 w Tenczynku - 21 sierpnia 2000) absolwent Gimnazjum im. Hugona Kołłątaju w Krotoszynie 1923, student i absolwent 1927 historii UP, c. prawd. ok. 1923, po studiach nauczyciel gimnazjalny w Krotoszynie, następnie gimnazjum oraz Państwowego Seminarium Nauczycielskiego w Wągrowcu, przeszedł przeszkolonie wojskowe, działacz społeczny, ppor. rez., przydzielony do 61 Pułku Piechoty, w czasie okupacji zaangażowany w tajne nauczanie w Częstochowie, po wojnie wrócił do Wągrowca, dr historii 1949, od 1951 pracowni, a później także dyrektor Biblioteki Pedagogicznej w Poznaniu, członek Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Pałuckiej

  230. Franciszek Obst, (22 lutego 1902 w Piłce pow. Czarnków - ) s. Bronisława (nauczyciela) i Marty z Klugów, uczeń gimnazjum w Rogoźnie, członek Towarzystwa Tomasza Zana, uczestnik Powstania Wielkopolskiego, żołnierz WP 1919-20, student ekonomii, a następnie geografii UP, którą ukończył w 1929, c. prawd. 1923, skarbnik 1924/25, skreślony z Chrobrii 1928, ponownie przyjęty w 1937, przeszedł kurs podchorążych w Śremie 1928, ppor. rez., przydzielony do 70 Pułku Piechoty, nauczyciel w Grodzisku i w Szamotułach, następnie nauczyciel w Państwowym Gimnazjum Męskim w Tczewie, sędzia sportowy
  231. Tadeusz Ochocki, 5 lipca 1905 w Brodnicy - 1969) s. Kaliksta i Agaty z Kloków, absolwent gimnazjum w Brodnicy 1925, student i absolwent 1929 prawa UP, c. ok. 1926, skreślony z Chrobrii 1932, po studiach sędzia śledczy w Bydgoszczy, przeszedł przeszkolenie wojskowe, ranny w wojnie obronnej 1939, wzięty do niewoli, wojnę spędził w oflagach,kierownik referatu prawnego NBP w Gdańsku

    Kazimierz Ofierzyński.

  232. Kazimierz Ofierzyński, (1 lutego 1898 w Borku w pow. koźmińskim - 18 lutego 1936) s. Jana (drogerzysty) i Marii z Paprzyckich, szwagier Witolda Kolbera (Chrobria) absolwent gimnazjum we Wschowie 1919, zmobilizowany do armii pruskiej, wlaczył pod Verdun i na froncie wschodnim, odznaczony Krzyżem Żelaznym drugiej klasy, ochotnik Pułku Ochotniczego Artylerii Wielkopolskiej WP 1920, student i absolwent prawa UP 1919-22, założyciel Chrobrii 1921, był jednym z autorów statutu korporacji, ukończył aplikację sądową, od 1925 adwokat, a od 1930 notariusz w Świeciu, przeszedł przeszkolenie oficerskie, ppor. rez., przydzielony do 65 Pułku Piechoty, w ostatnich latach życia ciżko chorował na gruźlicę, pochowany w Borku

  233. Roman Pasiński, (19 maja 1904 w Bydgoszczy - ) s. Seweryna (mistrza szewskiego) i Marianny z Czajkowskich, absolwent gimnazjum w Bydgoszczy 1922, student i absolwent prawa UP 1922-28, skreślony z Chrobrii 1924, w latach 30-tych urzędnik magistratu Bydgoszczy, przeszedł przeszkolenie wojskowe, przydzielony do 69, a następnie do 62 Pułku Piechoty, w 1939 awansowany na por. rez. piechoty, w wojnie obronnej 1939 dowódca kompanii
  234. Bolesław Wincenty Pawlak, (9 lipca 1908 w Dziekanowicach pow. Gniezno - 2 października 1986 w Warszawie) s. Jana (rolnika) i Marii z Malachów, student i absolwent 1936 med. UP, absolwent gimnazjum w Gnieźnie 1928, student i absolwent 1936 med. UP, c. 1928, członek Koła Medyków, wiceprezes Bratniej Pomocy Studentów UP 1930, po studiach uczęszczał do Centralnej Wyższej Szkoły Sanitarnej w Warszawie, w następnie rozpoczął w Warszawie praktykę lekarską, w wojnie obronnej 1939 ranny, w czasie okupacji pracował w szpitalu przy ul. Żelaznej w Warszawie, po upadku Powstania Warszawskiego mieszkał w Częstochowie, po wojnie powrócił do Warszawy, dr med. Warszawa 1951, ginekolog-położnik, pracował jako ordynator oddziału ginekologicznego szpitala wojskowego, a następnie lekarz szpitala miejskiego w Warszawie, prowadził także praktykę prywatną, pochowany w Warszawie
  235. Pawłowski, “doktor”, Filister kooptowany Chrobrii 1924, skreślony z Chrobrii 1930 [być może jeden z dwóch mieszkających w Wielkpolsce (1) dr Jan Pawłowski (28 sierpnia 1893 - ) sędzia w Krotoszynie, oficer rez. 20, a następnie 55 Pułku Piechoty bądź (2) dr Jan Pawłowski (27 grudnia 1891 - ) bankowiec w Poznaniu, kpt. rez. 57 Pułku Piechoty]
  236. Edmund Pedenkowski, (16 listopada 1875 w Rzeszowie - 19 października 1936) s. Marcelego i Marii z Zarzyckich, absolwent gimnazjum w Rzeszowie, od 1897 w armii austrowęgierskiej, odbył studia w Technicznej Akademii Wojskowej w Wiedniu, w listopadzie 1918 przystąpił do organizowania kadry wojsk kolejowych w Krakowie, w styczniu-lutym 1919 dowodził 2 Batalionem Kolejowym w Rawie Ruskiej, w 1920 dowodził taborem kolejowym w wyprawie kijowskiej, od 1927 płk wojsk kolejowych w stanie spoczynku, osiadł w Poznaniu, w 1924 Filister kooptowany Chrobrii, na własną prośbę skreślony z Chrobrii 1935, pochowany na cmentarzu garnizonowym w Poznaniu
  237. Edmund Piechocki, (30 września 1885 w Ostrowie - 13 maja 1947 w Katowicach) s. Jana i Marii z Jachlińskich, ojciec Jerzego (Chrobria), szwagier Władysława Komorowskiego (Chrobria), uczeń Królewskiego Gimnazjum w Ostrowie, członek Towarzystwa Tomasza Zana, z powodu działalności w organizacjach polskich zmuszony opuścić Ostrów, maturę zdał jako ekstern w Krakowie, student Akademii Handlowej w Wiedniu i Uniwersytetu w Tybindze, dr ekonomii i nauk politycznych 1913, działacz polonijny, sekretarz Związku Polaków w Wiedniu, działacz tajnej organizacji akademickiej i Towarzystwa Młodzieży i Sokołów w Berlinie, wychowawca młodzieży polskiej i skarbnik Towarzystwa Pomocy Naukowej w Zagłębiu Ruhry, organizator Polskiej Wystawy w Bochni, radny w Gelsenkirchen, założyciel w Gelsenkirchen oddziału Banku Przemysłowców z Poznania, od 1919 mieszkał w Poznania, wykładowca WSH, współinicjator targów poznańskich, dyrektor Działu Przemysłowego Powszechnej Wystawy Krajowej, dyrektor Komunalnej Kasy Oszczędnościowej Miasta Poznania 1930-39, Filister kooptowany Chrobrii 1924, w czasie II wojny światowej więzień obozów koncentracyjnych Dachau, a od 1940 Mauthausen-Gusen, po wojnie osiadł w Katowicach, pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu przy ul. Francuskiej w Katowicach
  238. Jerzy Piechocki, (19 kwietnia 1914 w Gelsenkirchen - ) s. Edmunda (Chrobria) i Jadwigi z Lejów, absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1931, student i absolwent 1936 prawa UP, c. 1931/32, skreślony z Chrobrii 1932/33, przeszedł przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim 1936-37, do wybuchu wojny asystent WSH, wykładał także prawoznawstwo w miejskim liceum handlowym, odbywał aplikację adwokacką, w czasie okupacji w Krakowie pracując jako kierownik sprzedaży w firmach branży metalowej, zdał egzamin adwokacki 1945, ale nie podjął praktyki, w 1948 skazany na sześć lat więzienia za akt sabotażu gospodarczego na szkodę Skarbu Państwa, zwolniony na mocy amnestii w 1952, w więzieniu zwerbowany do współpracy w charakterze informatora ps. “Skorowidz”, w 1955 odmówił dalszej współpracy ze SB, kierownik zaopatrzenia w Energopolu w Katowicach 1952-69, kierownik pracowni Ośrodku Badawczo-Rozwojowego Budownictwa Węglowego w Katowicach 1969-79, później (?) mieszkał w Mikołowie
  239. Marian Piechocki, (7 października 1911 w Międzyrzeczu - 19 listopada 1990 w Kaliszu) s. Stanisława (urzędnika państwowego) i Heleny z Jackowskich, brata Jana (Magna-Polonia), absolwent Gimnazjum im. Ignacego Paderewskiego w Poznaniu 1931, student i absolwent 1937 med. UP, c. 1931 Magna-Polonia, wraz z trzema kolegami wystąpił w 1935 i przeszedł do K! Chrobria, c. 1936, po studiach pracował w szpitalu wojskowym w Poznaniu, a krótko przed wybuchem wojny został wolontariuszem w Klinice Dermatologicznej UP, w czasie okupacji lekarz Oddziału Dermatologicznego Szpitala św. Łazarza w Krakowie, w konspiracji w AK, dr med. UJ 1945, po wojnie lekarz w Poznaniu, adiunkt Kliniki Dermatologicznej w Poznaniu, doc. dr med. 1962, od 1971 w Kaliszu, ordynator Oddziału Dermatologicznego Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Kaliszu, członek honorowy Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego, odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP i Srebrnym Krzyżem Zasługi, po wojnie przyjęty ponownie do Magna-Polonii, pochowany w Kaliszu
  240. Adam Piechowiak, (12 grudnia 1893 w Buku - ) s. Andrzeja (hotelarza) i Michaliny z d. Seegers, w czasie wojny wcielony do armii niemieckiej (w której pełnił funkcję cenzora listów), absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu 1920, w Powstaniu Wielkopolskim walczył na froncie południowym, brał udział w odsieczy lwowskiej, uczestniczył w walkach 1920, student prawa UP (studiów nie ukończył), c. ok. 1921, po przerwaniu studiów prowadził sklep i wyszynk w Buku
  241. Janusz Pluciński, (20 listopada 1910 w Poznaniu - ) s. Jana (przemysłowca) i Stanisławy, absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1928, student prawa i ekonomii UP (prawdopodobnie przed 1939 studió nie skończył), skreślony z Chrobrii 1930, przeszedł kurs wojskowy 1932/33, przydzielony do 56 Pułku Piechoty
  242. Franciszek Pohland, (4 maja 1892 w Poznaniu - 1955 w Londynie) s. Jana (urzędnika pocztowego), absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, uczeń Towarzystwa Tomasza Zana, od 1912 pracował w zawodzie aptekarskim, studiował i ukończył farmację w Heidelbergu i Berlinie, od 1914 w armii niemieckiej, walczył na froncie zachodnim i wschodnim, odznaczony Krzyżem Żelaznym drugiej klasy, wziął udział w III Powstaniu Śląskim, przeniesiony do rezerwy w stopniu por., przydzielony do 3 Pułku Wojsk Łączności, a następnie 7 Samodzielnego Baonu Łączności, prowadził aptekę w Poznaniu, Filister kooptowany Chrobrii 1924, skreślony z Chrobrii 1938/39, w wojnie obronnej 1939 wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną, uciekł z transportu i dotarł do Palestyny, wstąpił do II Korpusu PSZ, walczył m.in. pod Monte Cassino, po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, pochowany w Londynie, symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  243. Zygmunt Paweł Pollak, (14 stycznia 1903 w Rawiczu - 10 czerwca 1976 w Rawiczu) s. Tomasza (kupca) i Stanisławy z Michlewiczów, uczeń gimnazjów w Rawiczu i Lesznie, gdzie zdał maturę 1921, student i absolwnet prawa UP 1921-24/25, c. ok. 1921, egzamin sędziowski 1929, sędzia powiatowy w Bydgoszczy, od 1933 adwokat w Rawiczu, przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, ppor. rez., przydzielony do 7 Pułku Artylerii Ciężkiej, od 1932 członek Stronnictwa Narodowego, w wojnie obronnej 1939 dowódca kolumny amunicyjnej w 4 Pułku Artylerii Ciężkiej, dostał się do niewoli niemieckiej, jeniec oflagów Arnswalde, Gross-Born, Sandbostel, po wyzwoleniu w 1945 wrócił do kraju, po wojnie adwokat w Rawiczu, kierownik Zespołu Adwokackiego nr 1 w Rawiczu, działacz społeczny, m.in. współorganizował Festiwal Chórów Polskich w Poznaniu 1957, odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, pochowany na cmentarzu parafialnym w Rawiczu
  244. Florian Poturalski, (17 kwietnia 1911 w Strzelnie - 17 października 1953) s. Jana (kupca) i Władysławy z Hauptmannów, brat stryjeczny Mariana (Chrobria), uczeń Gimnazjum św. Jana Kantego w Poznaniu, absolwent Gimnazjum im. Jana Paderewskeigo 1931, student chemii UP, c. 1931, prezes 1933/34, członek Koła Chemików, w czasie okupacji mieszkał i pracował fizycznie w Poznaniu, po wojnie główny technolog w Poznańskich Zakładach Przemysłu Tłuszczowego, zginął w wypadku kolejowym, pochowany na cmentarzu przy ul. Bluszczowej w Poznaniu

    Marian Antoni Poturalski.

  245. Marian Antoni Poturalski, (17 stycznia 1902 w Goszycach pow. Września - 28 maja 1983) s. Stanisława (nauczyciela) i Agnieszki z Jachników, brat stryjeczny Floriana (Chrobria), absolwent gimnazjum w Wągrowcu, student i absolwent 1935 prawa UP, w czasie studiów pracował w Banku PKO w Poznaniu, c. 1923, w 1939 zastępca dyrektora oddziału PKO w Poznaniu, po wojnie dyrektor oddziału PKO w Poznaniu, a następnie szef administracyjny banku, pochowany na cmentarzu Miłostowskim w Poznaniu

  246. Zygfryd Powałowski, (8 lutego 1901 w Gnieźnie - 31 marca 1998 w Mogilnie) s. Jana (mistrza garncarskiego) i Pelagii z d. Dolata, uczęszczał do gimnazjum w Gnieźnie, prezes Towarzystwa Tomasza Zana, organizował kółka Towarzystwa we Wrześni i Trzemesznie, w listpadzie 1918 prezes zalegalizwanego przez władze Towarzystwa Polskich Gimnazjalistów, walczył w Powstaniu Wielkopolskim, uczetniczył w zdobyciu koszar w Gnieźnie, a później w zdobywaniu Inowrocławia, gdzie został ranny, żołnierz wojny polsko-rosyjskiej 1920, zaangażowany w prace plebiscytowe na Warmii i Mazurach, student i absolwent 1923 prawa UP, c. prawd. 1921, w 1926 mianowany sędzią powiatowym w Wejherowie, prawnik, od 1928 kierownik Sądu Grodzkiego w Gdyni, od 1931 adwokat w Gdyni, przeszedł przeszkolenie wojskowe, por. rez., przydzielony do 4 Pułku Artylerii Lekkiej, w wojnie obronnej 1939 obrońca Helu, dostał się do niewoli niemieckiej, jeniec niemieckich oflagów m.in. Woldenbergu, po wyzwolniu wrócił do Trójmiasta, później adwokat w Warszawie, a od 1953 w Ostrowi Mazowieckiej, ostatnie lata życia spędził u rodziny w Mogilnie, odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim OOP, pochowany na Cmentarzu św. Piotra w Gnieźnie
  247. Zbigniew Prabucki, (31 marca 1909 w Nowej Wsi pow. Wąbrzeźno - 5 maja 1986 w Kiszkowie k. Gniezna) s. Władysława i Wandy z Żelewskich, absolwent gimnazjum w Wąbrzeźnie 1927, student med. UP, a od 1931 biologii UP (studiów nie ukończył), c. 1928/29, skreślony z Chrobrii 1933, odbył służbę wojskową 1932/33, przydzielony do 58 Pułku Piechoty, ppor. rez. 1935, po przerwaniu studiów w 1936 por. straży granicznej we Włoszakowicach k. Leszna, w wojnie obronnej 1939 dostał się do niewoli niemieckiej, przez całą wojnę jeniec oflagów, ze względu na pochodzenie klasowe po wojnie po powrocie z obozu przez długi czas nie mógł znaleźć pracy, pracownik administracji rolnej w okolicach Gniezna
  248. Stanisław Prell, (19 sierpnia 1899 w Łagiewnikach - 25 listopada 1977) s. Marcina (rolnika) i Heleny, uczeń gimnazjum w Wągrowcu, członek Towarzystwa Tomasza Zana, matura 1921, student Wydziału Prawno-Ekonomicznego UP (studiów nie ukończył), c. prawd. ok. 1922, na własną prośbę skreślony z Chrobrii 1923, po przerwaniu studiów pracował w brata w maj. Bronisławki k. Czarnkowa, po wybuchu wojny przedostał się przez Rumunię do afryki, wstąpił do II Korpusu PSZ, uczestniczył m.in. w bitwie pod Monte Cassino, po wojnie na emigracji w Wielkiej Brytani, do kraju powrócił na krótko przed śmiercią w 1977, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  249. Feliks Prumbs, (12 listopada 1917 w Poznaniu - 1997) s. Alfonasa (nauczyciela) i Czesławy z Kuklińskich, absolwent Gimnazjum św. Jana Kantego w Poznaniu 1936, student prawa i ekonomii UP, c. 1936, skreślony 1937, w czasie okupacji mieszkał w Poznaniu i pracował fizycznie, a następnie w biurze, po 1945 ukończył prawo, w początkach lat 50-tych prokurator i wykładowca w Szkole Prawniczej w Szczecinie, później adwokat w Słupsku, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  250. Marian Pruski, (23 stycznia 1907 w Gostyniu - 1940 w Katyniu) s. Bronisława (aptekarza) i Julii z Czabajskich, absolwent gimnazjum w Grudziądzu, od 1925 student i absolwent prawa UP, skreślony z Chrobrii 1926, aplikant sądowy, absolwent Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1931, przydzielony do 1 Baonu Pancernego, ppor. rez. 1935, odbywał aplikację sądową, w czasie wojny dostał się do niewoli sowieckiej, zamordowany przez NKWD
  251. Stanisław Radkowski, (7 maja 1898 w Mielżynie w pow. witkowskim - 4 listopada 1975 w Poznaniu) s. Wojciecha (rolnika) i Pelagii z d. Pawela, uczeń gimnazjum w Gnieźnie, uczeń Towarzystwa Tomasza Zana, w 1918 powołany do armii niemieckiej, ranny na froncie zachodnim, zdezerterował ze szpitala, dotarł do Wielkopolski i walczył w Powstaniu Wielkopolskim, student med., a następnie student i absolwent 1923/24 prawa UP, założyciel Chrobrii 1921, prezes 1921, sędzia powiatowy, sędzia grodzki w Koźminie, Chodzieży i Poznaniu, następnie adwokat i notariusz w Koźminie, a później do wybuchu wojny adwokat w Wągrowcu, w czasie okupacji wraz z rodziną wysiedlony do Generalnej Guberni, mieszkał w Zamościu, w 1943 przeniósł się do Warszawy, aresztowany i osadzony w Majdanku, zwolniony po ośmiu miesiącach z uwagi na fakt służby w armii niemieckiej w I wojnie światowej, ostatni okres wojny mieszkał w Radomiu, radca prawny fabryki obuwia Bata, po wojnie wrócił do Wągrowca, gdzie pracował jako adwokat, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  252. Wiktor Rakowski, (3 maja 1914 w Kościanie - 24 marca 1998) s. Hipolita (budowniczego) i Stefanii, absolwent gimnazjum w Lesznie 1932, student i absolwent 1939 med. UP, c. 1936, wiceolderman 1937/38, w czasie okupacji do 1941 robotnik budowlany w Obronikach, zastępca lekarz ogólnego w Kruszwicy 1941-44, w konspiracji w organizacji Piast w Kruszwicy ps. “Żmija”, ostatni rok spędził na robotach przymusowych w Niemczech, po wojnie lekarz w Centrum Pulmonologii w Bydgoszczy, gdzie specjalizował się w chorobach płuc, później zamieszkał w Szczecinie, wcielony do wojska, awansował do stopnia płk 1968, wykładał w Akademii Medycznej w Szczecinie, uznany specjalista w dziedzinie chorób płuc, pochowany na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie
  253. Kazimierz Rankowski, (4 marca 1900 w miejsc. Komorze nad Prosną - 22 stycznia 1968) s. Felicjana (rektor szkoły powszechnej) i Kazimiery z d. Kratka, uczeń gimnazjum w Krotoszynie, prezes Towarzystwa Tomasza Zana, matura 1918, walczył w Powstaniu Wielkopolskim na odcinkach Jarocin-Krotoszyn-Zduny, ochotnik w wojnie polsko-rosyjskiej 1920, zaangażowany w organizację plebiscytu na Warmii, student i absolwent prawa UP 1919-23, założyciel Surmy 1921, wystąpił i przeszedł do Chrobrii, prezes 1923 i 1925, olderman 1924/25, egzamin sędziowski 1925, sędzia powiatowy w Zbąszyniu, od 1929 adwokat i notariusz w Czarnkowie, odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, w czasie wojny trafił do niewoli sowieckiej, więzień łagrów, dołączył do II Korpusu PSZ, gdzie służył w wojskowym sądownictwie, po wojnie i demobilizacji postał na emigracji w Wielkiej Brytaniii, pracował jako robotnik fabrychny, a następnie księgowy, w 1955 wrócił do Polski, adwokat w Poznaniu, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu

    Adolf Reinholz.

  254. Adolf Reinholz, (28 stycznia 1906 w Inowrocławiu - 11 stycznia 1984) s. Stanisława (kupca) i Teodory z Madałkiewiczów, absolwent gimnazjum w Inowrocławiu 1923, student i absolwent chemii UP, dr chemii 1930/31, c. 1923, przeszedł przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu 1931/32, przydzielony do 7 Pułku Artylerii Ciężkiej, awansowany na ppor. rez. 1935, w czasie okupacji jeniec oflagów, dyrektor techniczny zakładów chemicznych „Lechia” w Poznaniu, współwłaściciel kilku patentów z branży kosmetyków, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu

  255. Wacław Rogalewski, (11 września 1911 w Ostrowie - 17 września 1971) s. Józefa (nauczyciela) i Anieli z Drozdowskich, absolwent gimnazjum w Ostrowie 1933, przeszedł przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 69 Pułku Piechoty w Gnieźnie 1933/34, student ekonomii UP 1934-36, a następnie Wydziału Humanistycznego Państwowego Pedagogium w Toruniu, po studiach pracował jako nauczyciel, c. 1934, skreślony z Chrobrii 1937, w wojnie obronnej 1939 w oddziałach nadwyżkowych 70 Pułku Piechoty 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Armii “Poznań”, w czasie okupacji mieszkał w Ostrowie i pracował jako laborant w zakładzie fotograficznym, po wojnie powołany do wojska, później nauczyciel i kaowiec, redaktor miesięcznika “Junak”, a od 1951 “Głosu Pracy”, działacz i propagator sportu, pochowany w alei zasłużonych na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  256. Zbigniew Romanowski, (1917 w Poznaniu - 1939-45 w Auschwitz) s. malarza pokojowego, absolwent Gimnazjum im. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie 1936, student chemii UP, c. 1939, w czasie wojny aresztowany i wywieziony do obozu w Auschwitz, gdzie zginął
  257. Jerzy Różycki, (24 lipca 1909 w Olszanie k. Kijowa - 9 stycznia 1942 k. Balearów) s. aptekarza, uczeń gimnazjum w Wyszkowie nad Bugiem, student matematyki UP, student i absolwent 1937 geografii UP, c. 1929, sekretarz 1931, w czasie studiów uczęszczał na tajny kurs kryptologii zorganizowany w Poznaniu przez pracowników Biura Szyfrów, w 1932 rozpoczął pracę w kontrwywiadzie wojskowym w Biurze Szyfrów 4 Oddziału II Sztabu Głównego w Warszawie, wraz Marianem Rejewskim i Henrykiem Zygalskim członek grupy kryptologów, która złamała szyfr Enigmy, po wybuchu wojny ewakuowany przez Rumunię do Francji, gdzie pracował jako kryptolog w ośrodku Bruno, po ataku Niemiec na Francję ewakuowany do Afryki Północnej, w 1941 powrócił do Francji, gdzie na terenie Państwa Vichy kontynuował potajemnie dekryptaż niemieckich szyfrów w ośrodku Cadix, zginął podczas powrotu z Algieru do ośrodka Cadix na statku Lamoricière, który zatonął w sztormie w pobliżu Balearów, pośmiertnie odznaczony Krzyżem Wielkim OOP, pomnik trójki kryptologów stoi przed Zamkiem Cesarskim w Poznaniu, imieniem Jerzego Różyckiego nazwano ulicę w Poznaniu
  258. Ludwik Rzepecki, (20 lipca 1905 w Bydgoszczy - ) s. Mieczysława (kierownika Archiwum Państwowego w Bydgoszczy) i Pelagii z Neringów, absolwent gimnazjum w Bydgoszczy 1925, student prawa i ekonomii UP i UW, dyplom uzyskał na UP 1931, skreślony z Chrobrii ok. 1930
  259. Zbigniew Jan Sałaciński, (19 maja 1905 w Kwiliczu w pow. międzychodzkim - 12 lutego 1977 w Chorzowie) s. Stanisława (ogrodnika) i Heleny z d. Schulz, kuzyn Hieronima Schulza (Chrobria), uczeń gimnazjów w Pniewach i Międzychodzie, absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1925, student i absolwent 1934 med. UP, c. ok. 1925, skreślony z Chrobrii 1927, przeszedł przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu, ppor. rez., przydzielony do 14, a następnie 6 Pułku Artylerii Lekkiej, od 1936 asystent na Oddziale Chirurgii Szpitala Spółki Brackiej w Chorzowie, w wojnie obronnej 1939 lekarz przyfrontowy, przedostał się przez Rumunię do Francji, a stamtąd do Szkocji, w 1942 został skierowany na środkowy wschód, w Iraku dołączył do II Korpusu PSZ, z którym przeszedł cały szlak bojowy (Irak-Palestyna-Egipt-Włochy), pod Monte Cassino komendant czołówki medycznej, w 1947 wrócił do kraju,
    lekarz we Wrocławiu, Rybniku i Chorzowie, od 1950 orydnator Oddziału Chirurgi, a w latach 1955-75 dyrektor Szpitala Miejskiego nr 3 w Chorzowie, odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych i Gwiazdą Italii, pochowany na cmentarzu Parafii św. Jadwigi w Chorzowie

  260. Wacław Sarnecki, (26 września 1908 w Stawie w pow. toruńskim - 19 września 1939 w Nowej Wsi) s. Franciszka (rolnika) i Teodozji z Gąsowskich, kilkakrotnie zmieniał gimnazja, absolwent gimanzjum w Starogardzie 1929, przeszedł przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Jarocinie 1930, przydzielony do 63 Pułku Piechoty, student Wydziału Prawno-Ekonomicznego UP, których prawdopodobnie nie ukończył, c. 1931, skreślony z Chrobrii prawd. 1934, skreślony z Chrobrii, wiceprezes Akademickiego Koła Toruńskiego, poległ w wojnie obronnej 1939 jako ppor. w 63 Pułku Piechoty, pochowany na cmentarzu w Rybnie

    Borys Jan Schnitter, 1935/36 r.

  261. Borys Jan Schnitter, (5 września 1913 we Wrześni - 28 września 1979) s. Jerzego i Mieczysławy ze Szlachetków, absolwent gimnazjum we Wrześni 1931, student i absolwent 1939 med. UP, c. 1931, wiceprezes 1935/36 oraz 1936/37, przedstawiciel Chrobrii na zjazdach ZPKA, sekretarz Koła Wrześnian 1931/32 i prezes Koła Medyków 1937, w czasie okupacji w Krakowie, po wojnie prowadził praktykę lekarską w Poznaniu, dr med. UP 1947, dyrektor szpitala miejskiego w Pile 1950-60, a następnie lekarz i ordynator Oddziału Chirurgicznego przy zakładach H. Cegielskiego w Poznaniu, odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu

  262. Aleksander Schreiber, (24 lutego 1901 w Poznaniu - 7 maja 1956) s. Jana i Marii z Ostojskich, uczeń Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, członek Towarzystwa Tomasza Zana i organizacji skautingowych, współorganizował powitanie przez młodzież Poznańską Ignacego Paderewskiego, ochotnik w Powstaniu Wielkopolskim, walczył pod Kopanicą, żołnierz WP 1919(?)-21, awansowany na ppor. rez., od 1919 student med. UP, dr med. UP 1928, po studiach starszy asystent w Zakładzie Radiologii UP, w 1929 otworzył własną pracownię radiologiczną, odbywał specjalistyczne praktyki i kursy za granicą (Wiedeń, Hamburg, Berlin), od 1932 kierował zakładem Radiologii Ubezpieczalni Społecznej w Poznaniu, prezes Koła Filistrów Chrobrii 1934/35, sfinansował koszt projektu galowego munduru korporacyjnego, zmobilizowany w 1939 i przydzielony do szpitala wojskowego na linii frontu nad Bzurą, dostał się do niewoli niemieckiej, z której uciekł, w 1940 wraz z rodziną wysiedlony do Generalnej Guberni, pracował jako lekarz we wsi Kliszów, a od 1941 w Krakowie, po wojnie lekarz-radiolog w Poznaniu, przyczynił się do uzyskania przez Poznań pozycji czołowego ośrodka badań radiologicznych w Polsce, pochowany na cmentarzu Sołackim w Poznaniu
  263. Stefan Schultz (Szulc), (26 sierpnia 1911 w Poniecu w pow. gostyńskim - ) s. Jana (mistrza piekarskiego) i Marii z Merdzińskich, absolwent gimnazjum w Lesznie 1931, przez rok student Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego UP, a następnie student i absolwent 1939 med. UP, c. 1936, skreślony z Chrobrii 1937, po wojnie lekarz w Poznaniu

    Hieronim Schulz, 1933 r.

  264. Hieronim Schulz, (31 sierpnia 1901 w Ludwigslust w Meklemburgii - 15 grudnia 1942 w Poznaniu) s. Stanisława (sekretarza pocztowego) i Franciszki z d. Hoffmann, kuzyn Zbigniewa Sałacińskiego (Chrobria), uczeń Gimnazjum Króla Fryderyka we Wrocławiu, maturę zdał w Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w 1919, zaangażowany w akcję plebiscytowego na Warmii, student i absolwent med. UP, dr med. UP 1928, założyciel Chrobrii 1921, dwukrotnie olderman 1925/26, sekretarz Koła Filistrów 1933/34, lekarz, a następnie kierownik Wydziału Zdrowia Urzędu Miasta w Poznaniu, członek zarządu Poznańskiego Okręgowego Związku Bokserskiego i lekarz bokserów, współzałożyciel, wieloletni prezes i członek honorowy Klubu Motocyklowego „UNIA” w Poznaniu, odznczony „Złotą Odznaką 10-lecia”, w 1939 wyznaczony przez magistrat poznański pierwszy lekarz opieki społecznej, w czasie okupacji szef pionu medyczno-sanitarnego w organizacji Wojsko Ochotnicze Ziem Zachodnich, a także w organizacji tajnego nauczania, w połowie 1941 aresztowany i osadzony w Forcie VII, ciężko chory na gruźlicę krtani dzięki staraniom rodziny zwolniony w końcu 1941, zmarł na skutek nabytej w więzieniu choroby, pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu
  265. Marian Semrau, (29 sierpniu 1901 w Popielewie w pow. mogileńskim - ) s. Wincentego (posiadacza ziemskiego) i Heleny z Wójciaków, absolwent gimnazjum w Trzemesznie 1922, student i absolwent 1926 ekonomii UP, c. prawd. ok. 1922, skreślony z Chrobrii 1936, po studiach pracownik w Starostwie Morskim w Pucku, od 1930 zastępca starosty powiatowego w Chojnicach, w końcu lat 30-tych zamieszkał w Gdyni i pracował w zarządzie przedsiębiorstwa samochodowego usług transportowych, w czasie okupacji należał do konspiracyjnej Wielkopolskiej Organizacji Wojskowej (przekształconej w Wojskową Organizację Ziem Zachodnich), w 1940 aresztowany przez Gestapo, zmarł w więzieniu w trakcie śledztwa
  266. Kazimierz Siczyński, (23 stycznia 1885 w Krzywiniu - 26 stycznia 1942 w Poznaniu) s. Kacpra (rolnika) i Antoniny ze Staniszewskich, kuzyn Zygmunta Staniszewskiego (Magna-Polonia), uczęszczał do gimnazjum w Lesznie, prezes koła Towarzystwa Tomasza Zana, matura 1908, w I pierwszej wojnie światowej walczył w armii niemieckiej na froncie wschodnim, w 1916 przebywał w lazarecie w Brześciu Litewskim, w 1923 przeniósł się z Bydgoszczy do Poznania, dyrektor banku, Filister kooptowany Chrobrii, 1931, właściciel firmy „Rola” w Poznaniu, żonaty z Paulą Osmers [Źródła (poza wskazanymi poniżej spisu członków): relacja rodzinna Joanny Szczepanik)
  267. Henryk Sikorski, (8 kwietnia 1891 w Ornikowie w woj. poznańskim - 29 października 1944 w Zaithain) absolwent med. 1914, w latach 20-tych i 30-tych lekarz ogólny w Inowrocławiu, Filister kooptowany Chrobrii, skreślony z Chrobrii 1926, lmjr rez. kadry zapasowej 7 Szpitala Okręgowego, ranny w Powstaniu Warszawskim, leczony w szpitalu jeńców AK w Zeithain
  268. Tadeusz Simiński, (17 stycznia 1899 w Kościanie - 20 października 1950 w Poznaniu) s. Kazimierza (restauratora) i Teodozji z Rolińskich, szwagier Teodora Sowińskiego (Baltia), uczeń gimnazjum w Lesznie, w pierwszej wojnie światowej powołany do armii niemieckiej, w 1919 w Powstaniu Wielkopolskim, walczył w okolicach Leszna, żołnierz WP w wojnie polsko-rosyjskiej 1920, student i absolwent 1924 prawa UP, c. prawd. 1921, wiceprezes 1922/23, w latach 30-tych sędzia okręgowy w Lesznie, przeszedł przeszkolenie wojskowe, ppor. rez., przydzielony do 30 Pułku Strzelców Kaniowskich, w czasie okupacji w Generalnej Guberni, pracował jako tłumacz w Tardomiu, od 1942 adwokat w Kielcach, po wojnie adwokat w Lesznie, pochowany na cmentarzu Jeżyckim w Poznaniu, później grób przeniesiono na cmentarz w Lesznie
  269. Stanisław Skibski, (4 listopada 1909 w Gnieźnie - 27 sierpnia 1957) s. Józefa (urzędnika kolejowego), absolwent gimnazjum w Gnieźnie 1930, student med. UP, c. 1932, śpiewał w Akademickim Chórze Włada, prezes Akademickeigo Koła Gnieźnian, w okresie okupacji w ZWZ/AK w Gnieźnie, aresztowany w 1942, sądzony i skazany w 1943 w Rawiczu, osadzony w obozie koncentracyjnym w Oranienburgu, po wojnie wrócił do kraju, w 1945 uzyskał dyplom med., pracował jako lekarz w Szpitalu Psychiatrycznym na Dziekance w Gnieźnie,dr med. UP 1949 i mgr psychologii 1952, od 1953 pracował w Choroszczy na Białostocczyźnie
  270. Janusz Skrzypek, (6 maja 1917 w Poznaniu - lipiec 1959) s. Wawrzyna (krawca) i Zofii z Szymkowiaków, absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu 1936, student prawa UP, które przerwał w 1939, c. 1936, skreślony z Chrobrii 1937, po wybuchu wojny przedostał się do Francji, a nastpnie do Wielkiej Brytanii, gdzie skończył studia prawnicze na Oksfordzie, po wojnie wrócił do Poznania, nie mogąć podjąć pracy w zawodzie prawniczym pracował jako urzędnik w spółdzielni, księgowy, a w następnie prowadził sklep, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  271. Edmund Słabęcki, (8 października 1904 w Łojewie w pow. inowrocławskim - 1944 w Warszawie) s. Wojciecha (rolnika) i Franciszki z Halegierów, absolwent gimnazjum w Gnieźnie 1926, student rolnictwa UP (studiów nie ukończył), c. 1927/28, po śmierci brata w 1927 objął zarząd nad wydzierżawionym maj. Niemarzyn pow. Rawicz, gdzie gospodarował do wybuchu wojny, w wojnie obronnej 1939 podoficer żywnościowy 3 Kompanii “Miejska Górka” Batalionu Obrony Narodowej “Rawicz” w Armii “Poznań”, w czasie okupacji rodzina została wysiedlona do Generalnej Guberni, zamieszkała w Sokołowie Podlaskim, zginął w powstaniu warszawskim
  272. Stefan Smętkowski, (31 sierpnia 1894 w Gnieźnie - 4 kwietnia 1975 w Gnieźnie) s. Bolesława (właściciela cukierni) i Stanisławy z Maciejewskich, w czasie I wojny światowej powołany do armii niemieckiej, żołnierz WP 1919-20, student ekonomii UP (absolutorium 1927), założyciel Chrobrii 1921, od ok. 1921/22 podjął pracę w Banku Przemysłowców w Poznaniu, od 1927 członek zarządu, a następnie dyrektor Banku Pożyczkowego Spółdzielczego w Gnieźnie, w czasie wojny rodzina wysiedlona do Generalnej Guberni, zamieszkała w Piotrkowie Trybunalskim, pracował jako buchalter w fabryce, po wojnie członek zarządu Banku Pożyczkowego Spółdzielczego w Gnieźnie, w 1949 zwolniony za publiczne okazywanie przywiązania do religii, później do emerytury pracował jako księgowy w jednym z gnieźnieńskich przedsiębiorstw, pochowany na Cmentarzu św. Krzyża w Gnieźnie

    Gerard Sobecki, 1931 r.

  273. Gerard Sobecki, (10 sierpnia 1912 w Gnieźnie - 18/19 września 1939 nad Bzurą) s. Stanisława (sekretarza pocztowego) i Walentyny z Kałamajskich, absolwent Gimnazjum im. Bolesława Chrobrego w Gnieźnie 1930, student i absolwent 1937 med. UP, członek Akademickiego Koła Gnieźnian, c. 1930, odbył przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii, przydzielony do 17 Pułku Artylerii Lekkiej, pchor. rez., pracował w Szpitalu Psychiatrycznym na Dziekance w Gnieźnie, w wojnie obronnej w 2 Dywizjonie 17 Pułku Artylerii Lekkiej 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Armii “Poznań”, poległ trafiony granatem po przeprawie przez Bzurę, pochowany w zbiorowej mogile, w 1951 prochy ekshumowano i pochowano na warszawskich Powązkach wojskowych

    Henryk Sokół.

  274. Henryk Sokół, (25 maja 1911 w Detroit w Stanach Zjednoczonych - 1979) s. Władysława i Leokadii z szablińckich (właścicieli domu), szwagier Michała Lorkiewicza (Chrobria), rodzina wróciła do kraju w 1920, absolwent gimnazjum w Inowrocławiu 1928, student i absolwent med. UP 1928-34, dr med. 1937, c. 1928, sekretarz 1930/31 oraz wiceprezes 1931/32, członek Koła Medyków, prezes Wszechsłowiańskiego Związku Medyków 1933, służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Sanitarnej, ostatnie lata przed wojną ginekolog w Łodzi, w niewoli niemieckiej 1939-40, po zwolnieniu pracował przez całą okupację w Szpitalu dla Polaków w Łodzi, odynator Szpitala im. Madurowicza w Łodzi i wykładowca Wojskowej Akademii Medycznej

  275. Zygmunt Soliński, (27 listopada 1903 w Berlinie - ) s. Antoniego (mistrza krawieckiego) i Leokadii z d. Bensch, uczeń gimnazjum w Berlinie, w 1920 rodzina przeprowadziła się do Poznania, zdał maturę w Gimnazjum im. Bergera w Poznaniu 1923, student prawa, a od 1925 filologii nowożytnej UP (mgr filologii germańskiej 1933/34), c. 1926, sekretarz 1928, służba wojskowa w Szkole Podchorążych Rezerwy w Jarocinie, ppor. rez., przydzielony do 80, a następnie 68 Pułku Piechoty, w 1935 nauczyciel gimnazjalny w Słonimiu, a od 1937 w Grodnie
  276. Zygmunt Sonnenberg, (13 stycznia 1907 w Mierzewie w pow. witkowskim - ) s. Franciszka (nauczyciela) i Władysława, absolwent gimnazjum w Gnieźnie 1926, student ekonomii UP, a następnie WSH, c. 1926, przeszedł przeszkolenie wojskowe, ppor. rez., przydzielony do 68 Pułku Piechoty, po uzyskaniu dyplomu mieszkał w Marzeninie, a następnie w Gnieźnie, gdzie pracował w Komunalnej Kasie Oszczędności, w 1939 urzędnik bankowy w Wągrowcu
  277. Marian Staniszewski, (6 grudnia 1900 w Chełmcach w pow. inowrocławskim - 3 lipca 1982 w Warszawie) s. Teodora (urzędnika pocztowego) i Antoniny z Szeligów, uczeń gimnazjum w Inowrocławiu, członek Towarzystwa Tomasza Zana, w 1918 jako ochotnik wstąpił do WP, włączył w Powstaniu Wielkopolskim i w wojnie polsko-rosyjskiej, po demobilizacji w 1922 zdał maturę, student i absolwent prawa UP 1922-26, c. ok. 1922, sędzia grodzki w Szamotułach, przeszedł przeszkolenie wojskowe, w 1939 awansowany na por. rez., przydzielony do 57 Pułku Piechoty, a w 1939 do Batalionu Obrony Narodowej “Szamotuły” w Armii “Poznań”, w 1939 dostał się do niewoli niemieckiej, więzień oflagu, uwolniony przez armię amerykańską pomagał jako prawnik żołnierzom polskim przed sądami wojskowymi, wicekonsul w Monachium 1947-48, w 1949 wrócił do kraju, zamieszkał w Warszawie, gdzie pracował jako radca prawny w Ministerstwie Gospodarki Komunalnej, a później Izbie Handlu Zagranicznego, odznaczony Krzyżem Kawalerskim OOP, pochowany w Warszawie
  278. Witold Stopierzyński, (12 grudnia 1915 w Kręglewie w pow. wałeckim - ) s. Mikołaja (właściciela maj. Podarzewo pod Pobiedziskami) i, absolwent Gimnazjum św. Jana Kantego w Poznaniu, student rolnictwa UP, c. 1935, na własną prośbę skreślony z Chrobrii 1937, prezes Koła Rolników 1938, w 1948 uzyskał dyplom inż. nauk rolnych, w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych dyrektor w Zakładach Doświadczalnych Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa (Puławy, Baborówka), odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi 1955
  279. Zygmunt Stryczyński, (28 kwietnia 1912 we Wronkach - 20 lipca 1990) s. Jana (aptekarza) i Franciszki, brat Stefana (Lechia), Mariana i Tadeusza (obaj Posnania), absolwent gimnazjum w Czarnkowie 1932, służba wojskowa w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu, przydzielony do 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich, student med. UP, c. 1934, dwukrotnie prezes 1937-38, olderman 1938/39, wiceprezes ZPKA 1938 (XVI kadencja), w wojnie obronnej 1939 w Grupie Operacyjnej Wieluń w Armii “Poznań”, przez kilka miesięcy więziony w oflagu, po zwolnieniu wysiedlony do Generalnej Guberni, pracował w branży handlowej, w 1944 został w służbie wojskowej jako lekarz frontowy, absolwent med. AM w Poznaniu 1951, powołany do wojska, awansowany do stopnia ppłk, dermatolog, ordynator Oddziału Skórnego w Okręgowym Szpitalu Wojskowym we Wrocławiu, później lekarz w Poznaniu, w latach 80-tych silnie zaangażowany w odradzenie się poznańskiego środowiska korporacyjnego, m.in. organizacji odsłonięcia tablicy korporacyjnej w krużgankach oo. Dominikanów, pochowany na cmentarzu Miłostowskim w Poznaniu
  280. Henryk Stürmer, (23 stycznia 1913 w Poznaniu - 1980) s. Leona (dyrektora fabryki) i Leokadii z d. Ratajczak, uczeń Gimnzjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu, matruę zdał w Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, student med. UP, c. 1933, dwukrotnie sekretarz 1935/36 oraz 1937, członek Koła Medyków, w czasie okupacji zdał w 1942 w Warszawie brakujące egzaminy lekarskie, do 1945 pracował jako lekarz w Legionowie, a następnie w Pruszkowie, dyplom lekarski uzyskał UP 1946, pracował jako lekarz radiolog w szpitalu wojskowym i szpitalu kolejowym w Poznaniu, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  281. Alfred Stylo, (22 kwietnia 1904 w Dziennicach k. Inowrocławia - 1 stycznia 1926) s. Kazimierza (urzędnika) i Marianny z Miodowiczów, absolwent gimnazjum w Inowrocławiu 1924, student prawa i ekonomii UP, c. prawd. 1924, chorował na nieuleczalną chorobę, pochowany w Inowrocławiu

    Edmund Sujak, 1931 r.

  282. Edmund Sujak, (28 marca 1907 w Koźminie - 3 października 1963) s. Wacława (nauczyciela) i Heleny z Białeckich, absolwent Gimnazjum im. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie 1927, student ekonomii WSH, c. prawd. 1927, odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Śremie, ppor. rez., przydzielony do 57 Pułku Piechoty, po zwolnieniu z wojska pracował w biurach kilku firm poznańskich, od 1932 kierownik handlowy firmy “Maxima” w Poznaniu produkującej urządzenia mleczarskie, w wojnie obronnej 1939 walczył w bitwie nad Bzurą (jako adiutant gen. Franciszka Włada) oraz w obronie Warszawy, dostał się do niewoli, gdzie był więziony w oflagu Woldenberg, w 1946 powrócił do kraju, pracował w spółdzielniach rolniczych, jako kierownik serowni w Poznaniu oraz kontroler młynów, pochowany na cmentarzu miłostowskim w Poznaniu

  283. Bogdan Sulerzyski, (10 sierpnia 1906 w Strzałkowie w pow. Września - ) s. Kazimierza (kupca) i Władysławy z Kazubskich, absolwent gimnazjum w Wągrowcu 1924, student prawa UP, na własną prośbę skreślony z Chrobrii 1926

    Tadeusz Sumiński.

  284. Tadeusz Sumiński, (10 października 1905 w Rakoniewicach w pow. wolsztyńskim - 1940 w Charkowie) s. Leona (farmaceuty) i Stefanii z d. Plewkiewicz, uczeń Gimnazjum im. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie, w powstaniu wielkopolskim jako harcerz współpracował z powstańcami w okolicach Krotoszyna (zwiad, sprzątanie koszar, organizowanie podwód), matura 1923, student i absolwent farmacji UP 1926-30, c. 1926, po ukończeniu studiów pracował w aptece w Widawie, a później prowadził własną aptekę w Kaliszu, przeszedł przeszkolenie wojskowe, ppor. rez. służby zdrowia, przydzielony do kadry zapasowej 4 Szpitala Okręgowego, w wojnie obronnej 1939 w Armii “Łódź”, dostał się do niewoli sowieckiej, zamordowany przez NKWD, symboliczny grób znajduje się na cmentarzu w Krotoszynie

  285. Witold Synoradzki, (22 września 1902 w Żninie - 18 sierpnia 1974 w Szczecinie) s. Bolesława (rektora szkoły) i Wandy z Bobuskich, uczeń gimnazjum w Inowrocławiu, członek Towarzystwa Tomasza Zana, uczestnik Powstania Wielkopolskiego, matura 1921, student ekonomii UP (absolutorium 1924, ale bez tytyłu mgr), skreślony z Chrobrii 1924, przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1924/25, w latach 1927-38 służył zawodowo w armii jako dowódca plutonu, a następnie szwadronu w 2 Pułku Szwoleżerów, walczył w wojnie obronnej 1939, przedostał się na Zachód, służył w sztabie gen. Sikorskiego, uczestniczył jako oficer łącznikowy do lotnictwa w 1 Armii Kanadyjskiej w inwazji w Normandii, awansowany do stopnia mjra, w 1947 wrócił do kraju, osiadł w Szczecinie, odznaczony Krzyżem Zasługi z Mieczami, pochowany na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie
  286. Andrzej Szafnicki, (13 maja 1914 w Krakowie - 1944 w Warszawie) s. Mariana i Doroty z Prochasków, absolwent gimnazjum w Lublinie 1932, od 1932 student med. UP, c. 1935, z uwagi na przeniesienie na studia do Krakowa, skreślony z Chrobrii 1935, przyjęty ponownie w 1939, skreślony dwa miesiące później, zginął w Powstaniu Warszawskim
  287. Włodzimierz Szczygłowski, (23 czerwca 1911 w Pleszewie - 25 października 1988 w Mogilnie) s. Romana (kupca) i Heleny z Kranzów, absolwent gimnazjum w Inowrocławiu 1929, ochotniczo odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, przydzielony do 8, a następnie do 4 Pułku Artylerii Ciężkiej, student med. 1930/31, następnie student i absolwent prawa UP 1931-36/37, c. 1930/31, skreślony z Chrobrii 1932, w wojnie obronnej 1939 oficer ogniowy w 16 Pomorskim Pułku Artylerii Lekkiej 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty w ramach Armii “Pomorze”, po bitwie nad Bzurą dostał się do niemieckiej niewoli, jeniec oflagów Prenzlau, Neubrandenburg i Grossborn, w obozie zdał egzamin sędziowski, po wojnie wrócił do kraju, do nacjonalizacji w 1951 pomagał prowadzić rodzinny hotel “Bast” w Inowrocławiu, wiceprezes sądów w Inowrocławiu i Mogilnie, pochowany na cmentarzu w Mogilnie
  288. Stanisław Szkudlarz, (8 maja 1908 w Poznaniu - 29 grudnia 1962) s. Jana (kupca) i Franciszki, absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1929, student chemii, a następnie student i absolwent ekonomii WSH, c. prawd. 1930, wystąpił z Chrobrii 1931/32, po zakończeniu studiów pracował w ministerstwie w Warszawie, w czasie okupacji w Warszawie, wytropiony przez Gestapo jako łącznik podziemia uciekł do Żółkwi k. Lwowa, gdzie pracował w niemieckim gospodarstwie, rodzina uciekła na wieść o wyroku śmierci wydanym przez Ukraińców, ostatni okres wojny spędzili we wsi Włosienica k. Oświęcimia, po wojnie powrócił do Poznania, kierownik ekonomiczny w browarze, chorował na płuca i szybko przeszedł na rentę, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  289. Gracjan Szóstak, (18 października 1904 w Krotoszynie - ) s. Franciszka i Jadwigi z Klarnerów, absolwent gimnazjum w Krotoszynie 1923, student prawa i ekonomii UP (przerwał studia 1927), c. prawd. ok. 1923, sekretarz 1926, po przerwaniu studiów wrócił do Krotoszyna, gdzie pracował jako prywatny urzędnik, po wojnie urzędnik prywatny w Krotoszynie
  290. Zygmunt Szyc, (5 grudnia 1916 w Pabianicach - 10 lutego 1966) s. Władysława (właściciela nieruchomości) i Łucji, szwagier Ireneusza Herdacha (Chrobria), absolwent Prywatnego Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Poznaniu 1934, student i absolwent prawa UP 1934-38, c. 1935, członek Koła Prawników i Ekonomistów, po wojnie pracował na stanowiskach administracyjnych w branży mechanizacji rolnictwa, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  291. Józef Szyman, (8 listopada 1876 w Golubiu - ) z rodziny ziemiańskiej, s. Edwarda (lekarza) i Wandy z Łuczkowskich, absolwent gimnazjum w Grudziądzu, absolwent studiów inżynierskich na politechnice w Darmstadt, w powstaniu wielkopolskim prowadził działalność na rzecz powstańców, ziemianin, właściciel maj. Karolewo w powiecie bydgoskim, w 1921 objął dowództwo 3 Pułku Wojsk Kolejowych w Poznaniu, pułk rez., pracował jako inżynier w Zakładzie Ubezpieczeń Wzajemnych w Poznaniu, Filister kooptowany Chrobrii 1925, prezes Koła Filistrów 1931/32, 1932/33 1936/37, w czasie wojny wysiedlony do Generalnej Guberni, zamieszkał w Ostrowcu Świętokrzyskim, w 1945 wrócił do Poznania
  292. Kazimierz Szymanowski, (22 stycznia 1889 - ) dr med. 1914, kierownik oddziału szpitalnego w Bydgoszczy, okulista, kpt rez., przydzielony do kadry zapasowej 8 Szpitala Okręgowy, członek Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Filister kooptowany Chrobrii, na własną prośbę skreślony z Chrobrii 1926
  293. Marian Szymański (I), (4 grudnia 1905 w Gnieźnie - 25 września 1985) s. Kazimierza (urzędnika sądowego) i Anny z Jaskólskich, absolwent gimnzjum w Gnieźnie 1923, student prawa UP (studiów nie skończył), urzędnik prywatny w Gnieźnie, przeszedł przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim 1930, ppor. rez., przydzielony do 17 Pułku Artylerii Lekkiej, pochowany na cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu

    Marian Szymański (II), ok. 1937 r.

  294. Marian Szymański (II), (23 stycznia 1908 w Nakle - 1940 w Charkowie) s. Stanisława (kupca) i Kazimiery z Gryglewiczów, absolwent gimnazjum w Nakle 1925, student ekonomii UP, c. ok. 1925, czterokrotnie sekretarz Koła Filistrów 1935-39, po studiach do wybuchu wojny urzędnik miejski w Poznaniu, ppor. rez., przydzielony jako dowódca plutonu do 61, a następnie do 69 Pułku Piechoty, w 1939 dostał się do niewoli sowieckiej, zamordowany przez NKWD

  295. Adam Śmigielski, (1 października 1911 w Kijewie w pow. średzkim - ) s. Michała (inspektora szkolnego) i Marii z Dabińskich, absolwent gimnazjum w Jarocinie 1929, student prawa i ekonomii UP, c. 1930, na własną prośbę skreślony z Chrobrii 1935
  296. Leonard Świderski, (22 sierpnia 1901 w Rudzie pow. Oborniki - ) s. Juliusza (właściciela ziemskiego) i Marii z Kruegerów, absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1923, student prawa UP, c. 1923/24, skreślony z Chrobrii 1924, mieszkał w Rudzie
  297. Stefan Tłok, (31 października 1916 w Dusinie w pow. gostyńskim - 23 października 1963) s. Józefa i Walerii z d. Freyer, absolwent gimnazjum w Krotoszynie 1936, odbył przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim 1936/37, przydzielony do 14 Pułku Artylerii Lekkiej, od 1937 student chemii UP, c. 1938, członek Koła Chemików, w wojnie obronnej 1939 oficer ogniowy 29 Pułku Artylerii Lekkiej, ranny w walkach, w czasie okupacji początkowo w Poznaniu, a następnie w Warszawie, zajmował się handlem, a od 1940 urzędnikiem firmy budowlanej, w Powstaniu Warszawskiego por. i dowódca grupy Reduta na Starym Mieście, pojmany i osadzony w obozie przesiedleńczym w Pruszkowie, od końca 1944 urzędnik firmy budowlanej w Częstochowie, pełnomocnik Rządu Tymczasowego do spraw Wojennych Świadczeń Rzeczowych 1945, po wojnie służył w wojsku, po wystąpieniu ze służby zamieszkiwał w podwarszawskiej Radości, dyrektor w przedsiębiorstwie budowlanym w Warszawie, pochowany na cmentarzu w Otwocku
  298. Marian Tuszyński, (8 grudnia 1901 w Górze pow. Śrem - 1967) s. Jana (ogrodnika) i Antoniny z Fenglerów, uczeń gimnazjum w Śremie, członek Towarzystwa Tomasza Zana, jako uczeń gimnazjum walczył w Powstaniu Wielkopolskim (Rawicz, Kępno) i na froncie litewsko-białoruskim w wojnie polsko-rosyjskiej, w której został lekko ranny, maturę uzyskał na mocy rozporządzenia Naczelnej Rady Ludowej 1919, student i absolwent prawa UP 1921-31, skreślony z Chrobrii 1927, po studiach przeszedł przeszkolenie wojskowe, ppor. rez., przydzielony do 56 Pułku Piechoty, aplikant sądowy w Bydgoszczy, po wojnie absolwent archeologii UMK, adiunkt w Muzeum Regionalnym w Grudziądzu
  299. Jan Urbaniak, (24 czerwca 1918 w Krotoszynie - 31 stycznia 1976 w Krotoszynie) s. Franciszka i Anny z Grześkowiaków, absolwent im. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie 1936, student ekonomii WSH, c. 1938, ranny w rękę w wojnie obronnej 1939, więzień obozów jenieckich, a następnie osadzony w obozie koncentracyjnym w Auschwitz, zwolniony w 1943, zamieszkał w Krakowie, po wojnie prowadził odziedziczoną po ojcu fabrykę świec “Lumen” w Krotoszynie, wznowił i ukończył studia ekonomiczne na Wyższej Szkole Ekonomicznej we Wrocławiu, pochowany na cmentarzu w Krotoszynie
  300. Tadeusz Wachowiak, (10 lutego 1910 w Berlinie - 1987) s. Józefa i Marianny z d. Strabel, absolwent Gimnazjum im. Komeńskiego w Lesznie 1931, student prawa UP, c. 1931, skreślony z Chrobrii 1934, w 1935 powtórnie przyjęty, przeszkolenie wojskowe na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy przy 69 Pułku Piechoty, ppor. rez., przydzielony do 70, a następnie do 56 Pułku Piechoty, po przerwaniu studiów pracował w Towarzystwie Ubezpieczeniowym Piast i w Urzędzie Skarbowym w Lesznie, w wojnie obronnej 1939 walczył w 55 Pułku Piechoty w Armii “Poznań”, jeniec niemieckich oflagów, m.in. w Woldenbergu, po wojnie księgowy rewident i księgowy w Poznaniu
  301. Edward Wadzyński, (30 września 1913 we Wrześni - 11 czerwca 1993) s. Wacława (przemysłowca) i Zofii, uczeń gimnazjum we Wrześni, maturę zdał w Prywatnym Gimnazjum im. Adama Mickiewicza 1933, student prawa UP, c. 1933, wystąpił z Chrobrii 1935/36, po wojnie absolwent ekonomii AE w Poznaniu, pracował w Wojewódzkim Zarządzie Spółdzielni Mieszkaniowych w Poznaniu, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  302. Bogdan Waligórski, (23 lipca 1911w Poznaniu - ) s. Zbigniewa (kupca) i Pelagii z Rypińskich, uczeń kilku gimnazjów poznańskich, absolwent Prywatnego Gimnazjum im. Adama Mickiewicza 1932, student prawa UP, c. 1933, skreślony z Chrobrii 1934, przeszedł przeszkolenie wojskowe

    Stefan Walski.

  303. Stefan Walski, (24 lipca 1909 w Poznaniu - 9 lutego 1989 w Suchej Beskidzkiej) s. Wacława i Julii z Wagnerów, uczeń Gimnazjum im. Ignacego Paderewskiego w Poznaniu, absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny 1928, student i absolwent 1934 med. UP, c. 1928, służba wojskowa w Szkole Podchorążych Rezerwy Sanitarnej 1934/35, pracował w Szpitalu Sióstr Miłosierdzia Bożego w Gostyniu, w wojnie obronnej chirurg w szpitalu polowym przy Wielkopolskiej Brygadzie Kawalerii, dostał się do niewoli sowieckiej, z której uciekł, po powrocie do Gostynia wywieziony z rodziną do Generalnej Guberni, osiadł na Podhalu, zorganizował oddział chorób zakaźnych w szpitalu w Bystrej Podhalańskiej, udzielał pomocy medycznej partyzantom oraz ukrywał osoby poszukiwane przez Niemców, po wojnie dr UP 1946, chirurg, dyrektor Szpitala Powiatowego w Gostyniu 1945-60, przez inwigilowany przez organy bezpieczeństwa i szykanowany przez władze komunistyczne, od 1961 kierownik pogotowia ratunkowego w Gostyniu, a następnie od 1968 lekarz wiejski w Sidzinie u stóp Babiej Góry

  304. Zenon Weinert, (29 lipca 1919 w Poznaniu - 11 lutego 2005) s. Romana (nauczyciela) i Marii z Poturalskich, absolwent Gimnazjum św. Jana Kantego w Poznaniu 1936, student prawa UP, sekretarz 1939, członek Koła Prawników i Ekonomistów, w czasie okupacji mieszkał w Radomsku, a następnie w Krakowie, po wojnie adwokat w Szczecinie, pochowany w Szczecinie

    Jaromir Węcławski, ok. 1937 r.

  305. Jaromir Węcławski, (15 marca 1905 w Poznaniu - 8 czerwca 1984) s. Stanisława (kupca, następnie urzędnika państwowego) i Walentyny z Bartkowiaków, absolwent Gimnazjum Bergera w Poznaniu 1924, student ekonomii UP, a następnie student i absolwent 1930 WSH, dwukrotnie olderman 1931/32, współzałożyciel 1929 i prezes 1935 Stowarzyszenia Wyższej Szkoły Handlowej, członek „Unii” i AZS-u Poznań, studiował w Komunalnej Kasie Oszczędności w Poznaniu, prezes Związku Zawodowego Pracowników Bankowych 1938, w 1938 dyrektor Komunalnej Kas Oszczędności w Tczewie, w czasie okupacji członek ZWZ Ojczyzna i Korpusu Zachodniego AK, walczył w Powstaniu Warszawskim, po wojnie pracował na kierowniczych stanowiskach w PKO w Warszawie i Bydgoszczy, pracował także w Ministerstwie Finansów, Najwyższej Izby Kontroli, Ministerstwie Handlu Zagranicznego oraz w Biurze Radcy Handlowego w Rio de Janeiro, w 1970 przeszedł na emeryturę, pochowany na warszawskich Powązkach

  306. Mieczysław Wieczorek, (24 maja 1900 w Dziekanowicach - 25 kwietnia 1925) s. Jakuba (restauratora) i Pelagii z Górskich, uczeń gimnazjum w Gnieźnie, powołany do wojska 1919, świadectwo matury zostało wydane przez Departament Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego 1920, współpracował z Polskim Komisariatem Plebiscytowym na Górnym Śląsku, student ekonomii UP, c. prawd. 1921/22, wiceprezes 1923

    Ireneusz Wierzejewski, lata 20-te.

  307. Ireneusz Wierzejewski, (23 marca 1881 w Kozłowie - 8 marca 1930 w Warszawie) s. Władysława (leśniczego) i Marii z d. Mojzykiewicz, przyrodni brat Zbigniewa (Chrobria), ojciec Jędrzeja (Chrobria), absolwent Gimnazjum Bergera w Poznaniu, studiował med. w Gryfii, Berlinie, Würzburgu i Monachium, absolwent med. Monachium 1908, dr med. Lipsk 1910, inicjator powstania, dyrektor i naczelny lekarz w Poznańskim Zakładzie Ortopedycznym im. Gąsiorowskich, w czasie I wojny światowej lekarz wojskowy w armii niemieckiej, w czasie powstania wielkopolskiego naczelny lekarz armii wielkopolskiej, awansowany do stopnia generała-podporucznika, członek Prezydium Komitetu Obrony Górnego Śląska, organizator na UP pierwszej w Polsce Katedry Ortopedii 1921, 1922 habilitacja, prof. nadzw. UP 1923, współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego, inicjator wydawania czasopisma “Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska”, pierwszy kurator i “Ojciec Korporacji Chrobria”, po zamachu majowym wystąpił z Chrobrii 1926, prezes Towarzystwa Śpiewaczego “Echo”, polityk sanacyjny, od 1928 senator RP z ramienia BBWR, kierownik Komitetu Regionalnego Narodowo-Państwowego Bloku Współpracy z Rządem w Wielkopolsce, przewodniczący Zarządu Wojewódzkiego Federacji Polskich Związków Obrony Ojczyzny, pochowany na Cmentarzu Świętomarcińskim przy ul. Bukowskiej, od 1962 na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan na Wzgórzu Świętego Wojciecha w Poznaniu, jego imieniem nazwano ulicę w Poznaniu

  308. Jędrzej Wierzejewski, (29 listopada 1914 w Przemęcie - 17 października 1996 w Lesznie) s. Ireneusza (Chrobria) i Walentyny ze Ślążyków, bratanek Zbigniewa (Chrobria), absolwent Prywantego Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Poznaniu 1934, student med. UP, c. 1935, wystąpił 1935, a następnie w 1937 ponownie przyjęty do Chrobrii, sekretarz 1938, dwukrotnie prezes 1938/39 oraz 1939/40 (ostatnie Prezydium przed wojną), w czasie okupacji pracował w ubezpieczalni społecznej dla Polaków, dyplom lekarza otrzymał w 1945, asystent I Kliniki Chorób Wewnętrznych UP 1945-48, ordynator odziału interny w szpitalu miejskim w Poznaniu 1949-51, dr med. UP 1951, od 1951 mieszkał w Lesznie, ordynator oddziału chorób wewnętrznych szpitala miejskiego, radny Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lesznie 1976-84, pochowany na cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu
  309. Zbigniew Wierzejewski, (11 lutego 1904 w Kozłowie - 13 czerwca 1951 w Zbicznie) s. Władysława (leśniczego) i Zofii z d. Gensler, przyrodni brat Ireneusza (Chrobria), stryj Jędrzeja (Chrobria), absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1924, student i absolwent leśnictwa UP 1924-28, c. ok. 1924, po studiach praktykant leśny w Nadleśnictwie Lidzbark, w latach 30-tych leśniczy m.in. w Kościerzynie i na Helu, w 1938 nadleśniczy w Osiecznej k. Czerska, w czasie okupacji wraz z rodziną przebywał w Lublinie i Puławach, pracował w Biurze Inspekcji Leśnej, w 1945 po krótkim okresie pracy w Dyrekcji Lasów Państwowych w Toruniu został na własną prośbę nadleśniczym w Zbicznie w pow. brodnickim, pochowany na cmentarzu w Żmijewie k. Zbiczyna
  310. Paweł Wilczak, (27 lipca 1902 w Berlinie - 10 marca 1946 w Kaliszu) s. Szczepana (urzędnika) i Antoniny z d. Wachowiak, szwagier żony Mariana Mikołajewskiego (Lechia), uczeń gimnazjum w Lesznie, członek Towarzystwa Tomasza Zana, służył w wojsku, student i absolwent prawa UP, aplikant sądowy w Lesznie i Poznaniu, w 1930 asesor sądowy w Ostrowie, naczelnik Sądu Grodzkiego w Śmiglu 1934-39, w czasie okupacji ukrywał się przed Niemcami w Łodzi, po wojnie ponownie pracował jako sędzia, zmarł nagle, pochowany w Lesznie, prochy przeniesiono na cmentarz Junikowski w Poznaniu

    Alojzy Wiza.

  311. Alojzy Tadeusz Wiza, (27 czerwca 1903 w Kcyni - 10 listopada 1948 w Poznaniu) absolwent Gimnazjum im. B. Chrobrego w Gnieźnie 1923, jako harcerz i drużynowy drużyny harcerskiej brał udział w Powstaniu Wielkopolskim, ochotnik wojny polsko-rosyjskiej 1920, student i absolwent 1927 prawa UP, skarbnik 1927, wiceprezes 1928/29, od 1933 adwokat w Poznaniu, syndyk Banku Związku Spółek Zarobkowych w Poznaniu, w czasie okupacji wraz z rodziną wysiedlony do Generalnej Guberni, zamieszkał w Warszawie, gdzie kontynuował pracę jako syndyk Banku Związku Spółek Zarobkowych, po Powstaniu rodzinę wysiedlono do wsi Morzywół w pow. koneckim, po wojnie adwokat i syndyk w banku w Poznaniu, pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu

  312. Jerzy Wojtowicz, (3 września 1915 w Stryju w woj. stanisławowskim - ) s. Juliusza (sędziego) i Zofii, absolwent gimanzjum w Krotoszynie 1935, student prawa UP, c. 1937, skreślony z Chrobrii 1939, w czasie okupacji mieszkał w Warszawie, gdzie jego wuj był właścicielem fabryki, zaginął pod koniec wojny, według niepotwierdzonych informacji pod koniec wojny zabity przez Niemców

    Józef Woziwodzki, lata 30-te.

  313. Józef Woziwodzki, (22 marca 1906 w Gostyniu - 11 sierpnia 1975) s. Kazimierza (rolnika) i Heleny z Wilińskich, dalszy kuzyn Kazimierza (Magna-Polonia) i Zbigniewa (Chrobria), szwagier Mariana Kujawskiego (Chrobria), absolwent gimnazjum w Gostyniu 1927, po maturze służba wojskowa w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty, przydzielony do 55, a następnie 69 Pułku Piechoty, awansowany na por. rez. 1937, student WSH, c. 1928, w latach 30-tych kupiec, na krótko przed wybuchem wojny przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował w firmie handlowej Lempke i Woziwodzki, w wojnie obronnej 1939 dostał się do niewoli sowieckiej, uciekł z transportu do obozu jenieckiego, wrócił do Warszawy, tuż przed wybuchem Powstania przeprowadził się pod Warszawę, po wojnie gospodarował na rodzinnym gospodarstwie w Gostyniu, pochowany w Gostyniu

  314. Zbigniew Woziwodzki, (6 października 1905 w Ostrowie - ) s. Jerzego (kupca) i Jadwigi z d. Sura, brat Kazimierza (Magna-Polonia), dalszy kuzyn Józefa (Chrobria), uczeń gimanzjum w Poznaniu, a następnie w Pyzdrach, gdzie zdał maturę 1926, student i absolwent 1930 ekonomii WSH, c. 1927, skreślony z Chrobrii ok. 1929, po wybuchu wojny w obozie jenieckim, z którego uciekł, dostał się przez Rumunię do Budapesztu, a następnie do Szwajcarii, gdzie ukończył studia, po wojnie pozostał na emigracji, był przedstawicielem znanej zachodniej firmy na Amerykę Południową
  315. Juliusz Wójciak, (2 kwietnia 1910 w Poznaniu - 17 lutego 1961) s. Wojciecha (rzemieślnika) i Zofii z Tuliszków, absolwent gimnazjum w Rogoźnie 1930, student prawa, a następnie chemii, a końcu ponownie prawa UP, c. 1930, skreślony z Chrobrii 1931, od połowy lat 30-tych student prawa UJK, które ukończył w 1937, członek Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej, po studiach pracownik Izby Skarbowej w Łodzi, a następnie Ubezpieczalni Społecznej w Gdyni, w czasie okupacji mieszkał do 1940 u teściów w Gostyniu, a następnie w Generalnej Guberni, po wojnie mieszkał w Poznaniu, początkowo pracował w kilku firmach i urzędach, m.in. w Wojewódzkim Urzędzie Wojewódzkim, po ukończeniu aplikacji sądowej od 1953 adwokat w Poznaniu, obrońca w procesach Czerwca ‘56, pochowany na cmentarzu Jeżyckim w Poznaniu
  316. Tadeusz Wójtowski, (21 października 1902 w Ujeździe w pow. Śmigiel - 19 czerwca 1976 w Melbourne w Australii) s. Ferdynanda (kierownika gorzelni) i Marii z d. Stolcman, matura 1922, absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny, student i absolwent 1931 prawa UP, odbył aplikację sądową w Poznaniu, do wybuchu wojny sędzia grodzki w Poznaniu, oficer rez., przydzielony 57 Pułku Piechoty, w czasie wojny jeniec oflagów Osterode, Arnswalde i Grossborn, po wojnie pozostał na emigracji, w 1949 wyjechał z Nicei do Australii, pochowany w Melbourne
  317. Antoni Wroński, (1 stycznia 1908 w Brodnicy - 16 października 1994) s. Ignacego (urzędnika samorządowego) i Marii z Kokoszyńskich, absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu 1928, student i absolwent 1934 prawa UP, c. prawd. 1929, na własną prośbę skreślony z Chrobrii 1931, odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie, przeniesiony do rezerwy do 58, a następnie 59 Pułku PIechoty, po zakończeniu aplikacji zdał w 1938 egzamin sędziowski, w wojnie obronnej 1939 dostał się do niemieckiej niewoli, więzień oflagów i stalatow, w 1945 wrócił do kraju, po wojnie podprokurator w Poznaniu, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  318. Bogdan Wróblewski, (1 kwietnia 1899 w Poznaniu - 8 lutego 1983 w Jeleniej Górze) s. Zygmunta (dyrektora fabryki) i Zofii z Andrzejewskiej, brat Tadeusza (Chrobria), uczeń Wyższej Szkoły Realnej Bergera w Poznaniu 1914-17, ochotnik w Powstaniu Wielkopolskim i wojnie polsko-rosyjskiej, od 1919 student prawa UP (absolutorium 1924), c. prawd. 1921, sekretarz 1923/24, od 1927 prokurent w cukrowni w Świeciu nad Wisłą, przeszedł przeszkolenie wojskowe, ppor. rez., przydzielony do 69 Pułku Piechoty, w wojnie obronnej 1939 w Pomorskiej Brygadzie Kawalerii w ramach Armii “Pomorze”, dowódca kolumny taborowej, dostał się do niemieckiej niewoli, więzień oflagów Brunszwik, Woldenberg i Murnau, po wyzwoleniu przebywał do 1947 we Francji i Belgii, pracował w fabryce włókienniczej, w 1947 powrócił do kraju, pracował jako inspektor finansowy w Malborku, a od połowy lat 50-tych pracował w przedsiębiorstwie Cełwizkoza w Jeleniej Górze, pochowany w Jeleniej Górze

    Tadeusz Wróblewski, 1931 r.Tadeusz Wróblewski, 1927 r.

  319. Tadeusz Wróblewski, (4 kwietnia 1900 w Poznaniu - 8 stycznia 1962) s. Zygmunta (dyrektora fabryki) i Zofii z Andzejewskiej, brat Bogdana (Chrobria), absolwent Gimnazjum Realnego Bergera w Poznaniu 1919, pod koniec I wojny światowej powołany do armii pruskiej, od 1919 w WP, student i absolwent leśnictwa UP 1919-28, c. prawd. 1921, olderman 1923/24, prezes 1924, wraz ze Stanisławem Szayną (Baltia) współautor projektu zmian statutu ZPKA 1926, odznaczony Złotą Odznaką ZPKA 1930, prezes Bratniej Pomocy, po studiach leśniczy w Studziankach w pow. Głowczów, w 1930 zatrudniony jako nadleśniczy, a następnie referendarz w Pomorskiej Izbie Rolniczej w Toruniu, wiceprezes Związku Leśników, przeszedł przeszkolenie wojskowe, ppor. rez., przydzielony do 69 Pułku Piechoty, w okresie okupajcji z rodziną w miejsc. Garbatka, po wojnie mieszkał w Poznaniu, kierownik w Zjednoczeniu Przemysłu Drzewnego, pochowany na cmentarzu na Sołaczu w Poznaniu

  320. Ildefons Wybieralski, (13 stycznia 1906 w Lutogniewie w pow. krotoszyńskim - 8 września 1942 w Rawiczu) s. Józefata (kierownika szkoły) i Salomei z d. Ressel, absolwent Gimnazjum im. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie 1924, student i absolwent 1935 med. UP, olderman 1930/31, wolontariusz w szpitalu w Krotoszynie, a później do wybuchu wojny lekarz w Kobylinie, chirurg, przeszedł przeszkolenie wojskowe, ppor. rez., przydzielony do 56 Pułku Piechoty, w czasie wojny wywieziony przez Niemców do Dobrzycy koło Pleszewa, a następnie aresztowany i osadzony w więzeniu w Rawiczu, gdzie został zamęczony, pochowany na cmentarzu parafialnym w Rawiczu
  321. Roman Zakrzewski, (11 listopada 1905 w Gnieźnie - 5 lipca 1993) s. Józefa (przemysłowca) i Anny z Drożdzewskich, absolwent gimnazjum w Gnieźnie, członek Towarzystwa Tomasza Zana i organizacji skautingowej, matura 1924, student i absolwent chemii UP 1924-1930, c. ok. 1924, wiceprezes 1926/27, po ukończeniu studiów technolog firmy kosmetycznej Roche, w latach 30-tych zamieszkał w Warszawie, wojnę spędził w Warszawie, po wojnie pracował w firmach chemicznych i opracowywał wynalazki w branży kosmetyków, prowadził w Warszawie spółkę farmaceutyczną przejętą przez państwo, pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu
  322. Borys Zieliński, (16 lipca 1905 w Osiu na Pomorzu - ) s. Tomasza (budowniczego) i Leokadii z Jasiaków, brat Bolesława (Baltia), absolwent gimanzjum w Świeciu, członek Towarzystwa Filomatów Pomorskich, student i absolwent med. UP 1924-34, skreślony z Chrobrii 1925, c. 1925 Baltia, skreślony z Baltii 1925, działacz Akademickiego Koła Pomorskiego
  323. Klemens Zieliński, (7 sierpnia 1907 w Mieszkowie pow. Jarocin - 5 listopada 1936 w Poznaniu) s. Bolesława (kierownik szkoły) i Pelagii z d. Gibasiewicz, absolwent Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego UP 1928, odbył slużbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Śremie, przydzielony do 24 Pułku Piechoty w Łucku, a następnie 59 Pułku Piechoty, student chemii UP, c. 1931, wiceprezes 1932/33, członek Koła Chemików, zmarł po długiej i ciężkiej chorobie
  324. Roman Zieliński, (19 maja 1899 w Gnieźnie - 7 sierpnia 1965 w Katowicach) s. Waleriana (urzędnika sądowego) i Teofilii z d. Birent, absolwent gimnazjum w Poznaniu, student Wydziału Filozoficznego, a następnie student i absolent med. UP 1921-28, skreślony z Chrobrii 1924, po zakończeniu studiów do 1934 pracował jako ortopeda w szpitalach poznańskich, od 1934 w Katowicach, przeszedł przeszkolenie wojskowe, awansowany na por. rez. 1935, w wojnie obronnej 1939 lekarz wojskowy, w 1941 w związku z odmową podpisania niemieckiej listy narodowościowej wysiedlony do Generalnej Guberni, zamieszkał w Częstochowie, po wojnie pracował w Katowicach jako ortopeda i konslutant med. w wytwóniach protez, pochowany na cmentarzu przy ul. Sienkiewicza w Katowicach
  325. Edmund Ziętkiewicz, (27 maja 1916 w Poznaniu - 1987 w Poznaniu) s. Jana i Marii z Budryniów, absolwent Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, matura 1935, student med. UP, c. 1936, skreślony z Chrobrii 1937, w czasie okupacji praktykował, a następnie był asystentem w szpitalu miejskim w Poznaniu, w 1945 uzyskał dypom med., odbył służbę wojskową, przeniesiony do rezerwy w stopniu mjra, praktykował jako lekarz pulmunolog, pracował w Szpitalu Specjalistycznym Chorób Płuc im. Zeylandów w Poznaniu
  326. Alfons Żuralski, (1905 w Rogoźnie k. Grudziądza - 11 grudnia 1997) s. Mieczysława (właściciela ziemskiego maj. Byszwald) i Konstancji z Ziętarskich, brat stryjeczny Jerzego Władysława (Baltia), dalsza rodzina Tadeusza (Aesculapia), absolwent gimnazjum w Brodnicy 1925, student i absolwent 1930 prawa UP, c. prawd. 1925/26, odbył aplikację sądową w sądach grodzkich w Kartuzach i w Nowym Mieście, a także w Sądzie Okręgowym w Toruniu, sędzia i naczelnik Sądu Grodzkiego w Wąbrzeźnie, w 1939 ewakuował pociągiem archiwum sądowe, zatrzymany przez Sowietów w Dubnej, wrócił do Wąbrzeźna, w czasie okupacji pracował jako księgowy w Sierpcu, po wojnie ponownie kierownik Sądu Grodzkiego, a po przejściu w 1974 w stan spoczynku radca prawny w Wąbrzeźnie
  327. Bogdan Żurawski, (29 czerwca 1911 w Poznaniu - 10 grudnia 1993) s. Stanisława (rzeźnika) i Zofii z Jaśkiewiczów, brat Mariana (Chrobria), absolwent Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu 1930, student i absolwent 1937 chemii UP, uczeń poznańskiego konserwatorium w klasie fortepianu, c. 1930, wiceprezes Koła Chemików 1934, odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu 1934/35, awansowany na ppor. rez. 1937, w czasie wojny dostał się do niemieckiej niewoli, więziony w oflagu Murnau, po wojnie pracował w branży chemicznej, doktorat, wykładowca PP i UAM, później docent w Instytucie Przemysłu Zielarskiego w Poznaniu, w latach 80-tych brał udział w odradzaniu poznańskiego środowiska korporacyjnego, odznaczony m.in.. Krzyżem Kawalerskim OOP i Złotym Krzyżem Zasługi, pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu
  328. Marian Franciszek Żurawski, (14 lipca 1902 w Poznaniu - 2 lipca 1977) s. Stanisława (rzeźnika) i Zofii z Jaśkiewiczów, brat Bogdana (Chrobria), uczeń Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, uczestnik Powstania Wielkopolskiego, matura 1923, student i absolwent med. UP 1923-31, c. prawd. 1930, w 1930 stworzył aranżację muzyczną hymnu Chrobrii, przeszedł przeszkolenie wojskowe, przydzielony do kadry zapasowej 8 Szpitala Okręgowego, po studiach praktykował w Toruniu, członek Pomorskiego Automobilklubu w Bydgoszczy, w czasie okupacji w organizacji konspiracyjnej Grunwald ps. “Moro”, w 1940 przeniósł się do Wilczyna w pow. konińskim, współpracował z miejscowymi organizacjami konspiracyjnymi, po wojnie wcielony do wojska, awansował do stopnia płka i komendanta 2 Wojskwoego Szpitala Okręgowego w Toruniu, pracował także jako biegły sądowy, pochowany na Cmentarzu św. Jerzego w Toruniu

Pieczęć Chrobrii, 1939 r.

Listę członków opracowano na podstawie:

1) Maurycy Zajęcki, Album Academicorum. Biogramy członków Korporacji Akademickiej Chrobria (1921-1939), Poznań 2011,
2) materiałów archiwalnych z Archiwum Korporacyjnego,
3) wydawnictw encyklopedycznych i biograficznych oraz rozmów z rodzinami członków Chrobria.

Opracowanie: Bartłomiej P. Wróblewski
Opublikowano: 12 VII 2008 r.
Ostatnia zmiana: 29 X 2024 r.

Propozycja cytowania: Bartłomiej P. Wróblewski, Korporacja Akademicka “Chrobria” w Poznaniu, (na:) www.archiwumkorporacyjne.pl, stan 29 X 2024 r.

O Archiwum  |  Muzeum Korporacyjne  |  Aktualności  |  Kontakt  |   English © Archiwum Korporacyjne     Nota prawna  |  Mapa serwisu  | 
Szukaj    »
created by { re.PUBLIK }